Ik geef het toe, als ontwikkelaars en uitgevers geen moeite doen om hun nieuwste games ook maar een klein beetje te promoten, moeten we er niet van opkijken dat haast niemand het desbetreffende spel kent of er interesse in heeft. Maar anderzijds kan ik er absoluut niet tegen dat veelbelovende games, ondanks de fouten van hun uitgever, zomaar in het niets dreigen te verdwijnen. Deze vreemde afwijking van mij toonde ik al in mijn Settlers-review, waarin het spel helaas een fiasco bleek te zijn, maar toch houd ik vol en geef ik deze keer Moon een kans.

Helderziend
"Moon lijkt te worden waar we al een hele tijd op wachten: een dikke FPS die ons een geheel nieuwe sci-fi ervaring zal bieden. (...) Eentonigheid ligt echter wel op de loer en het is dan ook de hopen dat Renegade Kid het spel gevarieerd genoeg houdt. Als dat ze lukt, kunnen we zonder twijfel een nieuwe topper voor Nintendo's handheld verwachten." Dit is wat Maarten ons twee maanden geleden vertelde in zijn vooruitblik op Moon. Ook hij geloofde dus net zoals ik in de kracht van Moon, maar het enige verschil is dat ik ondertussen ook daadwerkelijk weet of we Renegade Kid mogen belonen met een mooie Next-pluim. Het antwoord is helaas nee, maar niet getreurd; niet alles wat Moon doet, is daarom slecht. Er is gewoon één probleem dat Maarten al voorspelde in zijn kristallen bol: eentonigheid!

Een wandelingetje maken, geld afhalen... in 2058 is de maan een tweede thuis.

Bij het zien van het simplistische hoofdmenu wordt al meteen duidelijk dat Renegade Kid er geen doekjes om wil winden: "Je hebt deze game gekocht om te schieten? Wel, dan gaan we schieten!" Geen rijk scala aan opties of modi dus, maar gewoon "Adventure" of "Quick Play", that's it. Omdat je met die laatste modus in het begin niet veel bent (uitleg volgt later), kies je het best voor Adventure waarna het verhaal zich ontplooit. Door middel van een mooi filmpje dat rechtstreeks uit Star Wars lijkt te komen, maak je kennis met het hoofdpersonage Major Kane en volg je zijn aankomst op het door de Amerikanen bezette maanoppervlak. We bevinden ons immers al in het jaar 2058 en dus ziet de maan er heel wat drukker uit, maar zo te zien zijn nog niet alle mysteries opgelost! Je teamleden hebben namelijk een vreemd luik gevonden dat toegang geeft tot een gangenstelsel onder het maanoppervlak. Tijdens een onderzoek van deze ontdekking wordt de verbinding met de verkenners verbroken en voelt Major Kane dat er iets niet pluis is. Tijd voor actie!

Aliens
Na het openingsfilmpje kruip jij dus in de huid en het ruimtepak van Kane om het mysterie van het ondergrondse gangenstelsel te ontrafelen. Het duurt niet lang voor de eerste buitenaardse wezens opduiken en al snel komen jij en je commandant tot het besef dat deze constructie wel eens gebouwd zou kunnen zijn door de aliens... Je hoort het misschien al aan mijn toon, maar echt interessant is het verhaal niet te noemen. Nog voor je een dialoog met je overste begint, kan je in de meeste gevallen het vervolg van het verhaal al raden en voelt de hele opzet gewoon aan als een goedkope Amerikaanse film. Toch weet het verhaal nog in die mate te boeien dat je gemotiveerd blijft om verder en verder in de basis door te dringen en de vijandelijke wezens (die eigenlijk niets verkeerd hebben gedaan) stuk voor stuk te liquideren.

Renegade Kid houdt van duidelijke, maar veel te sobere menu's.

