Steeds wanneer er een baanbrekend apparaat zoals de DS of de Wii met elk hun speciale besturingsmogelijkheden wordt aangekondigd, speculeren mensen over de vraag welke genres hier hun voordeel uit kunnen halen. Bij beide apparaten werd vrijwel meteen gedacht aan shooters, want wat is nu leuker dan je vuurwapen te richten met de precieze hulp van een Touch Screen of een WiiRemote? Toch blijven we, als we heel eerlijk zijn, met de DS op onze honger wachten; hoewel de besturing steeds prima werkt, schiet de hardware van onze handheld zodanig tekort dat we de echte oorlogsspanning niet ten volste kunnen ervaren. De Wii moet dit gat dan maar vullen bij shooterfans, maar opnieuw zijn uitgevers er tot nu toe nog niet in geslaagd een fantastische en realistische shooter voor onze witte console te ontwikkelen. Naar Call of Duty: World at War werd dan ook lang uitgekeken; is dit de shooter waarop we zaten te wachten?

Commentaar
Op het eerste gezicht al niet, want vrijwel meteen na de officiële aankondiging van World at War werden internetfora overspoeld met commentaar op het concept. In deze vijfde CoD-telg (maar slechts de tweede voor de Wii) gingen we namelijk voor de honderdste keer in de gamegeschiedenis terug naar de donkere jaren '40, naar de Tweede Wereldoorlog. Maar mensen kijken vaak niet langer dan hun neus lang is en vrijwel alle gamers zaten er goed naast met hun commentaar. Hoewel iedereen het Hitler-verhaal nu ondertussen wel kent, brengt World at War ons naar locaties waar we nog maar weinig zijn geweest. Deze First Person Shooter richt zich op het Amerikaanse conflict in en rond Japan en de Russische opmars naar Berlijn. We gaan eigenlijk een totaal ander facet van de o zo bekende oorlog bekijken, een facet waarover ik na het spelen van de game echt iets heb bijgeleerd.

Treyarch heeft duidelijk zijn best gedaan om spektakel op het scherm te toveren!

Wanneer je aan de slag gaat met World at War, zal je vrijwel meteen merken dat het spel niet voor watjes, niet voor huismoeders, niet voor senioren en niet voor kleuters geschikt is. Inderdaad, Activision maakt een enorm risico door al deze doelgroepen van de Wii over te slaan en zich enkel te concentreren op de echte gamers (hardcore durf ik de game niet noemen, maar ballen heeft hij wel). De tussenfilmpjes zijn op z'n minst gewelddadig en hard te noemen door het feit dat Treyarch echte archiefbeelden van de oorlog heeft gebruikt en ook in-game zal de nodige dosis bloed van het scherm spatten. Naast het vele bloed zien ook alle andere voorwerpen in beeld er goed uit, maar zeker niet fantastisch. Toch hebben de makers geprobeerd om de omgevingen zo spectaculair mogelijk te maken door ontploffingen zo hevig mogelijk voor te stellen en vliegtuigen à volonté over te laten vliegen. De geluidseffecten van rondvliegende kogels, vliegtuigen en andere projectielen maken het spektakel compleet. Treyarch heeft dus heel erg zijn best gedaan om er een degelijk uitziende en klinkende game van te maken, maar ze kunnen jammer genoeg niet verdoezelen dat de Wii net iets tekort schiet voor prachtige beelden.

Burn them alive
In World at War speel je zoals eerder gezegd afwisselend in twee verschillende conflictgebieden; de game verplaatst zich ofwel naar Japan, waar je in de rol kruipt van een Amerikaanse soldaat die samen met zijn team het Japanse leger probeert uit te roeien, ofwel naar het koude Rusland, waar je als Rus een opmars begint tegen het Duitse leger richting Berlijn. Beide verhaallijnen worden in leuke, realistische en variërende missies gegoten met telkens harde tussenfilmpjes, waardoor je het verhaal beter kan volgen (en waardoor je het gevoel krijgt dat je die arme vijanden toch niet voor niets aan het vellen bent). De twee gebieden hebben ook ieder een eigen sfeer over zich: als Rus voel je de bittere kou van de grijze, verlaten steden door je vel kruipen en is het kunnen hanteren van een sniper in sommige situaties zeker wel vereist. Eén enkele missie lijkt zelfs als twee druppels water op een scène uit Enemy at the Gates; je ligt gewond in een fontein met allemaal lijken rond je en je begint onopgemerkt Duitse officieren neer te schieten op het moment dat er bommenwerpers voorbij vliegen. In het spel ervoer ik dezelfde spanning als in de film en dat zijn toch van die momenten die je positief bijblijven. Als Amerikaan sluip je meestal door de warme en mistige bossen van Japan wanneer je jezelf vaak rot schrikt als er plots een bende gestoorde Jappen vanuit bomen erop lost begint te knallen. Gelukkig heb je als Amerikaanse soldaat steeds de meest geavanceerde wapens bij je en volstaat een goede vuurzee uit je vlammenwerper voor een snelle wederkeer van rust. Door onder andere het schrikken tijdens missies, het speciale Japan-sfeertje en niet te vergeten de introductie van de vlammenwerper (die trouwens ook op de Wii heel mooie vuureffecten op het scherm tovert), blijft de Amerikaanse campaign mij het meest bij. Treyarch is er verdorie dus toch in geslaagd een zoveelste WO II-game te ontwikkelen die nog origineel is ook...

