Iedere review over Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers zal met hetzelfde zinnetje beginnen: vier jaar hebben we er op moeten wachten, maar eindelijk is hij er. Zo'n lang ontwikkelingsproces laat natuurlijk vermoeden dat er een topper van formaat in de maak is en de verwachtingen lagen dan ook torenhoog. Benieuwd of de kristaldragers deze ook waar hebben kunnen maken?
Final Fantasy doet zelfs bij de grootste game-leek een belletje rinkelen, maar de Crystal Chronicles-reeks ervan is iets minder bekend. Vele die hard Final Fantasy-fans vinden de reeks maar niets en daar zou met deze nieuwe telg waarschijnlijk geen verandering in komen. The Crystal Bearers moest namelijk een game worden die zelfs je grootmoeder kon meespelen als ze op visite kwam.
Minigames à volonté
De ervaren gamers onder ons zullen het niet graag horen, maar dat laatste is voor het grootste deel van het spel jammer genoeg waar. Naast het avonturengedeelte van het spel, ben je namelijk ongeveer de helft van de tijd bezig met minigames. Op zich is daar niks mis mee, maar van een Final Fantasy-titel verwacht je toch net iets anders.
Je begint al meteen met een toffe minigame: in volle vlucht monsters neerhalen.
Wanneer je het spel opstart, kom je al meteen in de minigame-actie terecht. Je kruipt namelijk in de huid van Layle, een jonge kristaldrager die ervoor moet zorgen dat een luxueus vliegschip veilig op zijn bestemming terecht komt. Om er meteen helemaal in te vliegen, wordt het schip aangevallen door een bende monsters die jij in je eentje moet verslaan. Er wordt al meteen duidelijk dat de besturing niet al te lastig zal worden: je bestuurt eigenlijk alles met de pointer van je Remote.
Met een beetje richtgevoel versla je alle monsters in een mum van tijd en word je meteen in een volgende minigame gedropt: het vliegdekschip besturen. Je bent dus makkelijk al een kwartier bezig vooraleer de game echt kan beginnen. En daar komt meteen een minpuntje bij kijken: de camera. Die moet je namelijk besturen met de richtingstoetsen van je Wiimote en handig kan dat niet genoemd worden. Voor de rest is de besturing tijdens het avontuurgedeelte dan wel weer makkelijk. Lopen doe je logischerwijs met de richtingsstick van de Nunchuk en alle andere actie gebeurt met de A- of B-knop.
Tegenwerkende besturing
Doordat er je maar twee knoppen kan gebruiken, kan je dus niet erg veel variërende acties uitvoeren, maar dat is ook niet nodig. Layle kan vijanden namelijk maar op twee manieren verslaan: ze oppakken en heen en weer gooien of een zwaar voorwerp in hun richting gooien. Klinkt leuk en dat is het in het begin ook, maar het begint al snel te vervelen. En ook hier speelt de besturing je weer parten. Wil je een vijand naar rechts gooien, dan zal die jammer genoeg meer dan eens naar links vliegen. Wanneer je dus ergens op moet mikken, kan dat al eens aardig tegenwerken.
Zal hij vliegen naar waar jij wil of toch weer tegendraads doen?
Een ander minpuntje is het ontbreken van enige vorm van oriëntatie. Wanneer je door de wereld loopt, heb je vaak geen enkel idee waar je bent, waar je vandaan komt en waar je naartoe wil. Je hebt namelijk geen kaart, geen kompas, geen plaatsaanduidingen… Allemaal hadden we ze niet nodig gehad, maar eentje was toch wel heel handig van pas gekomen om al dat dubbel loopwerk te vermijden.
Naast alleen spelen kan je ook een vriend inschakelen om met je mee te doen. Helaas kan die tweede persoon niet bijster veel hulp bieden. Tijdens gevechten is het handig dat je twee objecten tegelijk kan besturen, maar voor de rest heb je niks aan een tweede speler. Het lijkt een beetje alsof een multiplayer-gedeelte niet in de oorspronkelijke planning zat, maar er last minute toch nog snel is bijgevoegd.
Adembenemende graphics
Nu lijkt het misschien of er niks goed is aan deze nieuwe Crystal Chronicles-telg, maar dat is ook weer niet waar. Als je de voortdurende afwisseling tussen avontuur en minigames niet erg vindt, kan je namelijk meer dan twintig uur doorbrengen in een schitterende omgeving. Dat laatste hoor je niet vaak van Wii-games, maar hier is de vermelding meer dan terecht. De wereld ziet er, naar Wii-normen, formidabel uit. Al dat moois kan je ook makkelijk fotograferen door middel van de 2-knop.
Bij ons is het witte tapijtje eindelijk aan het wegtrekken, maar in Final Fantasy hebben ze er nog last van.
De muziek tijdens het spel is dan weer een dubbeltje op z'n kant. Op veel momenten past de muziek perfect bij de actie van de game, maar hier en daar zal je even de wenkbrauwen fronsen bij wat je hoort. Daarnaast zijn ook de voice-overs niet altijd wat ze moeten zijn en die hadden ze in die vier jaar tijd toch echt wel kunnen perfectioneren.
Square Enix heeft de Crystal Chronicles-reeks dus helemaal omgegooid met deze Crystal Bearers. Het RPG-genre heeft plaatsgemaakt voor een avonturengame gevuld met een grondige dosis minigames. Een slechte zaak is dat helemaal niet, maar de fans van het genre zullen er waarschijnlijk toch even aan moeten wennen. Voor de Final Fantasy-leken is dit langs de andere kant wel de ideale opstap naar de andere games van de reeks.
Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers is een aardige game geworden, maar heeft jammer genoeg wel wat minpunten. De camerabesturing verloopt niet altijd naar wens en ook de pointer van je Remote vliegt wel eens de verkeerde kant op. Gelukkig zit de game grafisch wel fantastisch in elkaar en wordt het avontuur vaak afgewisseld met een groot aantal minigames. Wil je de Crystal Chronicles-reeks dus eens vanuit een ander perspectief bezien dan de gewoonlijke RPG, dan is deze titel zeker een aanrader.
