Calling draait om een groepje eigenwijze jongeren. Het gerucht gaat dat er een website is, de page of black, die iedere bezoeker door een onbekende reden laat sterven. Op het eerste gezicht lijkt deze 'page of black' een gewone website: in het midden staat een tellertje van het aantal bezoekers en er is nog een link te vinden die je naar een chatroom leidt. Hier beginnen de problemen: je praat met wat mensen over het gerucht en vervolgens word je gebeld. Het volgende dat je ziet, is een plek genaamd border: het tussenstadium van leven en dood. Dit wordt ingeleid door een leuk filmpje waar ik écht door geboeid was. Het smaakte zeker naar meer, aangezien het allemaal een lekker duistere vibe had. Dit was een fascinerende inleiding van een goed, maar bovenal origineel verhaal. Toen ik echter begon met spelen, was mijn enthousiasme binnen een half uur weg.

Eng? Nah…
Je begint met een jongen die niet weet waar hij is. Hij verkeert in een huis vol met poppen en kent de plek niet. Hier begint de game en je krijgt meteen uitgelegd hoe alles werkt. Vooral de besturing wordt tot in de puntjes uitgelegd en deze werkt ook verrassend goed: in het begin is het nog wat wennen, maar zodra je de draad te pakken hebt, merk je dat het allemaal lekker werkt. Afijn, je begint in het huis en daar valt meteen wat op: je loopt zo'n vier keer door dezelfde gang heen en bent zo een half uur bezig in een zeer klein stukje van het gebouw om allerlei enge dingen te beleven. In het begin lukt dit allemaal prima. De eerste geest die je aanvalt, bezorgt kippenvel en de duistere telefoontjes die je krijgt, zorgen voor de nodige schrikmomentjes. Zodra je verder komt, gaan je omhoogstaande haartjes weer snel naar beneden, want de geesten die je tegenkomt, worden eerder vervelend dan eng. Dit is vooral te wijten aan het feit dat het allemaal wat voorspelbaar is. Zo blijft dezelfde schim soms om de paar seconden terugkeren en weet je dus al dat er een aankomt. Tijdens het spelen moest ik soms zelfs gapen en dat is volgens mij niet helemaal de bedoeling van een horrorgame.

Eigenlijk is Calling een ongebalanceerde game, want het heeft van die momenten waarop ik echt schrok. Dit zijn van die periodes die je beleeft met je mobiele telefoon. Om maar een voorbeeld te noemen: vrijwel in het begin van het spel kom je in een school terecht waar je ineens een telefoon vindt. Niet veel later word je op dat toestel gebeld en klinkt er een enge stem uit de luidsprekers die zegt dat je zijn mobieltje hebt gevonden en dat hij hem komt halen. Vervolgens hangt hij op en belt hij om de zoveel tijd om te zeggen waar hij nu is en dat hij dichterbij komt. Dit leverde wat spannende momenten op, maar hier bleef het ook bij. Grotendeels kan Calling er namelijk niet in slagen om eng te zijn, hoewel er uiteraard wat uitschieters tussen zitten. Dit is jammer, want op het eerste oog leek Calling best een aardige titel te worden. Hudson had wat mij betreft meer mogen doen met het mobieltje en de repetitieve momenten die je door de gangen dwaalt, en zo nu en dan eens een geest tegenkomt, mochten ze achterwegen laten. Die geesten zijn namelijk helemaal niet griezelig, maar gewoonweg vervelend. Ze zien er allereerst niet uit en ten tweede is het niet leuk om ze tegen te komen. Je kunt namelijk niks terug doen, dus je zult weg moeten rennen en dit doe je door als een halve gare met je Wii Remote heen en weer te schudden tot je arm lam is.

Nog maar wat
Het houdt echter niet op, want naast bovenstaande kritiekpunten, heb ik nog meer aan te merken op Calling. Ik heb het eerder al gehad over de border. Deze tussenwereld van leven en dood speelt zich af in verscheidene alledaagse omgevingen zoals ziekenhuizen en scholen. Het probleem van deze omvangen is dat het allemaal zoveel op elkaar lijkt. Dit valt vooral op bij de school: je hebt een aantal verdiepingen en elke etage is vrijwel hetzelfde. Natuurlijk heb je op de begane grond een deur en wat kluisjes, maar voor de rest is het hetzelfde: een gang met een wc en wat ruimtes. Zo nu en dan kun je in een lokaal om daar te onderzoeken, maar meer is het niet. Dit is jammer, want er had veel meer in gezeten. Hetzelfde geldt voor de voice acting, maar ook hier is het ontgebalanceerd. De stemmen door je mobieltje klinken angstaanjagend, maar het geluid uit de mensen die bang zijn, klinken eerder als een orgasme dan angst. Twee games door elkaar gehaald, Hudson?

De hoop was gevestigd op deze nieuwe game voor de Wii, maar helaas is het niks geworden. Ik ben een persoon die aardig snel schrikt en er waren maar enkele momenten in de game waar ik echt een angstig gevoel had. Grafisch ziet het er ronduit slecht uit, de confrontaties met de geesten zijn eerder vervelend dan eng en het totaalplaatje klopt voor geen meter. De besturing deugt en er mogen dan wat aardige momenten aanwezig zijn, maar dit zorgt er niet voor dat Calling een geschikte titel is geworden.