Obsidian Entertainment, bekend van Star Wars: Knights of the Old Republic II en Neverwinter Nights 2, had de voorbije jaren zijn handen vol met Alpha Protocol. Toen we voor het eerst meer over de game te weten kwamen, waren we toch wel zeer benieuwd naar het eindproduct, want alles leek op papier te gaan kloppen. Spijtig genoeg kregen de ontwikkelaars het knap lastig en ook SEGA begon eisen te stellen. Keer op keer werd de game uitgesteld en volgens een medewerker bij Obsidian Entertainment ging de game zelfs op een bepaald moment geschrapt worden. Voor de mensen die halsreikend naar de game uitkeken, ging dit een ware nachtmerrie zijn. Het team achter Alpha Protocol heeft de game echter niet laten vallen en is blijven doorzetten om een zo goed mogelijk resultaat af te kunnen leveren. Zullen we hier te maken hebben met een nieuwe Mass Effect, of was de game toch beter in de prullenmand terecht gekomen?

Mission impossible
We hebben de laatste tijd al genoeg games de revue zien passeren die over het terrorisme ver van onze deur handelen; de ene weliswaar wat meer geslaagder dan de andere. Ook Alpha Protocol handelt over dit onderwerp, maar pakt het op zijn manier aan. Met wat RPG-elementen in een tactische spionage-shooter verwerkt, hoopte Obisdian Entertainment origineel uit de hoek te komen. En dat is hen, ondanks dat het hen al min of meer werd voorgedaan, ook grotendeels gelukt. Alpha Protocol mist zeker geen originaliteit, maar dat volstond alleszins niet.

We zullen maar beginnen bij het begin en alvorens we alles in detail gaan bespreken, lijkt het ons interessant jullie eerst in te lichten over wat Alpha Protocol nu precies gaat. Na een gefaalde missie werd agent Michael Thorton van de wereld afgezonderd en door zijn voormalige opdrachtgevers verraden. Sinds de overheid van de Verenigde Staten hem achterna zit, besloot hij om bij het "Alpha Protocol" te gaan: een geheime onderneming waar hij als undercover agent tewerk zal gaan om het complot waar de game rond draait op te doeken. Geen makkelijke taak zo blijkt, want naast de leidende stem in zijn koptelefoon, heeft Michael niemand die hem op het strijdtoneel bijstaat. In het prille begin van de game ontwaakt Michael uit een diepe slaap en wanneer je eventjes rondkijkt, zie je dat je in een of andere medische kamer bent beland. Ergens op één van de tafels ligt er een apparaat waarmee je, via videochat, met een ter hulp gesnelde dame kan communiceren. Zij helpt je ontsnappen en al gauw krijg je met de eerste RPG-elementen te maken.

Om uit de kamer te geraken, moet je de omgeving eerst onderzoeken om een uitweg te vinden. Je kan oftewel de deur openbeuken of zoals wij hebben gedaan: simpelweg het brandblusapparaat van de muur nemen en de ruit aan diggelen slaan. Na op onze blote voeten stealth-gewijs door de gangen te hebben gelopen, stootten we terug op enkele nieuwe hinderlagen, waar Alpha Protocol doorheen de gehele game mee geplaagd zal zijn: gesloten deuren, alarmsystemen, beveiligde computers en camera's. Om een deur open te krijgen volstaat een simpele lockpick, op dezelfde manier zoals we die gewend zijn: de slootjes op de juiste lijn krijgen en ze binnen de tijd vastzetten. Waar je het wel moeilijker mee zal hebben, zijn de alarmsystemen en de beveiligde computers. Word je door een camera of een vijand opgemerkt, dan gaat het alarm af en is het jouw taak om het alarmsysteem te hacken en het zwijgen op te leggen. Wanneer je dit probeert, opent er zich terug een soort van mini-game, die opnieuw tijdsgebonden is: op een printplaat worden verschillende nummers geïndiceerd en deze moet je, doorheen het doolhof, in de juiste volgorde aanduiden. Mis je een paar keer, dan gaat er telkens een paar seconden van je tijd af en wordt het er enkel maar moeilijker op. Probeer je dan weer een computer te hacken, dan moet je door een wirwar van bewegende cijfers twee opgegeven codes zien te vinden. Doe je er te lang over, dan gaat de computer zijn codes aanpassen en mag je terug beginnen zoeken. In het begin neem je hier nog vrede mee, maar na een tijdje begint het gehele hackproces toch wel een beetje te ergeren. En dit was nog maar het eerste puntje van kritiek...

