In de singleplayer gaan we opnieuw op stap met dezelfde characters als in het eerste deel. Je speelt wederom in deze campagne met Preston Marlowe die door zijn verleden voor de rest van zijn leven verbonden zal zijn aan de B-company. Zijn medesoldaten sergeant Redfort, de leider van de bende, de geek Sweetwater en de explosievenexpert Haggard zijn ook weer van de partij en vormen samen de ietwat bizarre B-company. Deze keer krijgt dit zooitje ongeregeld de opdracht om een geheim wapen te gaan zoeken in Zuid-Amerika, wat voor de mannen geen probleem zou mogen zijn ware het niet dat het daar krioelt van de Russische soldaten en huurlingen. Een lastige job dus, maar explosieve actie verzekerd!

Plagiaat?!
De campagne is van korte duur en mensen die al wat ervaring hebben met shooters zullen er dan ook door rushen als een mes door boter. In ongeveer een zes à zeven uur zou je doorheen de verhaallijn moeten zijn. Hierin word je meegesleept over de ganse aardbol, waar je her en der verschillende missies voorgeschoteld krijgt. Het is dan ook een plezier om zoveel afwisseling te krijgen in de missies, ware het niet dat er hier en daar wel wat 'plagiaat' opduikt. Zo is er een stukje in een missie waar je zo snel mogelijk een duikboot moet zien te bereiken. Het leveldesign binnen het duikbootdok was bijna identiek aan dat van hetzelfde level uit Medal of Honour: Allied Assault. Een ander moment zitten we dan weer achterop een truck waar we met een rocket launcher achtervolgers moeten afweren én een helikopter uit de lucht moeten schieten. Niets bijzonders aan zou je nu denken, behalve dan dat het laatste stukje met de helikopter naast een bergflank plaatsvindt en je in een lange tunnel door de pijlers heen de heli probeert neer te knallen. Doet dit je niet erg veel denken aan de slotmissie uit Call of Duty: Modern Warfare? Het laatste dat mij ergerde, was dat Haggard wel erg veel gelijkenissen vertoont met Captain Price uit de beide Modern Warfare games.

Nu, als we dit eventjes allemaal opzij zetten, dan kunnen we toch wel stellen dat DICE puike graphics weet af te leveren. De beelden die ze op je scherm toveren zijn buitengewoon fantastisch: realistische explosies, mooie weereffecten en nog veel meer moois maken het tot een festijn voor het oog. De mannen van DICE weten dus duidelijk hoe ze iets mooi moeten overbrengen op het scherm. Verhaalgewijs moeten ze daarentegen nog wat bijleren. Het teveel aan cutscènes zorgde ervoor dat je telkens uit de actie werd gehaald. De binding die je zo zou moeten krijgen met de personages wordt hierdoor telkens verbroken, wat erg jammer is, want je wilt je toch écht wel één voelen met je charachter en je AI-medespelers.

Over de AI valt ook wel het een en het ander te vertellen, want erg goed kun je deze in de singleplayer niet noemen: stuntelende teamleden die plots voor je lens komen staan terwijl je de vijand in je scope van een extra luchtgat wil voorzien, slecht gescripte events enzovoorts. Deze laatste zitten namelijk soms zo slecht in elkaar dat als je het event nog niet getriggered hebt, de vijanden al klaar staan en gewoon afgeknald kunnen worden, zonder dat er reactie komt. Het gevolg is dan natuurlijk dat als je de lijn kruist, het event getriggered wordt, maar er helemaal geen vijanden meer zijn om je te 'verrassen'.

Wat dan wel weer van de bovenste plank is, is het geluid. Nog nooit eerder gehoord in een game. DICE weet op een uitstekende manier wapens en omgevingsgeluid weer te geven wat er voor zorgt dat je het gevoel krijgt dat je een écht wapen in je hand hebt en niet bezig bent met een game. De wapens klinken niet overal hetzelfde: een huis, een grote zaal, een betonnen bunker, overal klinkt ieder wapen zoals het zou moeten klinken als je in het echt daar zou staan. Puik werk!

Multiplayer aan de top
Nu zul je waarschijnlijk eventjes slikken bij het lezen van zoveel negatieve dingen over Battlefield Bad Company 2, buiten dan het fantastische geluid. Geen nood, het belangrijkste van dit spel is toch wel de multiplayer. En hierover hebben we geen enkel slecht woord te vertellen, of toch bijna niet. Iedereen weet waarom je Bad Company 2 zou moeten spelen: jawel, omdat de multiplayer telkens de beste actie tevoorschijn tovert ooit gezien in shooterland. Het multiplayergedeelte kent vier modi. Rush en Conquest zijn bewaard gebleven en hoeven dus zoveel uitleg niet meer te krijgen. In Rush is het de bedoeling twee controlepunten in te nemen. Is dit gelukt, dan schuift de map op naar de volgende twee controlepunten. Conquest is dan weer de klassieke battlefieldformule zoals we die al kennen van uit de vorige games. De overige modi, namelijk Squad Rush en Squad Deathmatch zijn dan weer iets anders. Squad Rush is in principe hetzelfde als Rush, maar dan met maximaal acht spelers (twee squads van vier) waarin teamwork dus écht wel belangrijk is. Squad Deathmatch is dan de gewone Team Deathmatch met maximaal 16 spelers (vier squads van vier).

Door veel te spelen en vele matchen te winnen, stijg je in rang en kun je de vier speelbare klassen uitbreiden naar keuze. Dit kennen we natuurlijk ook van Modern Warfare 2, maar hier is het cruciale verschil dat je tijdens de match je klasses kunt aanpassen naargelang de speelstijl van de rest. Dit zorgt voor een veel betere uitbalancering tijdens het online knokken. Teamwork staat bovenaan de lijst en dat bewijzen verschillende dingen zoals wanneer je een vijand spot en deze vervolgens wordt afgemaakt door je team, krijg jij er experience voor.

Het meest fantastische hebben we nu nog niet vermeld, namelijk de destructie die kan worden aangericht. Als ik zeg dat alles kapot kan, dan is dit ook alles. Dit voegt een extra factor aan de multiplayer toe, namelijk strategie, die erg beslissend kan zijn in een match. Zo moet je heel erg opletten waar je schuilt, want waar een paar seconden geleden nog een muur stond die een ideale beschuttig vormde, kan nu gewoon een groot gapend gat zitten. Dit creëert een erg dynamische gameplay waarbij je telkens je strategie moet aanpassen opdat je je doel zou halen.

Laat deze pracht weergeven door de Frostbite 2-engine en je hebt een pracht van een spektakel. De multiplayer toont waar DICE écht goed in is en tilt de negatieve kantjes van de singleplayer toch wel omhoog.