Rhythm Paradise heeft enkele heerlijke troeven achter de hand om op voorhand al als topper beschouwd te worden: de game wordt volledig bestuurd met de stylus, de game heeft een zeer origineel en simpel concept en niemand minder dan de bevallige Beyoncé Knowles verschijnt dagelijks op televisie om er reclame over te maken. Goede ingrediënten zijn de basis van elke topmaaltijd, maar de bereiding ervan en hoe ze in het gerecht gecombineerd worden is nog van veel groter belang. De hamvraag is dan ook of Rhythm Paradise een mooie hoofdschotel is geworden of toch maar een bont allegaartje.

Chef aan het fornuis
Gelukkig had Nintendo ook in de gaten dat zo'n mooi idee niet aan de eerste de beste kok gegeven mocht worden en hebben ze niemand minder dan zichzelf uitgekozen om dit ambitieuze project tot een goed einde te brengen. En het resultaat mag er verdorie zijn ook! Rhythm Paradise is even briljant als origineel en barst van begin tot einde van de kwaliteit. Laten we beginnen met het briljante deel van de zaak. Het woord briljant is een van de mooiste adjectieven van de Nederlandse taal en ik probeer het gebruik ervan in mijn recensies dan ook te beperken voor de echte toppers. Maar wanneer je als ontwikkelaar de speler het spelconcept onder de knie kan laten krijgen zonder dat hij of zij het merkt, dan ben je volgens mij briljant bezig.

Het briljante scherm waar het allemaal rond draait.

Wanneer je Rhythm Paradise namelijk opstart, verschijnt er in plaats van het afgezaagde "Touch to start" in deze game "Flick me". Omdat ik me niet echt veel kon voorstellen bij het werkwoord "to flick" tikte ik maar op het blauwe bolletje dat vervolgens een pijl werd. "Aha," dacht ik, "je moet het bolletje gewoon in de richting van de aanwijzer slepen!" Zo gezegd, zo gedaan, maar helaas riep het blauwe wezen me nu "Too slow!" toe. Een beetje gefrustreerd katapulteerde ik het bolletje met een stevige zwaai in de richting van de pijl over het scherm en de game begon. Ik wist natuurlijk totaal niet dat deze beweging een cruciale rol zou spelen in het spel en noteerde in mijn denkbeeldige notitieboekje al meteen het eerste storende punt van Rhythm Paradise. Uiteraard streepte ik die notitie even snel weer door toen ik het eerste level begon te spelen. De simpele beweging die ik moest maken om de game te starten, was stiekem het hele concept waarrond dit ritmespel draait. Briljant, niet?

Seal of Quality
Nu jullie weten wat "flicken" juist inhoudt, kan de eigenlijke uitleg van Rhythm Paradise eindelijk beginnen. Alles speelt zich af in een eenvoudig, maar erg kleurrijk menu van waaruit je de verschillende levels die je vrijspeelt meteen kunt betreden. Het eerste level laat je perfect zien hoe de puzzels werken, maar spaart je zeker niet. Op het linkerscherm verschijnt een platform waarop telkens twee vierkante blokjes met een gaatje in het midden naar elkaar toerollen en op een gegeven moment perfect voor elkaar staan met dus een doorlopend gat. Door een flickbeweging uit te voeren schiet je een staafje af dat, mits met een perfecte timing, juist door de opening past en je een paar punten oplevert. Omdat ik wil uitsluiten dat mensen me dement gaan verklaren, zal ik al maar even vermelden dat je de DS ook bij deze game weer moet vasthouden als een boek en dat de term 'linkerscherm' van enkele zinnen terug dus geen resultaat was van overmatig alcoholgebruik of dergelijke. Het rechterscherm, het Touch Screen dus, dient dus om op het juiste moment een flickbeweging uit te voeren en het level tot een goed einde te brengen.

Het pingpong-level behoort vreemd genoeg tot een van de meest frustrerende.

Maar Rhythm Paradise is een ritmegame in hart en nieren en daar hoort natuurlijk muziek bij, anders zou het hele concept nergens op slaan. Het ritme van de songs bij elk level is dus aangepast aan de oefening en aan de hand van het tempo van het liedje kan je de flick dus correct uitvoeren. Omdat het echt een kwestie is van nanoseconden, lopen velen dus in de val om zich in het begin te baseren op louter hetgeen je te zien krijgt op het linkerscherm. Zeker in moeilijkere levels is het zelfs aangewezen om je ogen eens te sluiten en alleen maar op het ritme van de song af te gaan om juist te tikken. Omdat de flickbeweging best wel polsintensief is en Nintendo dit keer geen blessures wil zoals bij Wii Sports, hebben de makers ook voor enkele andere bewegingen gezorgd. Zo moet je soms gewoon één keer tikken of de stylus lang genoeg op het Touch Screen houden. Alles is een kwestie van uiterst precieze timing, maar alles werkt ook op en top. Geen enkele keer werd iets fout geregistreerd of werkte iets niet naar behoren. Wat ik daarentegen wel heb onthouden, is de typische, oerdegelijke kwaliteit die Nintendo heeft afgeleverd en de enorme sfeer die het spel uitademt. Wie zei dat de DS dood is?

