De eerste keer dat ik te horen kreeg dat ik de game WET moest reviewen dacht ik: "welja een watersportspel, dit heb ik nog nooit gedaan", maar al vlug realiseerde ik me welke fout ik had begaan. WET is een game die je totaal niet verwacht in de moderne gamingindustrie: deze game schuwt de rondvliegende ledematen niet, vloeken worden uitgespuwd als regen in het Belgische weer, bloed vloeit alsof het water is. Nee hoor, deze game is niet geschikt voor kinderen, maar wat zouden ze maar al te graag eens spelen op dit magnifiek staaltje gaming.
Jij speelt als Rubi Malone, een huurling die voor niets en niemand terugdeinst, zolang haar opdrachtgevers maar met een hele hoop geld over de tafel komen. De game start in de achterbuurt van Hong Kong. Er speelt zich zonet een deal af waarbij een mysterieus pakket verkocht wordt voor, hoe raad je het, heel wat geld. Natuurlijk, WET zou niet de uiterst gewelddadige game zijn die het is als deze deal niet verschrikkelijk mis zou lopen. Rubi wordt ingehuurd om dit pakket te onderscheppen en van hier af begint het spel.
Grindhouse zegt u?
De game gebruikt wat in de film industrie beter bekend staat als "grindhouse". Deze manier van filmen (gamen) kent iedereen wel van de regisseur Quentin Tarantino (Kill Bill, Death Proof;) met name de laatste toont overduidelijk wat grindhouse echt is. Grindhouse is namelijk een verzameling van hoofdstukken of "chapters" met elk hun verhaal en als je die samen breidt, zie je "the bigger picture". Ik kan dit als fan van grindhouse alleen maar toejuichen, maar de verkoopcijfers van Death Proof lieten al merken dat niet erg veel mensen dit genre smaken, hetgeen de ontwikkelaars in de verf zet als mensen die een stap in het onbekende durven te zetten en niet terugdeinzen om risico's te nemen.
Het betere snij-en schietwerk
Deze game draait helemaal om het omleggen van de niet zo gastvrije vijanden, of laten we zeggen, het zo creatief mogelijk omleggen van de niet zo vriendelijke vijanden (men gaf ze de naam vijand met een reden). In het begin van het spel beschikt Rubi over twee revolvers en een flink mes, of zeg maar een flink zwaard. Dit is meer dan genoeg om de eerste lading vijanden om te leggen en dat doet ze dan ook met hartenlust. Nu hoor ik je denken: "Goh wat is er daar nu aan, dit zie je toch in bijna elke game?" Wel, WET gaat automatisch in slow motion zodra je springt en de trekker overhaalt. Als je dan nog enkele toetsencombinaties indrukt, kan je heel wat straffe acrobatische toeren uithalen. Niet alleen oogt dit heel mooi en indrukwekkend, het spel beloont je ook als je dit doet: hoe ingewikkelder de combo, hoe meer punten je krijgt en hoe meer je levensmeter zich herstelt. Natuurlijk moet dit er vrij verwarrend uitzien voor de nietsvermoedende vijand die in mijn geval een schietende en constant rondspringende en glijdende Rubi zich een baan door de vele locaties zag banen.
Ziet er vrij knap uit hé? Heb ik het over Rubi of over de graphics?
Ik geef toe, de game werd flink verlengd door er een overvloed aan vijanden in te steken en arena's. Vurig hoopte ik dat dit hoofdstuk voorbij was en dat ik de nieuw vrijgespeelde content eens kon uittesten op de "Bone Yard" (Rubi's thuisbasis), maar steeds opnieuw kreeg ik een nieuwe vlaag vijanden over mij heen met maar één doel: mij te grazen nemen. Natuurlijk is Rubi niet de minste en hebben de ballet-en acrobatie lessen nut gehad: ze gebruikt alle vergaarde kennis om de zoveelste tegenstander te vellen. Arena's zal je vrij regelmatig tegenkomen in de game en de bedoeling is om alle toegangspoorten te sluiten en dan de overgebleven tegenstanders te vellen. Als je dit al een keer of tien gedaan hebt, steekt het wel eens tegen om nóg eens iedereen een kopje kleiner te maken en daarom hebben de developers besloten om middenin de game enkele uiterst fraaie gameplay elementen te steken. Ik wil de pret niet bederven over wat je te wachten staat, maar het gaat van uit een brandend vliegtuig springen tot van dak tot dak van auto's springen op een autosnelweg tot zelfs wilde achtervolgingen door een afbrandend gebouw. Wel wil ik het even hebben over een uitstekende feature genaamd "murderous rage"; de vertaling laat ik even in het midden. Op enkele delen in het spel schiet Rubi een vijand neer en wordt ze bedekt in bloed, waarop ze helemaal door het lint gaat en iedereen kort en klein slaat (schiet). En dit allemaal in een ongewone visuele stijl genaamd "noir" waarin de hoofdkleuren rood zwart en wit zijn. Tijdens deze momenten krijg je meer vijanden te verduren, maar gaan ze ook een pak makkelijker tegen de grond, hetgeen wonderen kan doen voor je combo count en die begeerde puntjes die je daardoor verdient, kun je dan later weer gebruiken om wapens te upgraden en nieuwe moves te kopen.
