De Wii Sports-disc haal ik nog zelden uit het doosje; enkel wanneer ik een bepaald soort gezelschap in mijn kamer heb, zorg ik ervoor dat het spel opgestart kan worden. Negen van de tien keer wordt er dan tennis of bowling gespeeld, al dan niet met mij als een van de deelnemers. Het kleine tv'tje waarop de games gespeeld worden, levert veel beeldkwaliteit in, maar geen van de aanwezigen gives a damn, want het gaat bij de relatief jonge groep genaamd 'non-gamers' om het plezier. Ze mogen blij zijn met hun 'non-gamer'-status, want op de een of andere manier komt Wii Sports altijd terug op feesten en partijen, terwijl 'de echte gamer' verder kijkt dan zijn neus lang is en door deze te volgen vaak op toffe games stuit. Helaas is het hebben van een neus hiervoor als Wii-bezitter vrij zeldzaam.

En toen was er Wii Sports Resort.

Men belooft een uitgebreider assortiment aan sporten, een klein beetje samenhang door het 'eilandconcept', meer diepgang en varianten zodat je je een volle maand op een sport kan richten en eindelijk een een-op-een-besturing in het golfspelletje (en ook overal anders).

Ik zal oordelen.

Heeft Brock eindelijk een keer een meisje, is het wanneer ze beiden op het punt staan neer te storten...

Snel naar de bel
Oorspronkelijk was het mijn bedoeling om de game in vier sessies te spelen, maar al tijdens het zien en spelen van de openingsscène wist ik dat het niet ging lukken. Wii Sports Resort begint namelijk met je Mii in een vliegtuig dat boven Wuhu Island vliegt. Vervolgens gaat het luik open en spring je uit de vliegmachine, waarna je voor het eerst kennis maakt met de mogelijkheden en limieten van de Wii MotionPlus. Je beweegt wat en beseft dat dit is wat je al verwachtte in het begin der tijden. De Wii heeft eindelijk een-op-een-besturing. "Sony, eat your heart out", zou je zelfs willen zeggen met de E3-persconferentie van dat bedrijf nog in je hoofd. En daarnaast voelt de langere, verbeterde WiiMote ook gewoon langer én beter aan. Ik hoopte dat deze game voor een lange tijd zou blijven boeien. Helaas was het skydiven daar geen garantie voor, want terwijl je valt, blijkt het enige doel te zijn met zoveel mogelijk andere Mii's op de foto te staan terwijl jullie elkaar vasthouden.

Je zweeft boven Wuhu Island, het toonbeeld van Miyamoto's 'eilandconcept'. Het is in licentie uitgebracht, waardoor Nintendo er een hele franchise omheen kan maken. Miyamoto wil dit eiland, dat hij als spelfiguur naar voren brengt, laten terugkomen in vele games om de herkenning te bevorderen en je er thuis te laten voelen. Ter assistentie staat er een kaartje van dit eiland (om eerlijk te zijn: eilandengroep) in de handleiding waarop elke sportlocatie is aangegeven en ik moet zeggen dat ik uitkijk naar spellen die zich op Wuhu Island af gaan spelen. De verscheidenheid aan omgevingen (denk aan een vulkaan, ruïnes, een groot strand, een klein dorpje) zorgt ervoor dat er heel veel potentie in zit en gelukkig kun je al die verschillende settings mooi overzien in de laatste sport van Wii Sports Resort.

Hoog en droog
Luchtsport is het afsluitende onderdeel, maar voor de gelegenheid bespreek ik het als eerste. Skydiven heb ik al genoemd en daarom gaan we gelijk door naar het vliegen. Je Wii Remote is hierin je vliegtuig en door de eerstgenoemde te kantelen, beweegt de laatstgenoemde op precies dezelfde manier. Vliegend verken je zo Wuhu Island en maak je de meest gewaagde stunts. Heel speciaal en uitgediept is het allemaal niet en uit dit filmpje van de E3 uit 2006 blijkt dat het ook zonder Wii MotionPlus mogelijk was, maar de eerste paar keer voelt het tof aan. Een leuk detail is overigens dat het vliegtuigje over een schietstoel beschikt, welke gebruikt wordt als je ergens tegenaan vliegt.

Die vulkaan op de achtergrond heet Mount Tenganamanga. Death Note lijkt me toch interessanter.

