Op avontuur in Vriesdorp
Helaas zijn deze Olympische Winterspelen niet zo 'Olympisch', want Eggman en Bowser hebben de pratende sneeuwvlokken gestolen waardoor ze nu hun eigen Spelen kunnen organiseren. Het is natuurlijk aan Mario en Sonic om hier een eind aan te maken en hiermee de Olympische traditie te beschermen. Door het hele verhaal heen kom je ook in contact met de echte Spelen, door middel van de sporten. Zo heb je alpineskiën, skeleton en kunstschaatsen, maar ook Droomsporten - de zogenaamde upgrades van de Olympische Sporten. Denk hierbij aan kunstschaatsen gecombineerd met een level uit een van de oudere Sonic-games. De meest aparte 'sport' die je maar kan bedenken is er ook: sneeuwmachines. Leuk bedacht, die machines, maar niet heel erg geslaagd. Het zorgt wel voor wat variatie tussen de welbekende Olympische sporten.

It's me, Mario!

Je kan tijdens het reizen tussen Mario en Sonic wisselen, wat op sommige momenten zeer goed uitkomt. Als je als Sonic met Peach gaat praten, dan zegt ze dat ze naar Mario op zoek is; hetzelfde gebeurt als je met bijvoorbeeld Tails praat als Mario. Dit deel van de game vereist wel wat denkwerk, omdat je voornamelijk met aanwijzingen moet werken naar wie je toe moet en wat je nodig hebt. Zo heb je een toren aan het begin van de game die je moet vernietigen op een specifieke manier en een rotsblok met een zeer 'zwaar' humeur.

Een leuke twist aan deze game zijn wel de Olympische memorabilia, oftewel de herinneringen. Je komt opmerkelijke gebeurtenissen tegen van eerdere Spelen, en ook trivia zoals 'Hoe is skiën begonnen?'. Ook kun je bepaalde objecten verzamelen zoals de eerste medailles en andere prullaria. Helaas kun je pas bij al deze herinneringen aan de Olympische geschiedenis als je de avonturenmodus verder hebt gespeeld.

Een hel voor de stylus
Natuurlijk kan er in een game van deze proporties geen singleplayer ontbreken. Hetzelfde commentaar als bij de Wii-versie van de Zomerspelen, dat de singleplayer eentonig en simpel was, gold ook voor deze game. Natuurlijk zou je dat dan moeten veranderen in een volgende game. Helaas heeft SEGA dit probleem niet met beide handen aangepakt: dit deel van de reeks is ronduit saai. Repetitief en slecht opgebouwd, meer kan ik er toch niet over zeggen. Waarom is dit niet op dezelfde manier aangepakt als op de Wii, door middel van een festivalmodus of iets dergelijks? Het lijkt er nu meer op dat Sega niet alles heeft gedaan wat mogelijk was om de game te verbeteren.

Donkey gaat zijn wereld in achtjes zien

In deze o-zo geweldige singleplayer zitten ook nog eens best wel ingewikkelde controls. Voor mij als oudgediende op de Nintendo-consoles zou dat natuurlijk een eitje moeten zijn, maar dat pakte toch anders uit. De combinatie van de buttons en het gevoel dat je constant aan het multitasken bent (hetgeen als vrouw toch niet moeilijk zou moeten zijn), zorgt ervoor dat je na elke sport doodop bent en waarschijnlijk RSI hebt opgelopen. Het hoogste dieptepunt van deze controls ligt wel bij het snowboarden, waarbij je met de stylus op het scherm moet tikken. Simpel, maar pijnlijk: je moet minstens 10 keer per seconde tikken met gevolg dat je een poos rust voor je hand moet hebben.

De multiplayer is ook niet veel beter: zeer standaard en letterlijk gekopieerd van de zomereditie. Je kan uit multicard of singlecard kiezen. Singlecard maakt gebruik van de 'snelle' verbinding tussen de andere DS-en: een snelheid die zelfs mijn moeder zittend op een hond nog zou overstijgen. Multicard kan je alleen doen als de overige DS-en ook de game in hun cartridge hebben, anders is het terug naar de schildpadsnelheid.

Langs de kartelranden in de sneeuw
Op de DS zijn we natuurlijk niet zulke hoogstaande graphics gewend als op de Wii of andere consoles, maar daar is nu ook een dieptepunt op bereikt. Ikzelf heb nog nooit zoveel onafgewerkte randen en aparte kleurenschema's in een game gezien. Zelfs Super Mario Land was beter afgewerkt met de trapvormige plateaus en vierkante paddenstoelen. Uiteindelijk was ik nog bang dat Mario achter een sneeuwkartelrandje zou blijven hangen en hierdoor naar beneden zou rollen (wat overigens toch grappig zou zijn).

Al eens vierkante turbostrepen gezien?

Naast de graphics is er nog iets best angstaanjagend: het geluid. De combinatie van hyperactieve muziekjes en stemmen van de personages heeft mij al vele nachtmerries bezorgd. Het eindigde toen ik verslagen werd door Eggman Nega en dat ook nog eens leuk vond.

Er is in deze game zelfs nog de ruimte om highscores te delen met de wereld. Verrassend genoeg waren er heel veel te vinden! Mijn persoonlijk record is wel plaats 1583 bij Kunstrijden; voor mij was dat reden genoeg om een bak ijs te halen en die dan op te eten, denkend aan het record. Een gemiste kans, SEGA!

Second Opinion
Door Matthew Deboysere (Eindredacteur)

Sommigen vinden de titel banaal, maar anderen kunnen hem dan weer wel bekoren. Samen met mijn nichtje heb ik Mario & Sonic op de Olympische Winterspelen voor Nintendo DS onder handen genomen en even gekeken of ook zij diezelfde mening deelde. Over de knoppenbesturing zijn we het alvast eens: hier en daar konden er wel wat andere logischere beslissingen gemaakt worden en dat maakt het voor de jongere gamers soms wel wat moeilijk.

Toch kon mijn nichtje het spel wel bekoren. De vele kleurrijke personages zorgden voor een leuke interactie met de speler en doordat er een verhaaltje rond de sporten gebouwd werd, hebben de kinderen een aangename afleiding die de volwassen gamer snel gaat vervelen, maar de jongere spelertjes zeker wel nog lang bezig zal houden. Om de oudere gamers gelukkig te maken, zijn er voldoende elementen uit beide klassieke reeksen gebundeld in deze titel en dat zorgt dat Mario & Sonic op de Olympische Winterspelen ondanks de vele irritaties toch nog een aangename titel kan zijn.