Eigenlijk kan je het feit dat GRID zomaar een vervolgdeel is op Create & Race al in twijfel trekken, want dit keer heeft Codemasters het net iets groter aangepakt: de game is namelijk ook op de PC, Playstation 3 en Xbox 360 verschenen en bevat alle autolicenties die in Create & Race ontbraken. Toch mogen de fans gerust adem halen, want wederom werd de DS-versie door het reeds ervaren Firebrand Games ontwikkeld. Na de geslaagde poging ziet iedereen een tweede deel dus wel zitten, maar kan GRID het niveau van zijn voorganger wel behalen en weet het spel genoeg te vernieuwen om ons voor een tweede maal te verrassen?

Laat me even beginnen met een anti-climax van jewelste: 86%, dat is de score die ik na deze bespreking aan GRID zal geven. De reden waarom ik dit doe, is zeker niet om de meteen-naar-onder-scrollende lezers te pesten, maar om jullie juist min of meer aan te raden (lees: verplichten) de review eens helemaal door te lezen. Alleen dan kan je de relatief hoge score begrijpen en voor jezelf beslissen of het spel iets voor jou is. Maar genoeg geleuterd nu, zo meteen druk je nog op Alt en F4, en dan is deze hele alinea voor niets geweest...

Bolletjes, boogjes en adrenaline
De Race Driver-serie staat bekend om zijn realisme: vergeet chaotische Mario Kart- of de ondertussen arcadische Need for Speed-gameplay dus maar, want racen in GRID vergt bittere ernst en uiterste concentratie. Ook de draagbare versie houdt deze traditie in ere: wanneer je het spel opstart kom je, na het zien van een audiografisch topfilmpje, terecht in een strak en donker hoofdmenu waarbij je de iets kleurrijkere lay-out van Create & Race al snel vergeten bent. Eigenlijk stop ik maar best met telkens de vergelijking te maken met zijn voorganger, want afgezien van het racen an sich zijn er nog maar bitter weinig overeenkomsten tussen beide games. Zo heb je in het sobere menu slechts de keuze om drie dingen te doen: een carrière opbouwen (Race Driver), on- of offline tegen mensen racen (Multiplayer) of de opties aanpassen. In de Race Driver-modus krijg je een wereldbol te zien waarop je tussen drie grote gebieden kan wisselen: Europa, Amerika en Japan. Wanneer je het gebied naar jouw keuze geselecteerd hebt, zoomt hij in op de plek en krijg je verschillende bolletjes te zien op de kaart. Dit zijn de zogenaamde Venues die een aantal races bevatten op dichtbijgelegen circuits, maar telkens in een andere vorm. Zo moet je er de ene keer gewoon voor zorgen dat je als eerste finisht, terwijl je in de volgende race plots zo nauwkeurig mogelijk moet remmen of door boogjes moet rijden. Het klinkt allemaal erg leuk en dat is het gelukkig ook. De verscheidenheid aan racetypes is echt wel erg groot te noemen en ze werken allemaal even goed. Mijn favoriet blijft toch nog altijd de Survival-race waarin je zo lang mogelijk moet overleven terwijl een tegenstander achter je rijdt. Neem je één bocht foutief en nadert hij daardoor te dicht, dan is de race afgelopen. Dit brengt zoals je al kan raden de nodige portie adrenaline met zich mee.

Ook andere bekende merken wilden maar al te graag een plaatsje krijgen in de game.

Zelfs het befaamde Track Designen is subtiel in de carrière-modus verwerkt: soms krijg je namelijk een opdracht om met een bepaald budget een circuit te maken dat aan bepaalde eisen moet voldoen. Zelf tracks ontwerpen was hierdoor nog nooit zo uitdagend en moeilijk, want denk maar niet dat je opdrachtgever snel tevreden zal zijn. Hoewel de DS-versies van de reeks hierdoor hoog aangeschreven staan en de Track Designer eigenlijk het handelsmerk is van de game, vind ik de besturing van de modus nog steeds wat tegenvallen. Zeker als je circuit bijna klaar is en je moet nog een groot onderdeel ergens tussen plaatsen, loopt het geregeld mis met de besturing. Vooral het draaien van een baanonderdeel blijft lastig omdat hij altijd vindt dat er iets in de weg staat. Je zal dus steeds op zoek moeten gaan naar een open ruimte om iets te kantelen, wat niet altijd evident is.