Met twee spelers kun je een dogfight houden. Honden komen er niet aan te pas, de proppenschieters die schijnbaar op je vliegtuig bevestigd zitten, wel. Hiermee kun je op de persoon naast je, die ook vliegt, schieten, waardoor de 'ballonpunten' afnemen. Het spel is ten einde wanneer de tijd op is en dus niet wanneer deze punten bij een van de spelers op zijn; het minimum aantal is dan ook één. Jammer aan dit spelletje is dat niet wordt aangegeven waar de opponent is, waardoor je met behulp van zijn of haar schermpje moet inschatten waar diegene is; kennis van Wuhu Island is dan heel handig, maar in het begin beschik je daar nog niet echt over. Gelukkig is zowel elk spelletje in Wii Sports Resort leuk om te multiplayeren, óók voor hardcorespelers. Door de MotionPlus is het hele spelconcept namelijk veel minder afhankelijk van geluk dan in Wii Sports, waardoor je écht goed kunt worden in bepaalde sporten.

Vlieg er eens uit
Alhoewel frisbeeën in de Benelux door weinigen als echte sport wordt beschouwd en je de schijven voornamelijk op het strand en campings ziet zweven, kent het in Amerika redelijk wat varianten en beoefenaars. In combinatie met de extra nauwkeurigheid van het opzetstukje is blijkbaar besloten om twee manieren van frisbeeën toe te voegen aan het kleurrijke Wii Sports Resort-palet: 'disc dog' en 'disc golf'. Bij de eerste moet je de frisbee in een bepaald gebied gooien, waarna je hond (soms met een sprong, voor extra punten) de disc vangt. Hoe dichter bij het middelpunt, des te meer punten je worden toebedeeld. Mijn ding is het niet, maar dat komt mede doordat ik in het echt al niet kan frisbeeën en de gevoelige besturing mijn schijfwerpkunsten niet bevordert. Disc golf, waarbij je de frisbee in zo min mogelijk beurten bij de hole moet krijgen, vind ik door het golfaspect leuker, maar toch waag ik me liever aan het echte golf.

Je hebt natuurlijk gelijk als je nu opmerkt dat golf ook al in het origineel zat, maar je moet weten dat dit verre van een zonde is. Zoals Tom al duidelijk had gemaakt in zijn Tiger Woods-review, werkt golf met de MotionPlus uiterst realistisch en ook in deze minder realistisch ogende versie is dat het geval. Alleen door je golfclub recht te houden, niet te hard te zwaaien en rekening te houden met de wind en het hoogteverschil haal je je birdies binnen. Door dit verhoogde realisme ben ik opeens veel beter in golf én speel ik het graag. De vaak bosrijke omgeving is overigens ook geen straf om naar te kijken, maar opvallend is het allemaal niet. Maar ach, wat scheelt het; zowel de beeldkwaliteit als het geluid zijn verwaarloosbaar in de opzet van dit spel. Bij de vraag of ik het woord 'spel' moet vervangen door 'uitgebreide tech-demo' heb ik nog mijn twijfels, want ik heb het gevoel Wii Sports Resort met de laatste term toch tekort te doen.

Golf is ook een uitstekende manier om het gras om te spitten.

Fiets 'm d'r in
Golfen doe je op Wedge-eiland, dat ten zuidwesten van het grote Wuhu-eiland ligt. Ten oosten daarvan ligt dus een heel grote plas water (ja, dat heet een zee) en daar wordt wakeboarden beoefend. Aangezien golfen en golven maar een lettertje verschillen, is dit de ideale overgang om het over de volgende, willekeurig gekozen, sport te hebben. "Maar Niels, waarom golven? En wat is wakeboarden sowieso?" Nou, onwetende, wakeboarden is een relatief jonge watersport. Slechts 25 jaar geleden werd deze verzonnen en sindsdien groeit-ie snel. De bedoeling is om op 'n soort snowboard op een afstandje achter een boot te hangen en gebruik te maken van de golven van dezelfde boot om tricks uit te voeren. En exact dat is ook de bedoeling in de Wii-versie. Het is door de beperktheid van het concept een beetje saai, want constant trucjes doen (wat inhoudt dat je alleen je WiiMote omhoog moet bewegen) is vrij eentonig, ondanks dat het punten oplevert. Door meerdere succesvolle sprongen achter elkaar uit te voeren verdien je echter exponentieel meer kudo's, waardoor je met een succesvolle combo iedereen het nakijken kunt geven, wat toch wel goed voelt.

