Als de reeks van "Laura's Passie" symbool staat voor de casual games, dan staat de Grand Theft Auto-serie symbool voor hardcore games. Geld, geweld en gescheld zijn de drie belangrijkste elementen van de blauwdruk van iedere GTA-game, of die nu uitkomt voor de consoles of voor de Nintendo DS. In Grand Theft Auto: Chinatown Wars voor de PSP kunnen we dan ook rekenen op een flinke portie pistolen, pegels en heel veel sambal bij.
Veel lezers hebben waarschijnlijk al kennis gemaakt met de protagonist van deze GTA-telg: Huang Lee. De PSP-versie van Chinatown Wars is namelijk een directe port van de DS-game die eerder dit jaar uitkwam en die we destijds ook gerecenseerd hebben. Hoewel de game vrijwel unaniem de hemel in werd geprezen, vielen de verkoopcijfers sterk tegen: nog geen 100.000 exemplaren in de eerste maand. Men weet dit vooral aan het feit dat de handheld van Nintendo werd geteisterd door piraterij; er zijn ooit cijfers gepubliceerd waaruit bleek dat voor elk legale exemplaar van een willekeurig spel er tien gedownload werden. Rockstar was zeer ontevreden met de cijfers en besloot om het spel een herkansing te gunnen, ditmaal op de PSP.
Gele excuusneger 2.0
Aangezien het verhaal en de gameplay op veel punten nauwelijks afwijken van het origineel, zal ik daar slechts zeer beperkt op ingaan; ik zal vooral enkele belangrijke verschillen bespreken. Deze bespreking dient dan ook meer als een update dan als een volwaardige review. Mocht je het stuk over Chinatown Wars voor de DS gemist hebben, dan raad ik je aan om die eerst nog even te lezen.
In Chinatown Wars draait alles om Huang Lee, een Chinees die na de dood van zijn vader naar Liberty City komt om hun familiezwaard (een zeer kostbaar voorwerp met vooral immateriële waarde) over te dragen aan zijn oom. Op de reis van het vliegveld naar huis wordt de auto waarmee hij wordt vervoerd overvallen. De bodyguards worden gedood en Huang Lee wordt bewusteloos op de achterbank achtergelaten. De overvallers stelen het zwaard, springen uit de auto en laten die het water in rijden. Huang Lee is gelukkig op tijd bij kennis en weet zich uit de auto te bevrijden. Hij zwemt naar de kant, vertrekt op eigen houtje naar zijn oom en is vastberaden om het zwaard terug te krijgen.
Het geld ligt voor het oprapen in Liberty City
De ontsnappingsscene kenmerkt het eerste verschil met de DS-versie en dat ligt in het feit dat de PSP geen Touch Screen heeft. Waar je middels een minigame op het onderste scherm van Nintendo's handheld de autoruit moest intikken, verschijnt er in de PSP-versie een klein extra kader aan de rechterkant waarin wordt aangegeven dat je snel meerdere malen op de schouderknoppen moet drukken om de ruit in te tikken. Hoewel ik er in eerste instantie aan twijfelde of de PSP het gemis van een aanraakscherm wel kon compenseren, werden die twijfels al na deze eerste minigame weggenomen: de nieuwe manier van spelen is perfect afgestemd op de mogelijkheden van Sony's handheld en voelt voor ervaren PSP-spelers zeker niet geforceerd aan.
Het Touch Screen werd, behalve voor de minigames, in de DS-versie ook gebruikt als minimap en als PDA. De minimap is in deze versie heel handig gehuisvest in de linkeronderhoek van het PSP-scherm en hoewel het kaartje minder groot is dan op de DS, kun je er makkelijk je weg op vinden. De PDA met ingebouwde navigatieapparatuur is onder de Start-knop ondergebracht en ook al zou je denken dat de virtuele TomTom op een aanraakscherm makkelijker werkt, bewijst de praktijk het tegendeel: door het pookje van de PSP kun je heel clean navigeren, terwijl de DS je tikken lang niet altijd even nauwkeurig registreerde. Deze verbeterde precisie past helemaal in het plaatje dat de nieuwe Chinatown Wars profileert: hetzelfde als zijn voorganger, maar dan net even wat beter. Precies zoals het een port betaamt.