"And there's where the fun begins!" Inderdaad, want Renegade Kid heeft simpelweg gekozen om de originaliteit achterwege te laten en zich puur te concentreren op de gameplay. Je start met een standaard machinegeweer om vliegende objecten en metalen insecten aan flarden te schieten, maar al snel kom je in het bezit van meerdere en krachtigere wapens die zorgen voor serieus wat vuurkracht in de benauwde gangen. Het grote wapenarsenaal is zeker geslaagd en ook de soepelheid om deze te bedienen is prima gekopieerd van voorbeelden als Call of Duty en Metroid op de DS. Met de L vuur je, het Touch Screen dient om te richten en lopen doe je met de D-Pad.

Brains
Hoewel hersenloos knallen vaak volstaat, is het bezit van enige hersenmassa geen overbodige luxe tijdens het voltooien van je missie. Na enkele minuten komt Kane namelijk in het bezit van een Remote Control Droid die een erg grote rol zal spelen bij het doorworstelen van de Adventure-modus. Met deze robot kan je plaatsen bereiken die voor Kane een veel te kleine doorgang bieden en zo via een ventilatiekoker bijvoorbeeld een deur openen om je hoofdpersonage verder te laten gaan. Ondanks het feit dat dit systeem erg goed bedacht is en het wat variatie biedt in de maps, hebben de omgevingen last van dezelfde kwaal als het verhaal: het ziet er saai uit en alles is wat eentonig.

Er is dus ongetwijfeld een gebrek aan variatie in Moon, maar gelukkig ziet alles er toch wel mooi uit. De ondergrondse gangen hebben leuke details, de vijanden zijn goed ontworpen (hoewel deze opnieuw niet zo gevarieerd zijn) en ook de buggy-levels mogen er zijn. Buggy-levels? Inderdaad, Maarten was er bij het zien van screens en trailers al volledig van overtuigd en ook ik ben wel te spreken over deze meer dan welkome variatie op de standaardlevels. Je kan namelijk in een stevig maanvoertuig stappen waarmee je het oppervlak kan verkennen én onveilig kan maken met een krachtig wapen. Hoewel het rijden erg tof is en het sturen soepel verloopt, had ook hier veel meer ingezeten. Het lijkt wel of Renegade Kid tijdens het ontwikkelproces tientallen goede ideeën op tafel had liggen, maar geen enkele ervan echt degelijk heeft uitgewerkt.

De Quick Play-modus is alles behalve de moeite waard.

Goed en niet goed
Moon kantelt dus de hele tijd tussen goede en minder goede facetten van de game. Zo is er het geluid waarover ik het nog niet heb gehad; de erg mooie geluidseffecten en leuke muziek waardoor je je toch niet helemaal alleen voelt in de enge ondergrondse basis, geven absoluut een meerwaarde aan het spel. Daartegenover staat dan weer de afwerking in zijn geheel: de tijdsduur van de singleplayer is redelijk kort (pakweg zo'n vijf uur) en het lastige is dat Moon geen extra's weet te bieden. De Quick Play-modus waarover ik het had, is namelijk gewoon de Adventure-modus die in stukken is geknipt en verder... verder is er niets! Vergeet een offline multiplayer die ongetwijfeld goed in elkaar had kunnen zitten door de kleine maps met vele gangen, om nog maar te zwijgen over het zware gebrek aan online-geweld. Tel hierbij nog eens dat de voorspelbare singleplayer niet echt meteen uitnodigt om meteen een tweede keer gespeeld te worden en je kan ondertussen wel vaststellen dat veertig euro gewoon te veel is voor Moon.

In deze laatste alinea kan ik het toch niet laten een kleine vergelijking te maken met The Conduit. Beide games probeerden namelijk een veelbelovende shooter naar de DS en Wii te brengen, maar door ongeveer dezelfde gebreken slagen ze hier maar gedeeltelijk in. Een te korte singleplayer, gecombineerd met een redelijk voorspelbaar verhaal en te weinig variatie, zorgen er immers voor dat de eindresultaten niet de toppers zijn waarop we gehoopt hadden, maar de verzorgde graphics, soepele controls, een groot wapenarsenaal en hersenloos knalgeweld zorgen nog voor een goed cijfer. Het grote verschil is de online multiplayer waarmee High Voltage Software bij The Conduit keihard in de roos heeft geschoten, terwijl Renegade Kid een ongelooflijk grote misser heeft begaan door deze links te laten liggen.