Iedereen het nakijken geven is iets wat ook in het wielrennen ingeburgerd is, want Cavendish wint op zijn dooie gemakje zes etappes en Alberto Contador heeft met vier minuten voorsprong op de nummer twee definitief het geel om zijn schouders gekregen in de Tour de France die gisteren eindigde in Parijs. Op de Wii ga ik echter nog vrolijk door in de eendagsklassiekers en meerdaagse rondes van Wuhu Island. Het is natuurlijk allemaal wat minder realistisch en je start aan het begin van elke wedstrijd als laatste, maar het heeft zijn charmes. Fietsen doe je door de Wii Remote en Nunchuk beurtelings op en neer te bewegen, maar dat constant volhouden zit er niet in. Je moet namelijk rekening houden met het energieniveau van je Mii en dat zorgt ervoor dat je je energie spaart totdat er een klimmetje of massasprint op het menu staat. En ook zomaar ontsnappen uit een groepje zit er niet altijd in, want wanneer je omgeven wordt door meerdere renners, word je toch uit de wind gehouden en kun je energie sparen door in iemands wiel te rijden, wat zeker zijn voordelen heeft. Demarreren loont dan vaak ook alleen als je weg kunt sprinten naar een groepje dat je in één adem kunt bereiken. Het ligt waarschijnlijk aan mijn liefhebberij voor de wielersport dat ik dit spel zo vaak speel, want eigenlijk is het spelletje zo oneerlijk als de grote boze wolf die enkel door te blazen een heel huis omver krijgt. Doordat je immers als laatste begint in een groep van bijvoorbeeld 30 man en er een echt peloton ontbreekt, is het verdomd lastig om op het podium te eindigen.

Kijk, daar om de hoek begint de klim voor de col van de buitencategorie.

Gein op 't plein
Wii Sports Resort kent twaalf sporten, waarvan golf en bowlen al in Wii Sports zaten. Golf is reeds besproken, nu is het de beurt aan de game die bij mij thuis het meest gespeeld werd. Niet vanwege mijn voorkeur, maar doordat mijn zusje hierin vrij goed was. Met de verbeterde versie versla ik haar echter weer, want door EA's Grand Slam Tennis heb ik mezelf al vrij bekend gemaakt met de MotionPlus, wat zeker een voordeel oplevert als je goed met spins kunt gooien. En ook het imposante 100-Pin Game met, jawel, honderd kegels, is even wennen, maar al vrij snel leuker dan het standaard spel met tien pins. Wil je voor een van de standen je spins oefenen, speel dan Spin Control waarin verscheidene objecten een rechte worp onmogelijk maken.

Een van de andere balsporten is basketbal. Deze bestaat uit twee spelstanden, waarbij je de eerste nodig hebt om de tweede te spelen. Je start namelijk met het 3-Points Contest, waarin het enkel draait om het scoren van lange afstand. Dit is een onderdeel waarin oefening meer dan loont, want oefenen moet je om de bal goed te kunnen schieten. Het draait allemaal om 'n lastige polsbeweging die echter, zodra je 'm onder de knie hebt, vanzelf gaat. Het tweede gedeelte van basketbal is de 3-on-3 Game, een versimpeld potje basketbal. Alleen passen, dribbelen en gooien zijn mogelijk als je aanvalt; beweging gaat vanzelf. Na een schot of wanneer de bal afgepakt wordt, zul je moeten verdedigen en dan heb je nog maar twee acties tot je beschikking: de schoten van je tegenstander blokkeren door te springen en de bal uit de handen slaan door een slaande beweging te maken. Door de gebrekkige controle in de wedstrijdstand speel ik liever de shoot-out, want ook hier kun je jezelf steeds beter maken en zo die casual players verslaan van wie je in Wii Sports steeds verloor.

De andere balsport is tafeltennis en het leuke hieraan is dat werkelijk iedereen de Wii Remote kan oppakken en gelijk kan spelen, want wie heeft er nou uitleg nodig voor 'n potje pingpong? Gewoon slaan zoals je in het echt zou doen, luidde dan ook mijn advies aan mijn medespelers, en ze deden het niet slecht. Een echte vervanger van Tennis is het niet, want daarvoor duren de potjes te kort en is het zo dat oefening ook echt kunst baart, maar erg is dat allerminst. Bij 't Wii Sports-spel had ik namelijk het gevoel dat het vooral van geluk aan elkaar hing. Hiernaast kun je aan de Return Challenge deelnemen, wat enkel inhoudt dat je 't balletje zo vaak mogelijk terug moet slaan. Ik vind 'm eigenlijk vrij overbodig, want aan een potje tafeltennis beleef je zoveel meer plezier.

