| [PS2] Shadow of the Colossus review |
     |
Misschien zit jij nu wel in de groei om een stukje groter te worden. Ikzelf in elk geval nog wel. Met mijn één meter tachtig lang ben ik mijn zus, mijn broer, mijn moeder en nu mijn vader al voorbij gestreefd. Echt lang zal ik nooit worden, maar dat hoeft ook niet, het is mooi zat zo. Helaas was de grootsheid en het gevoel van kleinheid bij Shadow of the Colossus een onbekend terrein voor mij. Toch moet ik zeggen dat ik het er goed van af heb gebracht.
Liefde een vreemd iets. Het zet sommige mensen aan tot vreemde dingen. Grote dingen. Zo ook de protagonist, Wander, hij heeft net zijn Mono verloren. Gelukkig bestaat er in zijn wereld een regel die er is om overtreden te worden. Er blijkt namelijk een land te zijn, waar een macht is die een overledene persoon weer tot leven kan wekken. Wander trekt met zijn trouwe ros Agro en het bleke lichaam van Mono eropuit om deze wereld te vinden. Na een lange vermoeiende reis die gepaard ging met veel slecht weer komen Agro en Wander bij hun doel. Waarna ze een tempel betreden in deze nieuwe wereld horen ze een stem. Deze stem verteld hen dat het mogelijk is om Mono weer tot leven te wekken, mits Wander zestien Colossi neerhaalt. En zou het kunnen zijn dat de prijs die hij er zelf voor moet betalen het niet waard is. Gelukkig trekt Wander zich van dit alles niets aan en heft hij zijn zwaard hoopvol op om een nieuw avontuur te beleven.
Dit alles blijkt uit de dubbel intro die deze game bevat. Deze intro is niet alleen heerlijk opbouwend, maar bevat gelijk ook een unieke sfeer. Gelukkig houdt Shadow of the Colossus deze sfeer door de hele game vast. Wanneer Agro en Wander de tempel uitstappen, kijken ze gelijk in een betoverende felle zon. Deze zon draagt niet alleen bij aan de sfeer, maar zal ook nog eens de gids zijn. De fantasiewereld van Shadow of the Colossus is namelijk vrij groot en het zou een helse opdracht zijn om zonder gids een Colossus te vinden. Daarom zal de zon het pad aanwijzen als Wander´s zwaard in de zon wordt geheven.
Nu je weet welke kant je opmoet, spoor je Agro aan om te galopperen. Wanneer de bomen voorbijflitsen, het weer verandert en de omgeving van een bos naar bergen overvloeit, maakt een groots gevoel je tot je meester. Dit gevoel wordt alleen maar groter wanneer je dichterbij een Colossus komt. De prachtige muziek speelt op en wanneer eindelijk de vijand in beeld is, rest je nog maar één taak. Hoe haal ik dit monsterlijke beest met een omvang van een flat neer?
Dit zal gelukkig per Colossus verschillen. De ene Colossus moet worden verslagen door via zijn wapen omhoog te klimmen en de andere moet verslagen worden door diens enkel te doorboren en zo omhoog te klimmen naar een ander zwakpunt. Alles hangt af van een paar aspecten. Zo zal niet elke tegenstander even groot zijn en zullen er zelfs een paar zijn die bijna jouw lengte evenaren. Daarbij hangt ook veel van de omgeving af en zijn er ook vliegende en zwemmende monsters. Dit zorgt voor de nodige afwisseling en denkwerk. In principe blijft de basis bij elke tegenstander hetzelfde. Probeer het monster te beklimmen om daarna een zwakpunt te doorboren. Maar hoe beklim je een monster die hoog in de lucht vliegt?
Daar zijn meerdere oplossingen voor. Naast het zwaard kan Wander ook goed met een boog omgaan. De mogelijkheid om vanaf Agro zijn rug te vechten is er meestal ook. Daarnaast kan de zon in een gevecht ook een belangrijke rol gaan spelen, want weer kan hij als een soort gids spelen. Hef het zwaard op en richt de lichtstraal die ontstaat op de Colossus, waardoor er een zwakpunt wordt aangewezen. Vrees niet, dit klinkt allemaal veel makkelijker dan dat het in de praktijk is. Natuurlijk zijn er en paar vijanden die makkelijk te verslaan zijn, maar wat doe je als er geen zon is en je Agro moest achterlaten? Dit leidt soms tot een gevecht dat wel meer dan een uur kan duren.
Gelukkig zal het Wander uiteindelijk altijd lukken om een Colossus neer te halen, mits er soms maar wordt nagedacht. Wanneer de doodsteek is toegebracht, zal een grote colossus op de grond vallen om daar zijn laatste adem uit te ademen. Het geeft je een machtig gevoel, maar ook een emotioneel gevoel. Waarom moeten deze natuurwonderen worden neergehaald? Zijn ze kwaad of goed?
Dit draagt allemaal bij aan de eerdergenoemde sfeer van het spel. De hele game is namelijk overgoten door een wonderbaarlijke sfeer. Dit komt niet alleen door de mooie omgevingen die elkaar goed variëren, maar ook door bijvoorbeeld de prachtige muziek. Die elkaar ook weer goed variëren door de verschillende omgevingen. Daarbij ziet de game er voor de Playstation 2 er bijna perfect uit. Vooral de zestien Colossi zien er zeer indrukwekkend uit. Helaas moet dit soms wel inleveren op de framerate, waardoor er soms een hapering is te bekennen.
Om nog even op wat minpuntjes door te gaan, want naast de framerate zijn er nog een paar te bekennen. Zo is de besturing soms erg stroef, waardoor het een tijdje kan duren voordat Agro en Wander goed naar jou luisteren. Als laatste minpunt duurt de game helaas niet erg lang. Ook al kunnen sommige gevechten erg lang duren, alle zestien Colossi zijn in ongeveer negen uur te verslaan.
Gelukkig zit er nog wel een goed addertje onder het gras die replaywaarde merkwaardig omhoog schroeft. Wanneer het spel via een prachtig einde ten einde is gebracht, speelt de speler een paar extras vrij. Zo zal er een hard mode beschikbaar worden gesteld, waardoor het spel verrassend moeilijk wordt. Moeilijk genoeg om genoeg uitdaging te bieden om het spel eens te herspelen. Naast de hard mode wordt er ook nog een Time Attack mode vrijgegeven. In deze mode moet men in een bepaalde tijd een Colossus neerhalen voor leuke extras. Dit werkt vrij verslavend. Combineer deze twee extras en er kan zo tien uur bij worden opgeteld.
Shadow of the Colossus en ICO zijn totaal verschillende spellen, maar ook weer zo hetzelfde. De band tussen de personages is weer terug te vinden in Shadow of the Colossus. Ditmaal tussen het zwarte paard Agro en de hoofdrolspeler Wander. Dit geeft het spel een extra draai mee in combinatie met de prachtige graphics, de overgoten sfeer en de orkestrale muziek. Helaas zijn er een paar minpuntjes te bekennen, waardoor de game op sommige vlakken ietwat kan tegenvallen. Echter zou dit eindelijk geen naam mogen hebben, als je bedenkt wat voor ervaring het is om zestien brijenbrekende puzzels neer te halen.
93
Dit bericht is 1 keer gewijzigd, het is laatst gewijzigd door Folkert op 11-10-2009 om 21:24.
|
