Wanneer een duistere krijgsheer het evenwicht in de natuur verstoort en alle dieren omtovert in kwaadaardige samoerai, kruip jij in de huid van Hiro, een jonge ninja die de taak op zich neemt om de wereld te redden van de ondergang. Hij staat hier echter niet alleen voor, want al snel vergezellen zijn beste vriend Furo en wat later ook de vrouwelijke ninja Suzume de kleine maar dappere Hiro op zijn gevaarlijke tocht. Tijdens je toch door verschillende werelden krijg je altijd een hoofdquest voorgeschoteld, die je moet leiden naar de eindbaas van dienst, maar op je pad zullen Tengu's (magische sprekende vogels) en dorpelingen je hulp meermaals inschakelen om een side quest voor hen tot een goed einde te brengen, met uiteraard een stapel ervaringspunten als beloning. Deze heb je nodig om je Ninja Level te doen stijgen en zo je bijhorende vaardigheden te verbeteren.

Everybody was kungfu fighting
Naast het gewone vechten, waarbij de besturing trouwens zeer vlot verloopt, kan je ook gebruik maken van Hiro zijn zogenaamde Kujimagie. Gaandeweg leer je steeds meer magische spreuken en na verloop van tijd zal je moeiteloos vuurballen, tornado's en andere bovennatuurlijke aanvallen op je vijanden kunnen loslaten. Een leuke feature hierbij is dat je via een bepaalde spreuk in het lichaam van een dier kan kruipen om bijvoorbeeld door een kleine doorgang te glippen. Er wordt verder ook voor afwisseling gezorgd doordat je permanent tussen de drie personage kan wisselen, aangezien elk van hen over zijn eigen specialiteiten beschikt. Zo kan de zwaarlijvige Furo rekenen op zijn brute kracht om hordes samurai met zijn reusachtige hamer naar het hiernamaals te slaan, terwijl de snelle Suzume dan weer gebruik kan maken van slaappijlen en rookbommen om haar vijanden koelbloedig af te maken. Hiro zelf heeft naast zijn magie ook nog werpsterren (shuriken) en bommen achter de hand om zijn rivalen van op afstand neer te maaien, hetgeen de nodige variatie brengt in de vele gevechten.

Om de eentonigheid van de gevechten verder tegen te gaan, kruisen tussendoor ook enkele puzzels je pad, al stellen deze meestal niet erg veel voor. Zo moet je bijvoorbeeld hendels overhalen om een poort te openen, maar daar geraak je dan alleen bij door in ware Prince of Persia-stijl over muren te lopen of van het ene naar het andere platform te springen. Hiro moet zich overigens ook meermaals richten tot meditatietechnieken om speciale portalen te openen. Hierdoor krijgt hij namelijk toegang tot de Vlakte der Geesten, een tweedimensionale tekenwereld waar je met de stylus en de microfoon aan de slag moet om je mini ninja langsheen kwaadaardige geesten te leiden. Dit doe je door bijvoorbeeld bruggen te tekenen, stukken landschap weg te snijden of tandwielen in gang te zetten. Deze spelmode lijkt op het eerste gezicht wel een welkome afwisseling op de talrijke gevechten, maar ze wordt spijtig genoeg al snel eentonig en bij momenten belachelijk simpel waardoor de uitdaging hier meestal ver zoek is.

Mini ninja's, mini uitdaging?
Het gebrek aan uitdaging en de toch wel vrij lage moeilijkheidsgraad vormen dan ook het grootste minpunt van deze Mini Ninjas. Wanneer je sterft, kan je namelijk zomaar verder spelen, weliswaar met een slechts half gevulde levensbalk. Dit zorgt ervoor dat het geen moer uitmaakt wanneer en of je levensbalk leeg is, waardoor je compleet nonchalant de gevechten aangaat, wetende dat je toch helemaal geen gevaar loopt om het halve level opnieuw te moeten spelen. Hetzelfde probleem stelt zich bij de eindbazen: deze zien er vaak erg indrukwekkend uit, maar ze verslaan is veel makkelijker dan het lijkt. Het komt er namelijk steeds weer op neer dat je de zwakke plek van het gedrocht dient te vinden om hem zo even knock out te slaan en daarna dat proces enkele keren te herhalen.

Ninja Gaiden in het klein
Op grafisch vlak is Mini Ninjas een van de mooiere 3D-action-games die de DS de afgelopen jaren over de vloer heeft gekregen: de uitgestrekte omgevingen die op je scherm getoverd worden zijn bij momenten simpelweg indrukwekkend en ook de vijanden én gevechten zien er uitstekend uit. Ook op de sfeervolle muziek valt zeer weinig aan te merken, al heb je soms wel een déjà-vu-gevoel wanneer een bepaalde tune wederom door je boxen weerklinkt. Verder stoorden we ons spijtig genoeg wel meerdere keren aan de camera, die niet altijd doet wat van hem verwacht wordt, en ook bij het werpen van shuriken blijkt je vizier geregeld tegen te werken, met de nodige ergernis tot gevolg.

Met een totale lengte van zo'n zeven uur (waarin wij ons zelden verveelden) ben je toch een heel eindje zoet en voor hen die de game nog eens willen spelen, zijn er nog altijd de talrijke side quests om tot een goed einde te brengen. Als extraatje is er ook nog download play aanwezig voor twee spelers met een Deathmatch en een Time Attack mode. Een portie te verzamelen bonus materiaal was altijd nog welkom geweest, maar al bij al hoor je ons zeker niet klagen over dit uiterst degelijk ninja-avontuurtje.