Pas op dat je met je zwaard niet de touwen van de brug raakt...

Tobbedansen
Er resteren nog vier spellen om te bespreken, waarvan twee watersporten. Beide jas ik er even vlug doorheen, want ik kijk ernaar uit om de ware climax van Wii Sports Resort te bespreken, de odes aan de Wii MotionPlus. Maar goed, eerst kanoën dan maar. Het kon me weinig boeien. Het constant peddelen trok en trekt me niet en een extra reden voor mijn afkeer is dat de registratie van je bewegingen niet altijd soepel lijkt te gaan. Wanneer ik om en om links en rechts roei, wil ik met de MotionPlus de bewegingen een-op-een op het scherm zien, maar om de een of andere reden is dat soms niet het geval, waardoor ik de andere kant op vaar.

In 'power cruising', in het Nederlands golfracen geheten, is het bedoeling om op een waterscooter door poortjes te slalommen. Door zowel de Wii Remote als de Nunchuk geheel horizontaal voor je houden, simuleer je het stuur en door met een kleine polsbeweging je Wii-afstandsbediening te draaien, krijg je een korte boost. Hoe sneller je het parcours aflegt, hoe meer punten je logischerwijs krijgt. Hiernaast is er ook nog een VS-mode waarin je tegen een medespeler kunt racen, maar jammer genoeg werkt het niet tegen computergestuurde opponenten, waardoor een tweede Nunchuk vereist is om los te gaan op je waterscooter. De besturing vereist oefening om 'm onder de knie te krijgen, maar daarna is het best tof om op je golfracer het wateroppervlakte onveilig te maken.

Geef 'm een groen mutsje en hij is net Link!

Schiet 'm d'r af
De naar mijn mening twee tofste sporten van Wii Sports Resort zijn zwaardvechten en boogschieten. Ik zal niet de enige zijn die heel veel potentie ziet in het gebruik van deze spelmechanismen in de nieuwste The Legend of Zelda-game. Miyamoto heeft al toegegeven dat MotionPlus gebruikt en misschien zelfs verplicht wordt in dit tweede Zelda-spel voor de Wii en na het spelen van de twee sporten zie ik heel mooie avonturen in het verschiet.

Een natte droom voor ieder die al een-op-een-besturing verwachtte bij de aankondiging van de Wii; zo zou ik het zwaardvechten wel willen typeren. De volledige controle over je zwaard voelt fantastisch, al kun je beter in je eentje spelen dan met een tegenstander, bijvoorbeeld je broertje. Dan loop je namelijk de kans dat hij maar willekeurig met de afstandsbediening zwaait, wat in Duels wel effectief is, maar ook heel wat van de charme wegneemt. Liever speel ik Showdown, waarin je met 70 vijanden, op fora ook wel 'eneMiis' genoemd, moet afrekenen. Het lastige hieraan is dat je zelf maar drie keer geraakt mag worden, waardoor je naast slaan ook jezelf moet verdedigen. Dit doe je door de B-knop ingedrukt te houden en je zwaard zo te positioneren dat men je niet kan raken. Maar leuker natuurlijk is om met getimede slagen een combo aaneen te rijgen en zo je een echte Link te wanen.

Link is echter nooit alleen voorzien van zijn zwaard op zijn vele reizen; ook zijn boog is een trouwe metgezel. De boog pakken met de A-knop, de Z-knop ingedrukt houden en de Nunchuk naar achteren bewegen om de boog te spannen en richten door de WiiMote te bewegen zijn de ideale controls om een echte boogschutter na te bootsen. Wanneer je vervolgens de Z-knop loslaat, vliegt de pijl met dodelijke precisie naar de schietschijf. Nu is het misschien niet voor te stellen, maar wanneer je ermee bezig bent, voel je pas hoe fucking tof dit is.

De verscheidenheid aan sporten zorgt tegelijkertijd voor een verscheidenheid aan meningen. Het kan heel goed zijn dat jij de sporten die ik de hemel in prijs, wat minder vindt en natuurlijk ook omgekeerd, want op de vele internetfora en gamingsites waar dit spel reeds besproken wordt, is nergens een eenduidige voorkeur voor en afkeer van bepaalde spellen te vinden. Toch is het overgrote deel het ermee eens dat Nintendo weer haar klasse heeft bewezen met de nieuwste telg van haar 'Wii'-serie én eerste game van de Wuhu Island-franchise.

Ik ben tevreden.