Zoals het bij een echte RPG hoort, heb je ook in Alpha Protocol genoeg de touwtjes in eigen handen. Voor je begint, kan je namelijk kiezen in welke zaken je wil uitblinken. Zo kan je een soldier, field agent, tech specialist, freelancer, recruit of veteran worden. Naarmate je keuze, krijg je op verschillende gebieden AP (Advancement Points) toegewezen. Hoe verder in het verhaal, hoe meer AP je krijgt en dus hoe groter je keuze aan welke skill je ze zal spenderen. Maak een wijze keuze, want in een game als deze is het niet onbelangrijk om met glans te slagen. Doorheen de levels ligt er ook veel geld voor het rapen, dat je vervolgens aan wapens en ander arsenaal kan besteden.

Aim for the win
Gelijk welk wapen je zal hanteren, het zal spijtig genoeg niet veel uitmaken. Het miksysteem is namelijk heel slecht uitgewerkt en dat zijn we zeker niet meer gewend. Het mocht niet zijn, maar onze superspion heeft weinig kaas gegeten van schieten en komt zeker ten schande in vergelijking met Robin Hood, die telkens recht in de roos schoot. Er zit gewoon totaal geen accuraatheid op elk wapen dat Michael in zijn handen krijgt geduwd en dat is toch wel een serieus minpunt in een RPG-shooter. Niet alleen het schieten, maar eigenlijk het totale vechtsysteem kon beter. Alhoewel Michael enkele karate moves onder de knie heeft, gaat het neerhalen van een vijand niet altijd van een leien dakje. Zo kan je bijvoorbeeld tijdens het sluipen maar op één manier je vijand doden, kan je nergens naartoe springen om in dekking te gaan en kan je ook over geen enkel obstakel springen. Ben je net met Sam Fisher klaar en schakel je op Alpha Protocol over, dan mag je wel eerst tweemaal goed slikken voordat je enige fun uit de game kan halen.

Wat we noch goed, noch slecht kunnen noemen, zijn de talrijke conversaties. Wat we konden zien aankomen, was dat je tijdens een gesprek drie tot vier keuzemogelijkheden hebt omtrent je houding ten opzichte van de andere persoon. Zo kan je sarcastisch op iets reageren, of als je in een slechte bui bent, kan je je agressiviteit loslaten. Dit heeft natuurlijk gevolgen op je reputatie en je eigen imago. Het irritante hieraan is, dat je te vaak met onoverbodige informatie wordt opgescheept of het gesprek veel te ver afwijkt van het onderwerp. Hierdoor gaat je houding veranderen en druk je al snel op de X-toets om de conversatie te beëindigen, tot groot ongenoegen van diegene waar je mee in conversatie verscheept raakte. De tussenfilmpjes en briefings kunnen ook soms wat te lang zijn. Bij een gewone RPG zou dit niet storen, maar bij Alpha Protocol lagen de kaarten toch anders.

Om af te sluiten kunnen we enkel maar zeggen dat alles er goed uitzag op papier, maar dat Obsidian Entertainment, ondanks de vele RPG-elementen, te veel steekjes heeft laten vallen. De game krijgt op grafisch vlak een ferme achterstand te verduren, het geluid zit niet altijd snor, de gameplay is niet zoals het hoort voor een spionnengame en al die zaken gaan, voor een lange game als deze, vlug ergeren. Het mocht niet zijn, maar door Alpha Protocol zal SEGA terug flinke klappen toebedeeld krijgen.