Nassin, Furd en Tayato
Voor de rest zit het race-systeem zeer standaard in elkaar. Je krijgt na het uitrijden van een race telkens een beoordeling in de vorm van sterren waarmee je dan automatisch nieuwe events, venues, auto's of onderdelen vrijspeelt. Over auto's en onderdelen gesproken: ook dit gedeelte van GRID is goed bijgewerkt. Het is een verademing om Nissan of Ford te lezen in plaats van Nassin en Furd in het vorige deel (oeps, nu doe ik het weer). Omdat de opzet van het spel net iets groter was, hebben de deelnemende automerken dit keer wel hun licenties verkocht aan Codemasters en dat komt het realisme gelukkig alleen maar ten goede. In totaal zijn er over de drie area's tezamen zo'n 25 auto's vrij te spelen waarvan het merk, zoals je hoogstwaarschijnlijk al kan raden, afhankelijk is van het werelddeel waarin je rijdt (bijvoorbeeld Ford in Amerika, Toyota in Japan en BMW in Europa). Voor je aan een race begint, kan je in de garage eerst de auto van jouw keuze nemen (als die keuze er is tenminste) en vervolgens een paintkit kiezen. Tevens kan je de eventueel vrijgespeelde upgrade-onderdelen installeren of je auto zelf een kleurtje en bestickering geven. Terwijl de 'showroom-camera' rond de auto glijdt, zijn de graphics prima in orde, maar vanaf het moment dat je met ronkende motoren aan de startmeet staat, maken deze vloeiende graphics plaats voor een professionele opstapeling van pixels. Althans, zo ziet het er in realiteit uit wanneer je er echt op gaat letten, maar gelukkig heb je daar niet echt de tijd voor van zodra het startschot is gegeven. Want vanaf dan toont GRID dat graphics en gameplay ook volledig los van elkaar kunnen staan, óók in een racegame.

Het kost je soms bloed, zweet en een stijve pols, maar een mooi circuit designen is zeker mogelijk!

Zuigen en persen
Bij gebrek aan mooiere woorden zou ik Race Driver GRID het best kunnen beschrijven als een spel dat alles uit de DS weet te persen en te zuigen wat er ook maar inzit. Huh? "Je zei toch net dat de graphics eigenlijk niet zo mooi waren?" Inderdaad, maar dat ligt gewoon aan de DS zelf, niet aan Firebrand Games. Het is enerzijds enorm jammer om te zien dat dit de limieten zijn van de DS, maar anderzijds dan weer enorm knap dat Firebrand met deze relatief weinige middelen toch een realistische, goed uitziende en soepel bestuurbare racegame op onze geliefde handheld heeft weten te toveren. Zij hebben begrepen dat hoogwaardige graphics niet nodig zijn om een race-ervaring als deze te ontwikkelen, en daarom alleen al zou ik GRID dit cijfer geven.

Maar we moeten ook objectief en beheerst kunnen blijven; Race Driver GRID is na Create & Race de tweede geslaagde realistische racegame voor de DS, maar hij is niet voor iedereen bedoeld (zoals dat met elk spel waarschijnlijk wel min of meer is). Mijn beste PC-, Xbox 360- of PS3-gamers, koop alsjeblieft de versie voor jullie console, want uiteraard zal die toch nog altijd beter spelen dan de handheld-versie (HD-graphics, analoge besturing, meer content...). Maar ben jij iemand die, net als ik, tijdens een lange rit in de auto, trein, tram of bus nood heeft aan een fatsoenlijke racer waarvan de naam niet met Mario begint? Dan is GRID sowieso iets voor jou. Zelfs al heb of had je Create & Race in je bezit en is hij je meegevallen, dan voelt dit deel zeker niet aan als 'zomaar' een vervolgdeel.

Valse noten
Na deze alinea's hoop ik dat je min of meer weet of GRID iets voor jou is, maar ik ga in ieder geval nog even verder met de bespreking. Tot nu toe hebben we al een geslaagd racesysteem, de algemene gameplay die meer dan snor zit en graphics die het onderste uit de kan halen. Een volgende aspect is dus logischerwijs het geluid, een element dat volgens een aantal recensenten iets minder goed zit. Tijdens het doorwandelen van de menu's merkte ikzelf hier niet veel van, integendeel zelfs, maar tijdens de race durven de zingende V8-motoren vaak al eens een valse noot zingen, wat resulteert in een soort van kartelig geluid (vooral in het begin van de race wanneer alle auto's samen aan de meet staan). Toch ervaar je dit met een goede hoofdtelefoon al snel helemaal anders en hoor je zelfs mooie 3D-geluiden van bijvoorbeeld tegenstanders die je langs achter of opzij naderen.

