Er was een tijd dat gamen iets voor nerds was. Voor jongens met brillen en puisten. Voor jongens die vrienden noch een leven hadden. Voor jongens in het algemeen, want het stereotype 'gamer' was zonder twijfel mannelijk. 'De gamer' besteedde al zijn vrije tijd aan het spelen van die 'rare spelletjes' waarin zijn enige doel was om nog meer punten te halen. Prestaties, daar ging hij voor. 'De gamer' was een perfectionist. Totdat ook de huisvrouw haar intrede deed op de gamesmarkt.
Of wij, als gamers, nu zo blij moeten zijn met het stigma dat ons omringde in die vervlogen tijden, dat valt te betwijfelen. Maar dat de opkomst van de huisvrouw als gamer ook niet bepaald een positieve ontwikkeling is, kunnen we niet ontkennen. Want dit fenomeen is zo groot dat we er niet omheen kunnen. Van dat kleine groepje gamers van vroeger had niemand last; ze zaten in hun kamertje te spelen en stoorden verder niemand. De huisvrouwen daarentegen zijn een prominente stoorfactor.
Begrijp me niet verkeerd, ik gun hun alle plezier van de wereld met Yoga-oefeningen deel 38 en Wii Fit PlusPlusPlus, maar het nadeel van hun manier van gamen is dat het invloed heeft op de uitgevers en ontwikkelaars van echte games. Games waarin je iets moet doen om je doel te bereiken. Games waarin je überhaupt een doel hebt (en dan heb ik het niet over het doel van dagelijks vijftien minuten je benen in je nek leggen). Want de huisvrouwen spelen dat soort games niet en aangezien game-ontwikkelaars nu eenmaal winst willen maken, leggen ze zich in toenemende mate toe op het ontwikkelen van de zogenaamde non-games. Precies, games die geen games zijn.
Uiteraard, het is de altijd werkende wet van vraag en aanbod die ervoor zorgt dat, doordat de vraag naar uitdagingloosheid in games zo spectaculair stijgt, het aanbod ook stijgt. Deze wet houdt echter niet in dat als de vraag naar echte uitdaging onder die omstandigheden gelijk blijft, dat het aanbod dan moet dalen. Dat is echter wel wat op dit moment gebeurt: de moeilijkheidsgraad van de 'normale' games neemt steeds sneller af en voor echte gamers is het vinden van een echt uitdagende game ongeveer even makkelijk geworden als het vinden van een speld in een hooiberg.
Neem Prince of Persia als voorbeeld. Toen het eerste deel ruim twintig jaar geleden als 2D-platformer op de markt kwam, gold het als een bepaald pittig spelletje. Niet ongewoon voor die tijd, want een game waar je niet minimaal twee keer te lang over deed omdat je steeds doodging, bestond nauwelijks. Van datzelfde Prince of Persia werd vorig jaar een nieuwe telg uitgegeven waarin de moeilijkheidsgraad zover was gedaald dat je niet eens meer dood kon gaan. Als je verkeerd sprong en in een ravijn stortte, werd je door je side-kick net op tijd gered en kon je het weer opnieuw proberen. En geloof het of niet, maar in opvolger The Forgotten Sands was het niet veel beter: als je doodging, moest je wel een gedeelte opnieuw doen, maar dat was steeds maar een heel klein stukje. Dat het eerste deel wel erg moeilijk was, zal ik niet ontkennen, maar dit is weer het andere uiterste. En dit uiterste gaat te ver.
Want zeker, gamen gaat om plezier, niet om frustratie. De lol van gamen is er al snel af als je bepaalde stukken tien keer opnieuw moet doen omdat je er gewoon niet langs komt. Omdat het spel te lastig is. Omdat je niet over de nodige skills beschikt. En natuurlijk, dan moeten games je ook een beetje tegemoet komen. Maar dat wil niet zeggen dat jij, als gamer, geen verantwoordelijkheid hebt. Want gamen is leuk en uitdagingen aangaan ook, maar je moet er wel je best voor doen. Games moeten inderdaad niet te moeilijk zijn, maar als jij niet bereid bent je in te spannen en een beetje te oefenen, dan ga je voorbij aan de essentie van het gamen. Gamen voor de fun is slechts een onderdeel van gamen als geheel, niet het meest belangrijke bestanddeel.
En begrijp me opnieuw niet verkeerd, ook met spelen voor de fun is niets mis. Maar ook hier geldt: zolang het niet te veel invloed heeft op de gamers die wel graag spellen spelen waar je echt iets in moet doen. En dat is hier wel het geval. Want zelfs de moeilijkste titels beginnen steeds meer hun pittigheid te verliezen en dat is zonde. Gamen draait niet alleen om de fun. Gamen draait om competitie. Competitie tegen jezelf. En die competitie, die uitdaging moeten we zien te beschermen. Voor velen onder ons blijft het immers een onmisbaar element in het gamen.
