Prince of Persia: The Forgotten Sands vertelt het verhaal van een Perzische prins die midden in een oorlog naar een paleis wordt geroepen om zijn broer Malik even te helpen in de strijd. Malik blijkt echter ook uit te zijn op de schat van Solomon en ontketent zonder het te beseffen een duistere macht onder de naam Ratash. Monsters kruipen uit het zand en veranderen de inwoners in steen, terwijl de Prins en Malik elk een half medaillon hebben om zichzelf van dat kwaad te beschermen. De enige manier om het kwaad te stoppen, is door beide helften weer samen te brengen, maar Malik verkiest macht.

Saai stemmenwerk
Als het dus nog niet duidelijk is: Ubisoft heeft alle kosten bespaard om een echt interessant script uit hun duim te zuigen. De meest voorkomende zin uit het hele verhaal is mogelijk met een flinke voorsprong "Malik!" en als dat nog niet voldoende is, lijkt de ontwikkelaar ook nog eens de voorkeur gegeven te hebben aan een Britse stem, wat mijns inziens gewoon niet past.

Laten we het scenario buiten beschouwing, dan hebben we echter wel met een degelijke game te maken. Prince of Persia: The Forgotten Sands is misschien niet het neusje van de zalm, maar kom op, wat zijn we nou met een vissenneus? Deze titel kunnen we terugvinden in de categorie waar andere 3D-platformers als Rayman en Super Mario Galaxy zich bevinden. Het spel bestaat uit drie grote onderdelen: klauteren, valstrikken ontwijken en vechten. Laten we met die laatste beginnen: monsters zijn er in alle soorten en maten. Sommigen brengen een schild mee en kan je enkel verslaan als je hem eerst een flinke duw geeft, anderen staan veilig aan de overzijde van een kloof en vuren klassieke fireballs op je af. Tijdens battlemomenten verdien je experience, die je in een levelsysteem kunt inruilen voor upgrades zoals meer levenspunten en nieuwe krachten zoals Ice Blast en Whirlwind. Dit is een poging om de gevechten minder eentonig te maken, maar ik moet bekennen dat ik die powers nooit heb gebruikt. Eindbazen zijn uiteraard ook aanwezig, maar hier heeft Ubisoft amper over nagedacht. Door de "bosses" later als gewone vijand in te schakelen, krijg je niet het euforisch gevoel dat normaal moet overheersen als je een boss battle hebt gewonnen. En daarnaast is dat ook niet zo moeilijk, want Prince of Persia: The Forgotten Sands is gewoon poepsimpel.

Ook over de valstrikken zijn we niet zo tevreden, want die voelen te veel aan als een verplichte rustpauze en wekken enkel maar frustratie en grijze haren op. Pinnen die uit de tegel komen waar jij op staat, bijlen die heen en weer zwieren, pijlen die uit de muur worden geschoten... bijna het volledige repertoire van Indiana Jones werd geraadpleegd, maar zonder enig succes, want het is simpelweg niet tof. Ubisoft dacht dat spelers het nodig zouden vinden om tussen een zware gevechtsronde en het echte klauterwerk even te rusten door hun een hindernisbaas met tig levensgevaarlijke hordes voor te schotelen. Eens zien of ze daar in Montreal hetzelfde denken als wij hen vragen als rust even de Grand Canyon over te steken met een constante beproeving op leven en dood in je achterhoofd...

Water en coördinatie
Gelukkig hebben de makers wel nagedacht over de echte essentie: het klim- en springwerk waar Prince of Persia zo bekend om staat. Aanvankelijk is het opnieuw saai en weinig vernieuwend ten opzichte van andere games, maar al snel verandert de acrobatiek in een heerlijke mix van timing en geduld. Zo heb je de mogelijkheid om bij een fout in je springkunsten de tijd terug te draaien en die laatste sprongen nog eens opnieuw te proberen. En wat later worden ook andere elementen toegevoegd, zoals het ogenblikkelijk bevriezen en ontvriezen van water. Lijkt misschien saai en cliché, maar stel je eens voor: een parcours van waterstralen die bevroren in palen veranderen waar je heerlijk aan kunt hangen en swingen om zo aan de andere kant te geraken. Maar die waterstralen spuiten om en om. Aan jou om je sprongen en de "flow" van die waterstralen zo te coördineren dat terwijl je in de lucht hangt, het water de tijd heeft om te wisselen en jij het bij je landing weer kan bevriezen om je val op te vangen. Het biedt een heel andere dimensie aan de klassieke platformgame en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Later voegt Ubisoft nog meer krachten toe, maar helaas gaan ze daar in de fout: die krachten zijn bijna allemaal op te roepen via de schoudertoetsen en een fout is dus veel te snel gemaakt. Dan lijkt het manipuleren van tijd eerder een lapmiddel voor die "bug" dan een echte feature.

Vocaal heeft Prince of Persia: The Forgotten Sands heel wat gebreken en ook de geluidseffecten laten meer dan eens te wensen over. Je hoort iets te vaak dezelfde geluidjes en dat gaat je toch snel irriteren. Wel onze oprechte complimenten aan de composer van de meesterlijke soundtrack. Een volledig orkest stond aan de basis voor de heerlijke instrumentale composities die je tijdens je speelsessies hoort. Het mooiste nummer hoor je volgens mij tijdens het pauzescherm, hoe jammer dat ook mag klinken. En ja... de game mag ook gezien worden. De omgevingen zien er zeer goed uit en zorgen voor een authentieke sfeer. Helaas snappen we de keuze niet helemaal om deze game in 720p aan te bieden, terwijl het vorige deel Full HD perfect aankon. En waarom de gezichten van de personages zo rampzalig slecht werden afgewerkt, blijft voor ons ook een raadsel. Ten slotte ergerde ik me nog constant aan al die momenten waarop Ubisoft besloot de flow in de game te onderbreken door filmpjes in te lassen bij bijvoorbeeld het betreden van bijna elke kamer, om zo je de puzzel te kunnen tonen en de oplossing te verklappen, of als je een schakelaar had omgezet.

Prince of Persia: The Forgotten Sands is aan de ene kant een grote verrassing, maar aan de andere kant een ontzettende teleurstelling. Hoewel de makers enkele uitstekende ideeën hebben uitgewerkt, blijft de game op technisch vlak te vaak achterlopen. Het ziet er dan ook naar uit dat Ubisoft deze titel als een marketingproduct ziet, om de release van Disney's Prince of Persia-film te ondersteunen. Een gemiste kans, maar ondanks de hoge ergernisfactor toch interessant.