In Peking kwamen Mario en Sonic als grote overwinnaars uit de bus en het was dan ook niet onlogisch dat onze helden richting Vancouver zouden trekken. Het werd een grote uitdaging voor de ontwikkelaars om de originele game niet zomaar in een winterjasje te steken, maar echt voor een compleet nieuwe ervaring te zorgen. Of dat ook gelukt is, lees je verderop.
Mario en Sonic op de Olympische Spelen kreeg van de pers goede punten, maar er waren toch wel wat puntjes van kritiek. Iedereen hoopte dan ook dat die punten in dit nieuwe deel weggewerkt zouden zijn, maar dat is jammer genoeg niet helemaal het geval. Zo is er nog steeds geen onlinemodus en dat blijft doodjammer, want de minigames lenen zich er erg toe. Waar ze bij Sega en Nintendo deze keer wel rekening mee hebben gehouden, zijn je recordtijden. Die hield het spel in de zomer nog niet bij, maar deze keer gelukkig wel. Je krijgt ook de mogelijkheid om een ghost in te stellen zodat je tijdens het sporten al je tijden kan vergelijken.
Soloplezier
Een ander puntje van kritiek was dat de game op je eentje niet zo interessant was. Daarom vinden we nu de festivalmodus terug en die doet precies wat hij moet doen: de sologamers plezier bezorgen. Je kan erin kiezen voor teamsporten - die je toch in je eentje kan spelen � zoals ijshockeyen en bobsleeën of solodisciplines als skispringen en kunstschaatsen. Zodra je die keuze gemaakt hebt, starten jouw persoonlijke Spelen voor zestien dagen. Op dag één krijg je net zoals de echte atleten de openingsceremonie voorgeschoteld, maar vanaf dag twee ga je echt van start. Je begint telkens met enkele trainingen die je de besturing en het doel van de sport uitleggen en enkele dagen later mag je je met de tegenstanders meten in wedstrijden.
Kunstschaatsen mag dan saai klinken, maar eigenlijk is het best vermakelijk.
Het is natuurlijk de bedoeling om op het einde van die zestien dagen aan de leiding te staan en zo Olmypisch kampioen te worden, maar ondertussen duiken er ook rivalen op die je even uit het toernooi houden. Ze dagen je uit om hen te verslaan in hun favoriete discipline en dat is niet altijd even makkelijk, in tegenstelling tot het lage niveau van de wedstrijden tijdens het festival. Het nadeel hier is dat je de rivalen moet verslaan vooraleer je jouw Spelen kan voortzetten en telkens als je verliest, moet je ook weer helemaal terug naar het menu gaan in plaats van het gewoon snel even opnieuw te proberen.
Een andere leuke toevoeging aan deze winterversie is de partymodus die zoals de naam al doet vermoeden veel weg heeft van Mario Party. In Balloon Attack moet je bijvoorbeeld zoveel mogelijk ballonnen kapot gooien. Om de ballen te verkrijgen waarmee je moet gooien, moet je echter eerst een potje sporten, dus de Olympische disciplines blijven terugkomen. Verder heb je ook nog de Wheel Challenge die je kan vergelijken met het Rad van Fortuin en tot slot is er nog de Panel Flip die letterlijk uit Mario Party 8 werd geplukt.
Shoppen in de sneeuw
En het blijft nieuwigheden regenen in Mario en Sonic op de Olympische Winterspelen, want er is ook een winkeldeeltje bijgekomen. Bij elke training of wedstrijd krijg je namelijk een aantal punten op je kredietkaart die je later kan inruilen voor kleren, bepaalde patronen of afbeeldingen op je sportmateriaal, muziek en zelfs Olympische weetjes. Dit deeltje had voor mijn part gerust weggelaten kunnen worden, maar ach, storen doet het niet.
Het Mario-jasje is overduidelijk aanwezig in de verschillende sportomgevingen.
Iets wat andere gamers misschien wel kan storen is de toevoeging van het Balance Board, want die heeft nog lang niet iedereen in huis. Maar geen paniek, je het die witte plaat absoluut niet nodig om je te vermaken met de verschillende sporten. Sommige disciplines zijn natuurlijk net dat tikkeltje leuker met het board onder je voeten, maar de klassieke besturing moet zeker niet veel onderdoen. Daarnaast kun je het Balance Board ook enkel gebruiken als je in je eentje losse disciplines speelt en dat is nu net niet het tofste deeltje van de game. Gelukkig is elke discipline ook gewoon speelbaar met enkel de Remote, maar meestal is het wel net iets leuker als je ook de nunchuk aansluit. En voor diegenen die spierpijn hebben overgehouden aan het heen en weer zwaaien van de Remote in de vorige versie is er goed nieuws: de besturing is er gelukkig heel wat rustiger op geworden.
Het enige waar ik het nu nog niet over heb gehad zijn de graphics en de sounds, maar dat komt omdat daar eigenlijk ook maar weinig over te vertellen valt. Alhoewel, in één van de eerste beelden van de game zie je een meer verschijnen dat er verdomd realistisch uitziet. Helaas is dat ook meteen het enige echt mooie aan de game. Begrijp me echter niet verkeerd, het ziet er zeker niet slecht uit, maar verwacht van zowel het beeld als van het geluid gewoon niet meer dan het normale Wii-niveau.
Sega en Nintendo hebben, op het online gedeelte na, duidelijk rekening gehouden met de commentaren op de zomerversie en zijn er in geslaagd een compleet nieuwe game in de rekken te leggen. Buiten de personages herken je weinig tot niets uit het vorige deel en dat maakt dat de Olympische bezitters dit spel gerust opnieuw in huis kunnen halen. Voor de niet-bezitters zorgt dit spel voor een mooie kennismaking die zijn geld zeker waard is en dankzij de lage moeilijkheidsgraad kunnen ze zelfs meteen meespelen voor de medailles. Voor de iets meer ervaren gamer is dit jammer genoeg wat minder leuk.
Onze trouwe loodgieter en blauwe egel trekken voor de tweede keer op rij hun sportschoenen aan in Mario en Sonic op de Oylmpische Winterspelen. In Vancouver kan je zowel in je eentje als met vrienden strijden om de titel en je kan zelf kiezen of je dat op de originele besturingsmanier doet of met het Balance Board. Daarnaast tillen de nieuwe festival- en partymodus de game naar een hoger niveau door net dat ietsje meer aan te bieden dan het sporten alleen.
