Tijdens het wachten op de game zijn we helemaal bekogeld met beelden, details en andere weetjes. Eén van deze nieuwtjes was het feit dat je je eigen personage helemaal naar wens aan kunt passen en dit start ook meteen aan het begin van het spel. Het eerste waar je je mee bezig mag houden is het customizen van je personage en daar hebben we nog geen kaas van hebben gegeten. Waarom niet? Omdat we hier niet te maken hebben met zomaar een customizer, maar met een zeer uitgebreide. Zo eentje die we wel vaker in andere RPG's willen zien, want het maken van je eigen personage voelt tof aan, zeker gezien de mogelijkheden die je voorgeschoteld krijgt. Natuurlijk kun je de standaarddingetjes als de lengte, het haar en de dikte van je personage bepalen, maar Level 5 heeft in plaats van één, twee puntjes op de i gezet. Het kiezen van de scheiding van je personage is namelijk iets waar ik toch wel vrolijk van word. Algemeen bekend was dat je als Leonard speelt en ik vroeg me in het begin ook af wat ik precies aan mijn eigen personage had, maar al snel werd duidelijk dat je gewoon als je avatar kunt spelen en dat je in de onlinemodus ook met je avatar aan de slag moet.

Oké, Leonard dus
Het verhaal van White Knight Chronicles draait om Leonard, een jongen die in het dorpje Balandor woont. Als hij van een gewone dag als wijncoureur terugkomt in zijn stad, ziet hij dat er iets vreselijks gaande is: het hele gebied wordt verwoest en de prinses wordt ontvoerd door een stel onbekenden. Nu zijn er twee doelen: de stad redden en zorgen dat de prinses in veiligheid wordt gebracht. Voor puntje één wordt gezorgd door een stel andere helden, maar het redden van de prinses mag jij, met nog wat vrienden, voor je rekening nemen. En een prinses redden, dát hebben we nou nog nooit gedaan! Nee, je snapt natuurlijk wel dat dit verhaal een beetje cliché is en eigenlijk ook totaal niet boeiend. Wat wél erg interessant is, is de manier waarop dit verhaal tot stand komt. Door middel van prachtige cut scenes en de meest rare ontdekkingen, is dit plot toch nog enigszins interessant.

Toch wat minder
Daar ga je dan, als zeventienjarige knul met een zwaard en een snelcursus magie voor dummies een prinses redden. Als je door de verscheidene landschappen van White Knight Chronicles loopt, kom je diverse monsters tegen die je moet verslaan om verder te komen. Je kunt natuurlijk vluchten, maar dit is niet zo'n slimme zet, want dan ben je een makkelijk doelwit. Zo nu en dan kom je eens een groter wezen tegen als een grote trol met een minder goed humeur. Als je oog in oog staat met zo'n trol, besef je al snel dat je aan het kleine zwaardje waar je mee begon niet veel meer hebt. De oplossing is simpel: ga naar het dichtstbijzijnde stadje en schaf nieuwe wapens en uitrusting aan. Hiervoor heb je uiteraard wel geld nodig en dat verkrijg je door te vechten tegen monsters. Je kent het wel: het standaardproces dat we in vrijwel iedere RPG tegenkomen. Zo is White Knight Chronicles in het geheel: een leuk spel, maar veel nieuws voegt het niet echt toe. Het mag dan een vernieuwend vechtsysteem hebben en het veranderen in die grote, witte ridder mag dan bruut aanvoelen, toch doet de game niet meer dan dat.

En of we zo blij moeten zijn dat het vechtsysteem vernieuwend is, daar valt over te discussiëren. Het spreekwoord beter goed gejat dan slecht bedacht is iets waar Level 5 in het vervolg beter naar mag kijken, want het systeem van White Knight Chronicles werkt niet naar behoren; het is namelijk erg sloom. Onderin het beeld staat een balk waar je aanvallen op kan zetten en deze kun je doormiddel van de pijltjestoetsen selecteren. Dit kun je echter alleen doen als het rondje, dat weer rechts in beeld staat, helemaal vol is. Is hij vol, dan kun je een aanval uitvoeren, maar vervolgens moet je een seconden of zeven wachten voor je de volgende move uit kunt voeren. Ook je tegenstander heeft te maken met dit probleem en dus sta je soms een paar seconden tegenover je tegenstander en gebeurt er niks. Gelukkig heeft Level 5 ervoor gezorgd dat naarmate je vordert in het verhaal alles wat minder opvalt en dit komt mede door de enorm toffe aanvallen die je uit kunt voeren. Over het arsenaal aan magische krachten en trucjes met je zwaard hoeven we niet te klagen.

Het vechten werkt wat sloom, maar is niet vervelend en weerhoudt je ook zeker niet van het spelen van de game. Het blijft nog steeds een indrukwekkend staaltje werk, zeker als je kijkt naar de omgevingen waarin je je bevindt. Deze variëren van een bos tot een grot of een stad op de rug van een beest. Het is tof om hier rond te lopen, monsters neer te halen en alles te verkennen. De sfeer wordt goed tot stand gebracht, maar wordt een beetje afgeremd door de graphics. De omgevingen en personages zien er wat kartelig uit en alles is net wat minder. Het is niet vreselijk, maar er had veel meer ingezeten. Waar de graphics het wat minder doen, is het geluid echter weer iets waar White Knight Chronicles een puntje extra mee scoort. De stemmen van de personages klinken tof en worden op precies de juiste timing in werking gezet. Loop je door een omgeving en weet je even niet welke kant je op moet, dan krijg je wel even op je donder van één van je medereizigers.

Puntje voor WKC
Waar ik het in de inleiding nog had over het warmworden van de JRPG-fans, kan ik dat nu toelichten. De singleplayer zag er veelbelovend uit en deze is ook zeker gelukt, maar waar we eigenlijk zo lang op gewacht hebben, is de onlinemodus. White Knight Chronicles is namelijk de eerste (J)RPG die online te spelen is op de PlayStation 3. Online kun je met drie andere spelers meer dan vijftig quests doen. Deze hebben weinig te maken met het verhaal, want meestal is het gewoon wat spullen voor iemand verzamelen of een groot beest verslaan. Dit doe je allemaal met het personage dat je aan het begin van het spel gemaakt hebt. Het leuke aan deze multiplayer is het feit dat je personage beloond wordt voor de quests met geld, voorwerpen en ervaringspunten. Deze kun je meenemen naar de singleplayer en dus is je personage al een stuk steker dan de vijanden en wordt de game een piece of cake voor jou. Nou ja, dat is wellicht wat overdreven, maar je personage heeft zo wel een voordeel op je tegenstanders.

White Knight Chronicles is een prima voorbeeld van een goede JRPG. Het vechtsysteem werkt wat sloom en voelt aan als een kruising tussen een turn-based-game en een MMO en dit pakt allemaal net niet lekker uit. De omgevingen zijn echter wel iets waar we meer van willen evenals de onlinemodus en de cut scenes. Level 5 heeft het opnieuw geflikt om een prima game neer te zetten, maar met het inmiddels aangekondigde vervolgdeel zou ik toch nog even op wat puntjes letten.