Tien jaar nadat Sin & Punishment zijn Japans debuut maakte op Nintendo's ondertussen bijna vooroorlogse Nintendo 64, en drie jaar nadat wij hem konden aanschaffen op de Virtual Console, krijgt de Wii een vervolg over de vloer. Ook dit tweede deeltje, dat bij ons de ondertitel Successor of the Skies draagt, is afkomstig van het Japanse Treasure, de alom geloofde ontwikkelaar die doorheen de jaren naam maakte met klassiekers zoals Bangai-O Spirits, Gunstar Heroes en de Bleach-reeks. Kon Treasure zijn eigen naam nog steeds hoog houden en Sin & Punishment een tweede leven inblazen of is dit vervolg een blok nostalgische vergane glorie geworden?
Deze tweede Sin & Punishment draait rond de oorlog tussen twee facties: de Inner- en de Outer-Space. Net zoals in het eerste deel volg je het avontuur van twee lotgenoten, ditmaal Isa, de zoon van de twee hoofdpersonages uit de eerste game en lid van de Inner-Space, en Kachi, een meisje van de Outer-Space clan, die besluiten samen te werken. Ondanks de uitgebreide proloog in de handleiding, is het verhaal niet echt uitgebreid aanwezig waardoor je als nieuwkomer al snel afhaakt in het hoe en waarom van je missie. Verwacht dus zeker geen meeslepend geheel vol spannende plotwendingen, al is dat bij een shoot'em-up natuurlijk niet van zo'n groot belang. Verder is de voice-acting ook niet echt om over naar huis te schrijven, maar al bij al weten de mooi ogende cutscenes toch voor de nodige afwisseling te zorgen tussen de verschillende levels door.
De basis van de game is eenvoudig: terwijl je on-rail doorheen de levels wordt gevoerd, beweeg je jouw personage in twee dimensies over het scherm (ook in de lucht, aangezien onze helden ditmaal over een hoverboard en jetpack beschikken) en neem je het op tegen hordes vijanden. Dat doe je door voortdurend projectielen te ontwijken en je doelwitten te selecteren met de cursor, om vervolgens een tiental vijanden tegelijk naar het hiernamaals te schieten. Dit wordt af en toe afgewisseld met een mêlee-attack om projectielen terug naar afzender te sturen of vijanden van dichtbij in mootjes te hakken. De klassieke besturing werkt vlot en je zal hem dan ook in geen tijd onder de knie hebben. Als je echter een Wii Zapper in de kast hebt liggen, is dit de ideale gelegenheid om die nog eens van onder het stof halen en nostalgische fans kunnen ook altijd met de Gamecube controller aan de slag. De talloze projectielen die over het scherm vliegen leidden bij ons echter al snel tot een bijna permanent geram op de Z-knop om deze te ontwijken, hetgeen je wijsvinger na verloop van tijd geweten zal hebben. Hier was het misschien beter geweest als je deze simpelweg kon inhouden, al is dit slechts een klein minpuntje voor een verder prima besturing.
Op het eerste zicht lijkt het spel door het beperkt aantal acties misschien nogal eentonig, maar dat is het zeker niet. Integendeel, de game neemt je in een mum van tijd mee van een futuristische metropool naar een kolkende onderwatertunnel om vervolgens rond te rijden op een hovercraft. Ook het camerastandpunt zorgt voor de nodige afwisseling door je tegen een hels tempo doorheen de kronkelende levels te voeren en af en toe via een zij-aanzicht de game van een 'sidescroller' 2D-intermezzo te voorzien. De eentonigheid wordt verder nog doorbroken met bijna letterlijk ontelbare soorten vijanden, die je telkens weer verrassen met nieuwe aanvallen en elk level onderdompelen in een unieke sfeer. De uiteenlopende omgevingen ogen voor de Wii bovendien erg indrukwekkend en met zijn 60 FPS hebben we ook over de gedetailleerde vijanden en imposante explosies niets dan lof.
De grote uitblinkers van de game zijn de spectaculaire en in overvloed aanwezige bossbattles. Doorheen de verschillende levels krijg je namelijk tientallen indrukwekkende gedrochten voorgeschoteld. Elke eindbaas of Commander, zoals ze in de game genoemd worden, heeft een gamma unieke aanvallen in petto en het is dan ook altijd even puzzelen totdat je zijn zwakke plek gevonden hebt, wat natuurlijk des te meer voldoening schenkt wanneer je hem eindelijk een kopje kleiner hebt gemaakt. We willen alle pret nog niet bederven, maar we kunnen je alvast verklappen dat enkele memorabele eindbazen zoals een gigantische waterslang en een bijzonder taaie reuzenschildpad je pad kruisen en voor een hele portie visueel spektakel zullen zorgen.
Treasure's 'old school' imago laat zich af en toe wel doorschijnen, hetgeen echter bijdraagt tot de unieke Arcadehal-sfeer van het spel. Zo draait de game met zijn nostalgische lunaparkmentaliteit nog altijd rond het behalen van een zo hoog mogelijke score, die je doorheen de game verder kan opkrikken door munten te verzamelen, en verschijnt er een lekker retro 'game over'-balk op je scherm wanneer je personage zijn laatste adem uitblaast. Dan weer wel storend zijn de monotone kreten die je personage maakt telkens wanneer je uitwijkt of geraakt wordt, wat in combinatie met de al even eentonige uitroepen van de eindbazen na verloop van tijd voor de nodige irritatie zorgt.
In slechts een vijftal uur heb je de game uitgespeeld, wat toch wel een grote domper is op de feestvreugde, ook al kan je hem nog eens opnieuw spelen met het andere personage of op een hogere moeilijkheidsgraad. Een leuk extraatje is de offline co-op waarin je vriend naast je op de zetel kan ploffen, al hadden we hier liever een tweede personages op het scherm gezien in plaats van de tweede speler wederom slechts van een extra cursor te voorzien, hetgeen tegenwoordig wel vaker de gemakzuchtige oplossing lijkt te zijn bij Wii-ontwikkelaars. Een ander gebrek (en hoeveel keer we dit ondertussen hebben geschreven in een Wii-review is niet meer op twee handen te tellen) is dat de game een uitgewerkte online modus mist. Na elk level heb je wel de mogelijkheid om je score te uploaden naar de online leaderbords, hetgeen wel een goede stimulans vormt om het level nog een keertje opnieuw te spelen, maar een online co-op modus had volgens ons een grote meerwaarde kunnen vormen. Misschien eens op de koffie gaan bij de mensen achter Monster Hunter Tri?
Liefhebbers van on-rail shooters hebben met een Wii in huis zeker niet te klagen en met deze Sin & Punishment: Successor of the Skies kunnen ze opnieuw een pareltje aan hun collectie toevoegen. Met zijn talloze impressionante bossbattles, massa's vijanden, ware regens van projectielen en spectaculaire explosies is deze game van begin tot eind één grote adrenalinerush. Een ijzersterke titel in zijn genre en bovendien een visueel spektakel, dat voor ons zeker nog wel een tikkeltje langer had mogen duren. Zelfs aan zij die nog nooit een on-rail shooter geprobeerd hebben, kunnen we ondanks enkele kleine gebreken niet anders dan dit shoot'em-up-festijn aan te bevelen als ideale introductie tot het genre.