De ongewone visuele stijl, beter bekend als als "noir".
Muziek Maestro
Laten we eerlijk zijn, de muziek op deze game is gewoon meesterlijk; betere muziek had men nergens anders kunnen vinden en dankzij een coole feature in het menu kan je ook alle liedjes herbeluisteren, hetgeen ik dan ook gretig gedaan heb. De opzwepende en ritmische muziek past perfect bij de game en zet helemaal de stemming voor een potje "arm afhakken". De muziek werd gecomponeerd door Brian LeBarton en gespeeld door onder andere Carla Azar van Autolux, de wereldberoemde motown drummer James Gadson, Shawn Davis en Justin Stanley. De muziek is zwaar beïnvloed door het vroege werk van Lalo Schifrin and Ennio Morricone; waar kan een mens nog meer voor wensen. Laten we het bij deze ook even hebben over de stem acteurs, het gaat hier om vrij grote namen zoals Eliza Dushka als Rubi Malone en Malcolm McDowell als Rupert Pellum/Mr. Ackers: Deze vervullen hun job subliem en ik heb zelden zulk een geloofwaardig niveau gezien qua stem acteren.
Rubi's stulpje, het toch wel vrij indrukwekkende "bone yard".
De eerste minuten dat ik het spel speelde, had ik al een oordeel geveld over deze game, zijnde dat hij vrij repetitief was, middelmatige graphics had, een mager verhaal had en mij niet langer zou boeien dan een week. Wel mensen, ik had het mis op drie van de vier punten. Op het vlak van repetitief zijn vielen de eerste dertig minuten toch dik tegen; iemand achtervolgen die ongrijpbaar is en ondertussen horden tegenstanders een kopje kleiner maken, was vrij saai en kon mij niet echt boeien. Maar daarna besloten de ontwikkelaars er hopen actie in te werpen door onmiddellijk een uiterst moeilijk hoofdstuk in te steken, waar je de man met het mysterieuze pakket achtervolgt via de daken van auto's die op een autoweg razen. spanning gegarandeerd en dit zet je ook aan als het je even tegen zit, toch nog even door te zetten, omdat er misschien nog zulk een hoofdstuk eraan komt. Laten we dan ook eerlijk zijn bij de graphics: sommige models en levels waren prachtig, terwijl andere er dan weer niet uit zagen, (dan denken we aan de auto's, Zhi en nog hopen andere models). Het was vrij verwarrend een uiterst gedetailleerde Rubi te zien vlak naast een ronduit slecht afgewerkte medespeler. Het magere verhaal was in het prille begin iets waar ik mij erg aan stoorde. Ik hoorde dat een scenarioschrijver van 24 mee heeft gewerkt aan het verhaal en was toch even verbaasd; "hij zal wel een slechte dag gehad hebben" dacht ik. Maar hoe verder je in het verhaal komt, hoe dieper het zich naar je toe trekt tot je uiteindelijk je console niet meer wilt uitzetten en het in één keer wilt uitspelen. En op vlak van herspeelbaarheid heeft deze game ook veel te bieden; je kan alle arena's nog eens over doen, je speelt de Bone Yard vrij zodra het spel uit is en laten we dan ook de muziek niet vergeten die je uren aan je TV gekluisterd kan houden.
De voor-en nadelen
Als jij iemand bent die echt diepgaande verhalen weet te appreciëren en een traan laat bij emotionele scènes kun je WET beter aan je voorbij laten gaan: deze game draait om geweld en wraak en dat zul je ook meer dan één keer merken. De game zelf is met momenten vrij tot erg repetitief en kan na een tijd toch menig gamer de strot uitkomen. Over de graphics kan je discussiëren, maar ik vind dat ze zeker niet het onderste uit de kan halen uit de PS3 en op sommige momenten zelfs heel wat weg hadden van een PS2 game. Het begin van de game kan ook vele gamers afschrikken en het vrij ongewone genre "grindhouse" zal toch wel even wennen zijn voor enkelen.
Ben jij iemand die eens hersenloos wil schieten en mensen in stukken wil snijden terwijl er meesterlijke muziek door de luidsprekers knalt, dan is dit jouw game. Deze game dwaalt af van het pad dat andere games geëffend hebben en wonder boven wonder slaagt Bethesda erin om er een geslaagde game van te maken, chapeau. Niet te moeilijk, niet te makkelijk, je zal sommige delen tot vervelens toe moeten herhalen, maar nooit zal je een vijand tegenkomen die zo sterk is dat je er je tanden op stuk bijt.
Dit is een toffe game die weet te boeien als je langs het toch wel saaie begin weet te kijken. Het slaat de plank soms wel mis op vlak van verhaal en graphics, maar maakt dit dan weer ruimschoots goed met de goddelijke muziek en bakken sfeer. Deze game had hopen met potentie; had de ontwikkelaar er nog een jaartje aan gewerkt, dan had dit ongetwijfeld een meesterwerk geweest kunnen zijn waar men over twintig jaar nog over praat.