Dit is echt zo één van die schrikmomenten tijdens de Amerikaanse missies...

Ik zei in het begin van dit artikel al dat de Wii op papier de uitverkoren console is om shooters op te draaien. Met het grootste struikelblok, namelijk de graphics, heeft Treyarch al afgerekend door iets moois op het scherm te toveren, maar hoe zit het met de besturing? Als je weet dat er al spellen zoals Medal of Honor: Heroes 2 en Metroid Prime 3: Corruption op de markt zijn met haast perfecte controls, dan is het ook logisch dat World at War zeer vlot bestuurd wordt op ongeveer dezelfde manier. Ik raad je wel aan om gewoon de WiiRemote en Nunchuk te gebruiken in plaats van de Wii Zapper boven te halen. De game beschikt namelijk over een control scheme voor dit accessoire, maar makkelijker dan de gewone configuratie is deze zeker niet.

Slecht
Hoewel de singleplayer misschien op relatief korte termijn is uitgespeeld, is deze modus toch echt een schot in de roos. Met een groot arsenaal aan wapens, variërende missies en dat spannende sfeertje dat constant rond de campaign hangt verdient World at War niets dan lof voor deze geslaagde modus. Maar een shooter zou niet compleet zijn zonder multiplayer, en gelukkig beschikt ook dit spel over een uitgebreide sociale modus. Over de offline co-op multiplayer kan ik kort, heel erg kort zijn: slecht. Dit is echt nu zo'n typisch geval van "ik wil nog een modus toevoegen, maar ik heb niet veel zin om daar veel tijd in te steken". Simpel, hebben de makers dan gezegd, en ze hebben er gewoon voor gezorgd dat er bij het herspelen van singleplayer-missies een vriend kan inschakelen, die on-rail het gevecht kan meevolgen en je uiteraard ook kan helpen wanneer er te veel vijanden op je afkomen. Voor mij was de teleurstelling van deze modus eigenlijk groot, omdat ik nu eenmaal graag met een vriend een leuke shooter speel, maar helaas blijven we net zoals in Medal of Honor: Heroes 2 ferm op onze honger zitten.

De offline-multiplayer zullen we maar snel vergeten, zeker?

Dan maar naar de ultieme sociale modus: de online-multiplayer voor maximaal acht personen. Je mag Medal of Honor eindelijk in de vuilbak gooien, want World at War zet de online-modus van deze game toch wel in de schaduw. Oké, in Heroes 2 kon je inderdaad met 32 mensen tegelijk online, maar ten eerste zaten die potjes toch nooit zo vol en ten tweede is deze game gewoon veel beter uitgewerkt. Je verdient door het neerschieten van vijanden punten die je ranking vormen en waarmee je items kan kopen. Er is een zeer uitgebreid gamma aan dingen vrij te spelen en de hele opzet werkt vlot en verslavend. Geen lags, geen ergernissen, gewoon puur genieten van dit pareltje op de Wii. En met deze uitgebreide multiplayer wordt uiteraard de lengte en replay-waarde van het spel zeer drastisch verlengd.

Ik denk dat het ondertussen wel duidelijk is dat Call of Duty: World at War de shooter is die onze honger bijna volledig kan stillen. De singleplayer zit fantastisch in elkaar, de online multiplayer is zeer goed uitgewerkt en het ziet er ook nog eens allemaal mooi uit. Een leuke offline-multiplayer zit er ook deze keer weer niet in, maar misschien is dat dan maar weer een taak voor het veelbelovende Red Steel 2. Toch is World at War voor elke liefhebber van actiegames en shooters verplichte kost.

Second Opinion
Door Matthew Deboysere (Eindredacteur)

Nog nooit was er zoveel discussie rond het bepalen van de score van een game. Deze titel ligt al een flinke tijd op onze redactie en zou oorspronkelijk door mij worden gerecenseerd en gepubliceerd eind november, tegelijk met onze mening over de DS-versie, maar ik vond er werkelijk niets aan en zou het spel keihard de grond inboren. Toen ik echter onze concullega's raadpleegde, was ik blijkbaar de enige met die opinie. Wat dan? Na lang nadenken had ik dan maar besloten deze Call of Duty door te geven aan Tom, die gelukkig deze titel wel kon waarderen. Uiteindelijk hebben we besloten om alsnog mijn mening erbij te plaatsen, maar dan wel in een sterk verkorte versie.

Af en toe wordt er wel eens een tweede mening, een second opinion, gevraagd, want dit voegt ontzettend veel toe aan een recensie en geeft niet één, maar twee kanten van een spel. Eén game, maar twee totaal verschillende ervaringen. De mijne was slecht: de besturing werkte niet zoals het hoorde, de graphics vielen zwaar tegen en het had absoluut geen enkel greintje sfeer. De personages reageerden niet op mijn commando's en als ik de Wii Zapper wilde gebruiken, ging het volledig de mist in. Mijn score van slechts 47% deed echter de hele crew opschrikken, terwijl ik enkel maar neerpende wat ik er van vond. Dus, daarom mijn excuses voor de opgelopen vertraging en hopelijk heeft dit alles verklaard. Ik weet nu in ieder geval dat in sommige gevallen twijfel geen slecht gevoel hoort te zijn, want Call of Duty: World at War verdient wel degelijk deze 85% binnen de correcte doelgroep.