"Hè?" zul je denken, "Moon? Die komt toch pas over een maand uit?" Dat klopt helemaal, maar dat betekent niet dat we niets zinnigs over deze nieuwe creatie van Renegade Kid (bekend van Dementium: The Ward) kunnen zeggen. We hebben inmiddels een groot aantal screenshots en gameplaymovies gezien en de ontwikkelaar heeft flink met details lopen strooien. Het werd dus tijd dat we deze potentiële topper eens onder de loep namen en ons schuldig maakten aan een potje koffiedik kijken.
"That's one small step for a man, one giant leap for mankind." De meesten van jullie zullen dit wel herkennen als de woorden van Neill Armstrong op het moment dat hij op 21 juli 1969 als eerste mens voet zette op de maan. Het was toentertijd één van de grootste prestaties van de ruimtevaart, maar tegenwoordig kijken we niet echt meer om naar de maan. Het is leuk om hem 's avonds aan de hemel te zien staan, maar in de huidige eeuw laten we onze satellieten liever naar Mars vliegen. Toch is er op de maan nog heel wat te beleven, als we Moon mogen geloven.
Moon is een First Person Shooter (FPS) die zich afspeelt in 2058, wanneer de Amerikanen al ver gevorderd zijn in het koloniseren van de maan. Ze hebben al een aantal bases gebouwd en hebben nu hun pijlen gericht op Mars. Het enige probleem is dat er een behoorlijk groot aliennest onder het maanoppervlak blijkt te zitten en aangezien Amerikanen er niet van houden om weg te rennen van een vijand, besluiten ze de aliens met huid en haar uit te roeien. En wie mag dat gaan doen? Exact. Jij.
Dankzij de uitstekende navigatieapparatuur zul je in Moon nooit de weg kwijtraken
One giant leap into hell
"Ever since Roswell, we've known we're not alone," horen we in één van de gameplaymovies van Moon. Het is het begin van het logboek van major Edward Kane, het personage dat jij zult besturen. De Amerikanen hebben dus een aliennest gevonden of in ieder geval, de ingang ervan. De afdaling erin wordt passend omschreven als: "One small step for man, one giant leap into hell."
Wat in de filmpjes vooral naar voren komt, is dat Moon veel wegheeft van een rollercoaster-ervaring: schieten, wegduiken, schieten, wegrennen en weer schieten. Het is continue actie en er is geen enkel moment om even lekker op adem te komen. Hoewel het in zo'n filmpje natuurlijk makkelijk is om veel actiemomenten achter elkaar te plakken en het goed mogelijk is dat in de werkelijke game het tempo een stuk lager zal liggen, voorspelt deze orgie aan geweld alvast veel goeds.
The Man with the Plasma Gun
Zonder een lekkere gun in je handen kun je natuurlijk geen vijanden over de kling jagen en een belangrijk aspect van een shooter is dan ook altijd wat voor knalijzers er worden gebruikt. Helaas kunnen we daar niet veel wijzer uit worden als we kijken naar de filmpjes en screenshots; we krijgen slechts een stuk of drie, vier wapens te zien en het onderlinge verschil in bijvoorbeeld impact op vijanden is slecht te onderscheiden. Wel kunnen we zien dat er duidelijk één hoofdwapen is, namelijk een gelig machinegeweer dat een flink aantal kogels per keer eruit kan sproeien. Verder zien we een paar vuurwapens die waarschijnlijk plasmaguns moeten voorstellen, maar daar krijgen we niet echt zicht op.
Maar ja, het doel van een shooter is om tegenstanders te doden en aangezien zij ook zeker terug zullen schieten, kun je niet altijd als een Rambo door het level heen. Als je geraakt bent, zou het natuurlijk wel zo fijn zijn als jij je health van tijd tot tijd kon aanvullen. In Moon kun je dit op twee manieren doen. De eerste manier is door simpelweg vijanden te doden; vaak laten zij een soort pakketje vallen waarmee je levensbalk voor een klein deel wordt bijgevuld. Het is echter effectiever om naar één van de speciale Health Restore Points toe te gaan, een soort interactieve palen die over de levels verspreid zijn. Als je er daar eentje van vindt, wordt je levensbalk in één keer weer helemaal opgeladen en kun je dus voorlopig weer wat kogeltjes vangen.
Eentonigheid
Of het eraan lag dat de filmpjes zichzelf vaak herhaalden, weet ik niet, maar ik kreeg de indruk dat er een groot gevaar schuilt achter Moon: eentonigheid. Zoals ik al eerder zei, is Kane in het beeldmateriaal vaak met hetzelfde wapen aan het schieten en dat komt de diversiteit natuurlijk niet ten goede. Als je de gameplaymovies bekijkt, zie je ook voor een groot deel dezelfde vijanden: een soort bots die in de lucht vliegen en je bekogelen. Ook de omgevingen in het gangenstelsel van de basis zijn, hoe wijds ze ook zijn, grotendeels hetzelfde (naast het gangenstelsel heb je namelijk nog het oppervlak van de maan zelf waar de game zich deels afspeelt). Natuurlijk, in Call of Duty schiet je ook steeds dezelfde Duitsers dood, maar daar heb je wel gevarieerde omgevingen. Een combinatie van eentonige vijanden en omgevingen kan dodelijk zijn voor een spel (we zagen het bij Brothers in Arms DS).
Met een buggy over het maanoppervlak : yeehaa !
Maar toch. Moon heeft één troef achter de hand, een heel grote troef zelfs: buggy's. Van die uit de kluiten gewassen karts met banden ter grootte van de borsten van Pamela Anderson en die stuiteren als een DDR-auto. Hoe vet zal het zijn om met deze wagentjes het maanoppervlak onveilig te maken en al rijdend de nodige vijanden een enkeltje autokerkhof te bezorgen? Het is voor mij één van de onderdelen waar ik het meest naar uitkijk in Moon en ik kan dan ook niet wachten om zelf zo'n buggy flink op z'n staart te trappen.
Moon lijkt te worden waar we al een hele tijd op wachten: een dikke FPS die ons een geheel nieuwe sci-fi ervaring zal bieden. De omgevingen zijn wijds, het scala aan knalijzers oogt zeker niet slecht en het racen met een buggy over het maanoppervlak is de natte droom van veel gamers. Eentonigheid ligt echter wel op de loer en het is dan ook de hopen dat Renegade Kid het spel gevarieerd genoeg houdt. Als dat ze lukt, kunnen we zonder twijfel een nieuwe topper voor Nintendo's handheld verwachten.
Ga naar het gameprofiel van Moon
