Ondertussen alweer meer dan twee jaar geleden had ik de eer om Jam Sessions te recenseren, een DS-game die, net zoals Easy Piano, beloofde om een instrument te leren spelen (in dit geval een gitaar) met behulp van het educatieve spel. Het bleek uiteindelijk geen slechte game te zijn, maar na het spelen van Jam Sessions had je nu ook niet het gevoel dat je de volgende dag op Rock Werchter kon gaan staan. Toch belooft ontwikkelaar en uitgever Game Life dat je met Easy Piano wel degelijk de beginselen van piano spelen kan leren.

Koude douche
De eerste indrukken waren alvast positief: Easy Piano wordt geleverd in een doosje waarin niet alleen de game, maar ook een plastieken pianoklaviertje zit. Dit gadget ziet er verrassend stijlvol en stevig uit en moet je in de GBA-poort van je DS (Lite) steken (DSi-bezitters mogen alweer niet meedoen). Toch zal je al gauw af te rekenen krijgen met een koude douche: naast de game en het klaviertje zit er ook een stickervel in de verpakking dat je verplicht moet gebruiken. Waarom? Omdat de makers kennelijk zelf niet wisten hoe een piano bespeeld moet worden.

Het spelen van Easy Piano gebeurt namelijk niet zoals jij of ik op het eerste zicht zouden verwachten. Vergeet partituren, vergeet noten, en ach, vergeet gewoonweg het hele systeem waarop muziek al eeuwenlang gebaseerd is: Game Life vond zichzelf intelligent genoeg om een gloednieuwe manier van musiceren uit te vinden waarin enkel kleuren belangrijk zijn. De verschillende noten hebben namelijk allemaal een ander kleurtje waarmee telkens een toets op het pianoklavier overeenkomt. Een soort van Piano Hero dus, waarbij alle goede elementen van Guitar Hero hebben moeten plaatsmaken voor alle slechte uitvindingen van Easy Piano. "Learn to play the piano"? Forget it!

Ave Rocky
Dezelfde negatieve lijn zet zich voort in de gamemodi die het spel te bieden heeft. Eigenlijk heeft Easy Piano in essentie slechts één spelmodus die van belang is, meer bepaald de 'Star Pianist Mode'. Een veel te glamoureuze naam voor wat het eigenlijk is, want in dit speltype is het simpelweg de bedoeling om aan de lopende band zoveel mogelijk nummers vrij te spelen. De liedjes zijn onderverdeeld in de meest uiteenlopende categorieën, gaande van Classical (bijvoorbeeld Ave Maria) tot Jazz (bijvoorbeeld New York, New York en zelfs The Simpsons theme) en Pop (bijvoorbeeld Every Breath You Take). Het positieve aan deze soundtrack is het feit dat negentig procent van de nummers bekend in de oren klinkt; onbegrijpelijk is echter de keuze van sommige nummers: ik daag je persoonlijk uit om vijf mensen te vinden die de soundtrack van Rocky op een plastieken piano willen spelen.

Naast de Star Pianist Mode biedt Easy Piano ook nog twee andere spelmodi, meer bepaald de Creation Workshop en de Learning Mode. Dit laatste speltype biedt naar eigen zeggen tonnen informatie over het lezen van muziekpartituren en bevat ook wat minigames, maar in realiteit is het niet meer dan een nutteloze toevoeging die op een slechte manier lesgeeft aan de speler. Bovendien voelen de minigames eerder aan als microgames en zijn ze die titel zelfs niet waardig; "hatelijke opdrachtjes" was volgens mij een veel toepasselijkere benaming geweest.

Tot slot zal je in het hoofdmenu nog de Creation Workshop vinden die eigenlijk het tweede luik van het spel bevat, meer bepaald muziek componeren. In tegenstelling tot de rest dat Easy Piano te bieden heeft, zit deze modus wel logisch in elkaar en werkt het maken van je eigen muziek precies hoe je zou verwachten. Helaas is het niet simpel om veel meer te spelen dan 'Broeder Jacob' met een klaviertje dat maar één octaaf telt (dus van do tot do gaat), maar over het algemeen weet deze modus nog een klein beetje van de verloren eer te redden.

Fiasco
Jammer genoeg maar een klein beetje, want in alle andere opzichten gaat Easy Piano volledig de mist in. Alsof het nog niet genoeg was dat de gameplay op zich bijna uitsluitend negatieve kenmerken had, zijn ook de graphics en vreemd genoeg het geluid van een tergend laag niveau. De menu's zien er nog enigszins ordelijk uit, maar zodra je aan het spelen bent, krijg je op het bovenste scherm een 3D-weergave van je musicerende personage te zien, waarop je de pixels mooi kan tellen. De ergste misser van Easy Piano is echter het geluid dat, zeker voor een muziekgame, beneden alle peil is. De voorgeprogrammeerde nummers klinken maar zwakjes, de piano lijkt dringend gestemd te moeten worden en aan de geluidseffecten van eventuele andere instrumenten, zoals een elektrische gitaar of een trompet, denk ik liever niet meer terug.

Na een recensie als deze is het meestal mijn gewoonte om af te sluiten met een opbeurende noot of toch nog enkele positieve puntjes aan te halen die ik tijdens het spelen heb ondervonden. Helaas is dat bij Easy Piano simpelweg onmogelijk: de moeilijkheidsgraad van het spel is namelijk ook nog eens veel te laag (zelfs op de Virtuoso-stand hoef je maar de helft van de noten mee te spelen) en de replaywaarde is zo goed als nihil. Waar ga je je immers mee bezighouden nadat je alle nummers hebt vrijgespeeld? Met het spelen van irritante en achterhaalde microgames of toch liever met het leren van muziektheorie aan de hand van Engelse schermteksten? Ga gewoon naar de muziekschool en blijf ver weg van Easy Piano vandaan, dat is mijn positieve raad om deze review mee te eindigen.