Lekker in de rondte
Niet alleen in de minigames en in de PDA, maar ook in bijvoorbeeld de besturing manifesteert zich het verschil tussen de PSP en de DS. De PSP heeft een pookje in de linkeronderhoek en hoewel het algemeen bekend is dat het ergonomisch gezien niet gezond is om daar langdurig gebruik van te maken, kun je met behulp van dat pookje Huang wel lekker soepel besturen. Waar het op de DS af en toe nogal krampachtig ging om je personage in een bepaalde richting te laten lopen, gaat dat op de PSP stukken beter en op dit punt is de spelervaring zeker verbeterd. Het gebruik van de schouderknoppen en de knoppen aan de rechterkant van de PSP lijkt sterk op dat van de DS en aangezien er op dit punt ook niets te klagen was, heeft Rockstar er niets aan veranderd.
Heb je misschien een vuurtje voor me?
De belangrijkste verbetering van de spelbeleving ligt uiteraard in het audiovisuele aspect, dat op de handheld van Sony veel beter kan worden uitgewerkt dan op de Nintendo DS. Hoewel de topdown view behouden blijft, zijn de graphics veel helderder geworden en ook het geluid heeft een lekkere boost gekregen. Iemand platrijden ziet er nu nog bruter uit en de karakteristieke 'splatsj' klinkt nog heerlijker uit de speakers. Liberty City leeft zo mogelijk nog meer en het was erg enerverend om met een gemengd gevoel van verbazing over de graphics enerzijds en een nostalgisch 'hier ben ik al eens geweest'-gevoel anderzijds door Chinatown te tuffen.
Gevoel van nostalgie
Vergeleken met de DS-versie is Chinatown Wars er dus zeker op vooruit gegaan: het audiovisuele deel is verbeterd en de spelervaring is voor het overige prima overgezet van twee schermen naar slechts één scherm. Chinatown Wars lijkt echter heel weinig op de andere GTA-delen die tot nu toe naar de PSP zijn gekomen (respectievelijk Liberty City Stories en Vice City Stories), dus ik zal de drie delen kort met elkaar vergelijken om je een beeld te geven van de overeenkomsten en de verschillen.
Ook hier ligt het belangrijkste verschil in de audiovisuele hoek: waar Chinatown Wars zich van een topdown view bedient, kennen de 'Stories'-delen een gewone third person view. Stel je hierbij een PS2-versie voor van bijvoorbeeld Grand Theft Auto: Vice City, maar dan op portable formaat. Dit houdt in dat de Stories in vergelijking met Chinatown Wars beschikken over betere graphics, uitgebreidere radiozenders, meer leven in de steden en bovenal een realistischere spelbeleving. Voor gamers die weinig ervaring met de oude GTA's hebben, zijn de Stories-spellen daarom zeker meer aan te bevelen, maar vooral voor oude rotten in het vak zal Chinatown Wars een gevoel van nostalgie met zich meedragen. Zelf ben ik ook meer een fan van de Stories-delen; ik heb geen enkele oude GTA gespeeld en hoewel ik me met Chinatown Wars wel kan vermaken, zie ik bij bijvoorbeeld Vice City Stories beter wat een PSP in huis heeft. Hoe leuk zo'n oldschool-GTA dan ook is, objectief gezien zitten de andere twee delen voor de PSP gewoon beter in elkaar. Hoewel Chinatown Wars voor de DS een prestatie van formaat was, heeft de PSP al getoond dat ze betere spellen kan afleveren en in dat licht beschouwd is Chinatown Wars dan ook de minste van de drie GTA-delen die tot nu toe zijn verschenen.
Grand Theft Auto: Chinatown Wars voor de PSP is een opgepoetste port van de DS-versie van het spel: het verhaal en de gameplay blijven nagenoeg gelijk, maar op audiovisueel vlak zijn veel verbeteringen geboekt. Hoewel het spel beter speelt dan de DS-versie, voelt het toch niet aan als de ultieme GTA-game voor een handheld: Liberty City Stories en Vice City Stories hebben al aangetoond dat Sony's handheld meer in zijn mars heeft. Voor gamers die de Stories-delen al gespeeld hebben, is Chinatown Wars zeker een aanwinst; voor gamers die nog niet één GTA-game gespeeld hebben op de PSP, is het daarentegen aan te raden om bijvoorbeeld Vice City Stories te halen.