Oefening baart frustratie
Hoeveel kwaliteit ook op een cartridge gestopt kan worden, er zal altijd wel iets zijn waardoor de speler op een gegeven moment gefrustreerd zal raken. Bij Rhythm Paradise is dit ook het geval, maar ik gebruik het woord frustratie liever niet in zijn negatieve connotatie. Ik spreek liever van gezonde frustratie, want dat is gewoon iets waar je niet onderuit kan bij het ontdekken van de moeilijkheidsgraad van dit simpele concept. Wie dus dacht dat hij de vijftig levels zorgeloos door zou flicken, zit er compleet naast. Zoals ik al eerder aanhaalde, komt het er in dit spel gewoonweg op neer om op het perfecte moment een prikkel van je hersenen naar je hand te versturen om de correcte beweging uit te voeren. Word je even afgeleid, twijfel je een halve seconde of ben je het ritme even kwijt, dan verlies je gegarandeerd een aantal punten wat negen kansen op tien leidt tot een Try Again-symbooltje.

Een blik zegt soms meer dan duizend woorden...

Bij deze moeilijkheid houdt het echter niet op. Als je wat meer gevorderd bent, worden de levels ook wat gecompliceerder en is er veel meer waaraan je moet denken en waardoor je dus afgeleid kan worden. Zo leer je in een bepaald level danspasjes die elk een verschillende beweging hebben en op een ander moment uitgevoerd moeten worden, waardoor je zowel verplicht bent goed naar het scherm te kijken als het tempo van het liedje indachtig te houden. Hetzelfde gebeurt wanneer je ritmisch in de tuin moet werken en de ene keer tweemaal op de tel te flicken als je een bloem wilt plukken en de andere keer dan weer heel snel moet tikken om een mol weg te jagen. De combinaties zijn eindeloos en de frustratie wordt daardoor naarmate de game vordert uiteraard groter en groter. Maar vergeet niet dat dit gezonde frustratie is en het de voldoening na het voltooien van een leven alleen maar ten goede komt.

Hits
De muziek die in Rhythm Paradise gebruikt wordt, is vanzelfsprekend schitterend (anders had ik daar natuurlijk al lang een opmerking over gemaakt). De songs zijn erg 'catchy', hebben een duidelijk ritme en zijn al een ware hit op YouTube. Druk maar eens Rhythm Heaven in en er verschijnt al meteen een playlist met alle songs uit de game. De liedjes waarin gezongen wordt zijn uiteraard niet geschreven door 's werelds beste liedjesschrijvers, maar desalniettemin toveren ze een glimlach op je gezicht en dompelen ze je des te meer in de gezellige en aparte Rhythm Paradise-sfeer waaraan ik ondertussen al helemaal verslaafd ben. Ook grafisch ziet de game er meer dan prima uit: verzorgde 2D-beelden zorgen voor een duidelijke weergave van het thema van elk level en waar je nu mee bezig bent. De menu's zijn overzichtelijk opgesteld met grote knoppen die we van Nintendo gewoon zijn en zoals altijd is alles te besturen met enkel de magische stylus.

Een echte topper moet het hebben van zijn basis en dat is bij Rhythm Paradise dus niet anders. Nintendo heeft wel enkele extra's voorzien, maar eigenlijk zijn ze totaal overbodig en kunnen ze die paar verloren puntjes niet opvullen. Overbodig is misschien niet het juiste woord, misschien had ik zonder ze dan weer gezaagd dat er iets te weinig content was, maar Nintendo weet volgens mij gewoon zelf ook dat deze minigames er eerder inzitten uit principe dan uit meerwaarde. Door hoge scores te halen in de voltooide levels krijg je medailles waarmee je automatisch deze minigames vrijspeelt. Het kan gaan van kleine ritmespelletjes, zoals een kaartenhouder die rammelt wanneer je ermee schudt of een telefoon waarmee je een nummer kan vormen, tot enkel meer volwaardige minigames, maar al bij al moet je Rhythm Paradise dus niet kopen voor dit hoopje extra's.

Waar je Rhythm Paradise dan weer gewoon wel voor moet halen, is de kwaliteit van dit meer dan geslaagde concept. Chef-kok Nintendo is er weer met glans in geslaagd een heleboel veelbelovende ingrediënten om te vormen tot een overheerlijke maaltijd die je met plezier binnen zal flicken. De DS is niet dood, althans toch niet als dit soort games wat meer aandacht zouden krijgen en op regelmatige basis uitgebracht zouden worden. Waar wacht je nog op?