In tegenstelling tot andere racespellen, heb je in GRID wel degelijk je map nodig. De timing en snelheid waarmee je een bocht aansnijdt, is cruciaal.

Een ander facet waaraan serieus gewerkt is, zijn de vele circuits. Niet alleen zijn de reeds bestaande parcours allemaal opgepoetst en zijn er uiteraard een heleboel nieuwe banen bijgekomen; in GRID kan je ook in steden rijden die er, gelukkig maar, veel beter uitzien dan die van Asphalt Urban GT. Voor je aan zo'n urbanrace begint, krijg je zelfs een hele uitleg over de desbetreffende stad waarin alle bezienswaardigheden worden opgesomd. Ook hieruit blijkt dat er wederom veel tijd is gestoken in het spel, iets waar andere ontwikkelaars (Game#kuch#loft) nog iets van kunnen leren. Toch zal je in de loop van de game wel voelen dat die supersnelle racemachines beter tot hun recht komen op de Nürburgring dan in het centrum van Milaan, maar de afwisseling mag er toch zeker zijn.

En dan is er natuurlijk ook nog de hoog aangeschreven Multiplayer-modus, die ook in GRID goed verzorgd is. Ontwikkelaars hebben nu wel stilaan geleerd dat mensen veel meer hebben aan een single card-multiplayer en ook in dit spel is deze modus dus aanwezig. Tegen elkaar racen met dezelfde geslaagde gameplay als in de carrièremode is natuurlijk leuk, al is het jammer dat dit speltype ditmaal wel heel erg beperkt is gehouden. Je kan kiezen uit een magere drie verschillende banen en ook het zelf kiezen van een auto is taboe. Dit staat natuurlijk in schril contrast met de multi card-play, waarin je wel alle circuits en auto's tot je beschikking hebt. Dan maar over naar de online-modus die, buiten het feit dat je soms lang op tegenstanders moet wachten, wel de moeite waard is. Je kan kiezen voor een Quick Game waarbij je rechtstreeks wordt verbonden met de online-service van Nintendo en je aan de hand van je voorkeuren een tegenstander wordt toegewezen. Uiteraard kan je ook zelf een event aanmaken of er eentje joinen, al duurt dit natuurlijk wel langer. Verder kan je vrienden en rivalen toevoegen, je records bekijken en circuits down- of uploaden. Het enige wat de pret dus enigszins kan bederven is een tekort aan tegenstanders, maar dat is gewoon een kwestie van goede timing en vooral geluk.

Naast alle reeds genoemde content zijn er nog enkele kleine extra's te bespeuren in de game, die je vindt in de Home Base van elke Area in de Race Driver-modus. Je kan er naar de garage gaan waar je voor bepaalde auto's een custom paintkit kan maken, zodat je dat niet in het begin van een race nog snel moet doen. Ook kan je een circuit ontwerpen losstaand van de carrièremodus of je gewoon wagen aan een willekeurige race waarin alles gekozen wordt door de computer. Dit lijken op het eerste gezicht volwaardige speltypen, maar eigenlijk voelen ze eerder aan als toevoegingen omdat je na het uitspelen van de singleplayer meestal al wel genoeg circuits hebt ontworpen of races hebt gereden. Desalniettemin zijn dit mooie extra's voor de gemotiveerde of gehaaste speler.

Oef, het einde is in zicht! Toen ik GRID voor de eerste keer in mijn DS stak, had ik nooit gedacht dat ik zoveel woorden zou kunnen schrijven over een spel van een genre dat eigenlijk helemaal niet op de DS thuishoort. Erger nog, heel eerlijk gezegd dacht ik dat dit mijn zoveelste afbreek-review zou zijn. Maar voor één keer ben ik blij dat ik me keihard vergist heb. Race Driver: GRID laat nog maar eens zien waar de DS werkelijk toe in staat is en dat op een manier die Create & Race met gemak overstijgt. Heb ik jou ondertussen warm gekregen om dit spel te gaan halen? Dan is mijn missie in ieder geval geslaagd en kan ik alleen maar zeggen: ren als je echt niet meer kan wachten onmiddellijk naar de winkel; twijfel je echter nog, wacht dan tot hij een zachter prijsje toegereikt krijgt (hoewel hij eigenlijk toch de volle pot waard is). Vroem, vroem!