Als je eigenzinnig bent en toch hebt besloten deze review eerst te lezen, raad ik je het nog steeds af. Ik ga namelijk daarvan niet de disclaimer herhalen die ook op deze versie van toepassing is. Wel zeg ik dat de DS-versie van Harry Potter and the Half-Blood Prince minder tof is dan die voor de Wii. Alhoewel ze beide geclassificeerd worden als action-adventures, vind ik het huidige subject meer te typeren als een point-and-click-avontuur.

Zwerkbal is wel snaai
Ook deze game begint met de tovenaarssport pur sang: Zwerkbal. Een kort en simpel spelletje tegen de Wemeltweeling Fred en George zal geen problemen opleveren, maar dat is niet bij elk Zwerkbalpotje het geval. Het spelconcept heeft namelijk wat wijzigingen ondergaan ten opzichte van de boeken en dat is niet succesvol gebleken. In het veld zijn enkel Jagers en Wachters, waardoor de Beukers, degenen met de knuppels, jammer genoeg ontbreken. Ook in de Wii-versie waren deze niet speelbaar en het is zonde dat de makers deze kansen hebben laten liggen om een opwarmertje te verzorgen voor hopelijk een nieuw deel van Quidditch World Cup, de Zwerkbalgame die voor de vorige generatie consoles verscheen.

De tegenstanders bakken er gedurende elk potje weinig van, want de AI is bedroevend slecht. Zelfs als je de tegenpartij met rust laat, weten ze vaak niet te scoren van 'n metertje afstand of vliegen ze ergens in een groepje bij elkaar zonder Slurk. Voor de mierenneukers onder ons zou je ook aan deze minigame kunnen opmerken dat de regels niet helemaal kloppen (in het echte Zwerkbal mag er bijvoorbeeld maar één Jager in het vijandelijke doelgebied zijn). Maar ook de echte regels zijn niet fijn: J.K. Rowling heeft namelijk ooit bedacht dat Zwerkbal is afgelopen wanneer een Zoeker de Snaai pakt. Het team waarvan deze Zoeker deel uitmaakt, krijgt dan 150 punten. Gewoon scoren gebeurt door de Slurk door de hoepels aan weerszijden van het veld te gooien en levert tien punten op. Doordat de speeltijd in 't Zwerkbalspelleke beperkt is en de opponenten over weinig tot geen intelligentie lijken te beschikken, komt geen van beide teams ooit aan de 150 punten, waardoor de winst dus enkel afhangt van het vangen van de Snaai. En dat proces is ook al 'flawed', zoals men zo mooi in het Engels kan zeggen. De precieze manier van vangen is voor velen, waaronder mij, een raadsel, want constant de Snaai (die na zoveel tijd verschijnt) achtervolgen op het Touch Screen werkt niet altijd.

Dit slaat toch als een lul op een toverketel?

Harry kan blijkbaar multitasken
Zweinstein is groot, maar in volledig 3D ziet het kasteel er veel groter uit, zo hebben we kunnen ondervinden op de Wii. De DS gebruikt echter een soort pseudo-3D met 'n isometrisch perspectief, waardoor de grootsheid nooit weet te overtuigen. Het ligt ook aan de trappen waarvan je enkel het begin en eind beklimt; het stuk ertussenin verdwijnt door het wisselen van de omgeving. Doordat de omgeving ook nog eens minder leeft (grote ruimtes die kaal aandoen zijn groot in aantal), is het doorkruisen van de school minder aantrekkelijk. De beeldkwaliteit van dit alles stelt tevens teleur, want gezichten van leerlingen onderscheid je bijvoorbeeld nooit echt en de omgevingen lijken niet afgewerkt. Helaas zul je meer moeten lopen dan op de console, maar ook op deze handheld krijg je begeleiding. Deze is helaas wel minder charmant dan Haast Onthoofde Henk, want nu word je bijgestaan door... een pijl. Op zijn beurt krijgt die weer assistentie van de Geheugensteen, een to-do-lijstje waarop staat wat je moet zoeken en/of waar je naartoe moet. Is er een specifieke locatie beschikbaar, dan kun je daarop tikken en vervolgens wijst de rood-witte pijl je de weg. Heb je enkel een vage aanwijzing, dan moet je zelf op zoek gaan naar de clue en dat is waar de point-and-click-invloed om de hoek komt kijken. Je zult het gehele Zweinsteingebied moeten uitpluizen en de juiste mensen moeten aanspreken om aanwijzingen te krijgen omtrent je doel. En dat duurt vaak lang. Te lang. Zo lang dat je je interesse verliest en een minigame gaat spelen.

Het duel om de douche
Harry Potter en de Halfbloed Prins is in principe een aaneenschakeling van minigames waarbij je eerst in Zweinstein doelen moet behalen voordat je aan 't volgende spelletje kan beginnen dat van belang is voor het verhaal. Het maken van toverdranken is bijvoorbeeld ook hier van de partij, met Zwerkbal is al kennis gemaakt en duelleren is in afgeslankte vorm aanwezig. Bij elk duel blijven de strijders namelijk als op hun plek staan en aanschouw je het geheel in zijaanzicht. Door op bepaalde manieren je stylus te gebruiken, kun je verschillende jinxen uitvoeren en jezelf verdedigen. Dit is behoorlijk makkelijker dan de Wii-variant en daardoor ook minder leuk, want na al dat hersenloze heen-en-weer-geloop heb je toch wel behoefte aan iets uitdagends.

Harry heeft wel wat weg van zo'n breedbekkikker.

Hiernaast heb je nog minigames die je speelt voor je plezier en dat aspect wordt door het merendeel bevredigd. Alleen de memoryvariant met zwevende kaartjes vind ik niet geslaagd; de jeu de boules- en flipperkastspellen zijn beter uitgewerkt. Deze zijn nog steeds niets bijzonders, maar voor potjes tussendoor bieden ze genoeg vermaak. Een kanttekening bij elk spelletje is overigens dat elke uitleg ontbreekt bij varianten erop. Hierdoor kwam ik er bijvoorbeeld pas na de tweede beurt van de tegenstander achter dat het de bedoeling was om het balletje juist n�ét weg te stoten...

De DS-game is langer dan de Wii-versie, maar veel is dat niet waard. Het is ook saaier en het verhaal is nog moeilijker te begrijpen; het gaat werkelijk aan je voorbij als een razende Ron. Ook lijkt het spel meer gericht te zijn op jongere kinderen, want er werd een kus gecensureerd die op de Wii vol in beeld kwam... De koude douche die ik kreeg na dit spel was een zeer onaangename doordat ik eerst een korte tijd onder het warme water had gestaan met de consolegame. En ja, daardoor ben ik deze gehele review al een beetje kortaf.