Resonance of Fate heeft alles weg van een typisch Japanse role playing game. Dat is niet alleen te zien aan het visuele aspect, maar ook aan de gameplay. Zo kun je verwachten dat je met deze game een groot aantal uren zoet zal zijn: er valt altijd wat nieuws te vinden, er is altijd wel een vijand om uit te schakelen en er valt altijd wat aan je personages te verbeteren. Er is dus genoeg te doen in Resonance of Fate.

Een wereld boven de grond
De eerste scène van Resonance of Fate maakt niet veel duidelijk: je ziet een meisje op een hoge klokkentoren staan. Er staat een grote menigte onder de toren naar boven te kijken en iedereen kijkt geschokt. Wanneer het meisje voor de sprong gaat, vliegt er een jongen langs de menigte om vervolgens met een lang touw haar te redden. Wanneer de jongen het touw los laat, vliegen ze door de lucht van Basel, een stad in de lucht en het meisje is opgelucht dat ze nog leeft. In de volgende scène zie je de jongen, het meisje en een andere man zitten in een raar gebouw. Het is natuurlijk geen verrassing dat dit de hoofdpersonages van de game zijn. Er wordt nog niet uitgelegd wie ze zijn, wat er gebeurd is na de sprong en hoe ze het hebben overleefd. Dit is erg vervelend, want je begint de game zonder dat je weet wat je aan het doen bent. Daarnaast krijg je meteen een oninteressante opdracht voorgeschoteld en daar zul je het maar mee moeten doen.

Tijdens de game kom je te weten dat het zich helemaal afspeelt in Basel. Dit is een stad, of klokkentoren, boven de grond van de aarde die is gebouwd omdat de aarde werd overspoeld door giftige gassen. De drie hoofdpersonages vormen samen een hunter-groep, een groep mensen die missies voltooien om geld te verdienen. Deze missies bestaan meestal uit voorwerpen zoeken en vijanden verslaan. Er is weinig tot geen variatie in de missies en dit betekent dat je vaak hetzelfde zult doen. De game voelt qua verhaal aan als een enorm cliché. Daarnaast komt het verhaal ontzettend traag op gang en is het zelfs een beetje moeilijk om het te volgen. Het hangt allemaal enorm los van elkaar en op het einde van de game heb je pas door wat er nou eigenlijk allemaal gebeurd is. Dit is heel erg jammer, want het idee van een wereld boven de grond klonk best goed en met de sfeer van de game is ook niks mis.

Acrobatische soldaten
Het meest interessante aan Resonance of Fate is het vechtsysteem. Je moet je vijanden vermorzelen met geweren en acrobatische trucjes. Naast schieten met geweren kun je ook nog granaten op je vijanden gooien; er is dus genoeg explosieve actie te vinden in de game. Er zijn genoeg manieren om je vijanden te vermorzelen. Zo kun je bijvoorbeeld een aanval uitvoeren met alle drie de hoofdpersonages, die je ook allemaal kunt besturen. Hierdoor is het mogelijk om dezelfde soort aanval op een groot aantal manieren uit te voeren. Er is genoeg variatie qua aanvallen en geweren en dat mag ook wel als je honderden vijanden moet vermoorden. Het leukste aan de gevechten zijn de acrobatische trucjes; het voelt werkelijk fantastisch aan wanneer je een virtuele salto doet in Resonance of Fate. Maar helaas is dit ook het enige leuke. Naast de ruime keus aan wapens en aanvallen en de acrobatische trucjes is het vechtsysteem niet echt fijn. De manier van schieten is erg raar en vereist zelfs een beetje timing; dit voelt enorm raar aan in deze context. Zo krijg je een kleine meter te zien en zul je op het juiste moment moeten drukken in die meter. Helaas wordt er niet verteld waar en wanneer je moet drukken. Daarnaast is het erg vervelend om een aanval goed te timen terwijl je de acrobatische soldaat uithangt. Er wordt ook vrij weinig uitgelegd aan het begin van de game. Je zult hoogstwaarschijnlijk niet weten wat je moet doen en zal moeten wachten tot je een aantal pagina's tekst hebt gelezen voor je het begrijpt.

Tijdens je reis door Basel zul je de elektriciteit in deze wereld weer moeten aanleggen. Je krijgt af en toe speciale voorwerpen die je hiervoor kunt gebruiken en deze moet je tactisch plaatsen in Basel om steeds verder te komen. Het klinkt allemaal interessant, maar dat is het absoluut niet; dit onderdeel van de game heeft namelijk totaal geen waarde en had van mij achterwege kunnen blijven. Toch is het een groot deel van Resonance of Fate; als je dit niet doet, zul je ook niet verder kunnen komen en kan de stad niet verbeteren. Deze voorwerpen kun je ook verkrijgen door het voltooien van missies, die niet erg gevarieerd zijn. Het zijn meestal opdrachten waarin je vijanden moet doden of voorwerpen moet zoeken. Als je deze opdrachten voltooit, krijg je ook nog ervaringspunten en hierdoor kunnen de personages levels omhoog gaan. Je kunt zelf niet bepalen wat er gebeurt nadat je een level omhoog bent gegaan en dit vermindert de role playing-ervaring een beetje. Gelukkig kan je wel je wapens verbeteren en heb je toch het gevoel dat je het zelf wat meer in de hand hebt. Je kan er bijvoorbeeld voor zorgen dat je wapens meer schade kunnen aanbrengen of dat je beter gericht kunt schieten. Hier moet goed gebruik van gemaakt worden, want als je dat niet doet, zul je veel problemen krijgen in Basel. De vijanden zijn namelijk enorm sterk en de gehele game is gewoon erg moeilijk.

De stijl van Resonance of Fate is geweldig. Je hebt meteen door dat de game zich afspeelt in een vernieuwde en aparte wereld en dat is ook wat deze game uitbeeldt. Je ziet overal stalen buizen en metalen gebouwen en dat is iets wat je kunt verwachten bij het idee van een postapocalyptische wereld. De sfeer van het spel is prima, het straalt een goed gevoel uit. Grafisch gezien valt het wel weer enorm tegen. Alhoewel de steden wel sfeer hebben, zien ze er verschrikkelijk uit; ze zijn verwarrend en druk. De cutscenes en gevechten zien er weer wat beter uit, maar je had meer kunnen verwachten van een game uit 2010. Het voelt allemaal onafgewerkt en rommelig. De muziek is ook niet veel soeps: het klinkt allemaal wel goed, maar dat is ook alles.

Het verhaal van Resonance of Fate is verwarrend en cliché. De gevechten zijn wel leuk, maar ook vervelend en onlogisch. De sfeer van de game is wel prima en geeft een goed gevoel. Helaas valt het dan weer grafisch tegen en is de muziek ook niet geweldig. Toch is het spel redelijk vermakelijk. Het is niet allemaal slecht, het is gewoon aardig. Je zult je wat meer moeten inleven in de game en er wat meer tijd in steken dan Resonance of Fate. Daarnaast zul je er waarschijnlijk ook meer plezier aan beleven als je een fan bent van role playing games.