Het is me wat geweest met Splinter Cell: Conviction. Door een wijziging tijdens het ontwikkelingsproces met diepe gevolgen voor de gameplay en het verhaal liep de game niet alleen twee jaar vertraging op, maar kreeg Ubisoft ook een deel van de Splinter Cell-fans tegen zich gekant. Dit laatste had natuurlijk alles te maken met de drastische verandering van het Splinter Cell-concept in deze vijfde telg, want Sam Fisher zou niet meer die brave pacifistische knul zijn die hij ooit was. Hij werd verraden door zijn eigen agentschap en dat de regels hem op dat moment weinig deden, verwondert je vast niet. Ubisoft zond trailers de wereld in die toonden hoe Sam een echte jager geworden was die niet zou rusten vooraleer er bloed gevloeid had, veel bloed. Fans namen meteen de hooivorken en de vuurtoortsen bij de hand want deze mentaliteitsverandering betekent uiteraard het einde van de Splinter Cell reeks, toch?
Sam Ecker is redacteur bij het Belgische Xbox 360 Elite Team van Microsoft. Als shooter-expert en sinds kort vaste medewerker van Next-Games / GameScores reageert hij op de Splinter Cell: Conviction-recensie van Mikey en geeft hij zijn eigen visie over de game.
Helemaal niet, want Splinter Cell: Conviction is juist de beste game geworden uit heel de franchise. Dit heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat er deze keer óók plaats is voor wat actie. Ik leg de nadruk op "ook" omdat er wel degelijk nog ruimte is voor de stealth van weleer en zij die het tegendeel beweren, moeten maar eens wat rondsnuisteren op het internet, waar toegewijde fans tonen hoe ze de hele game uitspelen zonder ook maar één keer gezien te worden. In het verleden had je vaak al wat omgevingsgebonden vrijheid, maar deze keer ben je dus echt volledig vrij om te kiezen hoe jij de zaken aanpakt. Maak je de ruimte schoon met één gewiekste Mark & Execute, lok je de vijanden één voor één in de val of ga je er gewoon geruisloos voorbij? Het ligt allemaal in jouw handen. Wat het zo mooi maakt in vergelijking met de voorgaande delen, is dat je bovendien een paar hulpmiddeltjes in handen krijgt om de situatie naar je hand te zetten. Ik haalde reeds Mark & Execute aan, een (volledig vrijblijvend!) gamemechanisme waarmee je als een superspion op spectaculaire wijze meerdere vijanden tegelijkertijd kunt uitschakelen. Maar ook is er de Last Known Position, een visualisatie van het kat-en-muisspel, waarmee je heel exact kunt zien waarop de vijand zich focust en hen zo in een hinderlaag kan lokken.
Naast de enorme vrijheid tussen actie en stealth is het ook opmerkelijk hoe goed Splinter Cell: Conviction aanvoelt. Dit komt niet alleen omdat de controls echt perfect zijn, maar ook omdat de algemene visuele presentatie in het oog springt. Zo worden missiedoelen en Sams gedachten geprojecteerd op de omgeving, waardoor je nooit uit je spelbeleving gehaald wordt met een menuutje dat je zegt wat te doen. Deze blijvende betrokkenheid bij de spelwereld zorgt voor een heel organisch gevoel, waarbij alles zeer natuurlijk aanvoelt en alles perfect op z'n plaats zit. Nergens zag ik zo'n goed uitgewerkt coversysteem als in Conviction en ook het uitdelen van headshots zorgt voor één van de meest voldoening gevende momenten uit mijn gamegeschiedenis. Ik wil het verhaal hier niet spoilen, maar af en toe kwamen er stukken voor waar ik even stil van werd en kippenvel van kreeg; het resultaat van Ubisofts trucjes om je betrokkenheid bij de spelwereld te vergroten. Nog zo'n trucje is de Interrogation scènes waarbij je de nodige informatie uit je slachtoffers sleurt. Net als de rest van Splinter Cell: Conviction zijn deze scènes om je vingers bij af te likken.
Genieten is uiteraard leuker met z'n twee en daarom implementeerde Ubisoft Montreal een co-op modus zoals we die zelden zagen. Volgens de statistieken, die Ubisoft netjes voor ons bijhoudt, besteedde ik al zo'n 28 uur aan de co-op alleen! Naast een zes uur durende proloog biedt dit multiplayerluik ook verschillende gamemodi op meerdere maps aan. Hiervan heeft, Face-off, waarbij je de andere speler moet uitschakelen terwijl de omgeving vol zit met NPC vijanden, me het meest bij m'n nekvel gegrepen. Nergens zag ik immers zo'n spannende en leuke competitieve modus als hier. Splinter Cell: Conviction is gewoon een game die je zelf ervaren en beleefd moet hebben. Iedereen droomt er wel eens van om een superagent te zijn die de wereld redt en die droom wordt in deze game werkelijkheid.
Is Splinter Cell: Conviction dan werkelijk een perfecte game? Jammer genoeg niet. Zo heeft Ubisoft Montreal net zoals bij Assassin's Creed II de lipsynchronisatie nog steeds niet onder de knie en de dag van vandaag is dat toch wel iets wat pijnlijk opvalt. Ook lijkt het verhaal af en toe wat over zijn eigen voeten te struikelen door het hoge spektakelgehalte. Iets minder ontploffingen en spectaculaire wendingen waren het tempo van de gameplay en de geloofwaardigheid van het verhaal zeker ten goede gekomen. Zo is de vijand bij de laatste missies steevast op de hoogte van je komst en wordt het dus wat moeilijk om toch vast te blijven bijten in het sluipwerk. Verder heeft de co-op soms wat last van synchronisatieproblemen, waardoor het af en toe gaat laggen. Ubisoft beloofde ons reeds zo snel mogelijk met een patch te komen, maar het is toch het vermelden waard. Eindigen doe ik liever niet in mineur en ik wil jullie dan ook nogmaals op het hart drukken dat deze minpuntjes slechts kleine spatjes zijn op het blazoen van Splinter Cell: Conviction.
Ubisoft verbaast vriend, maar vooral vijand met een ijzersterke comeback van de Splinter Cell-reeks, waarbij iedereen zich deze keer thuis kan voelen.
