Nintendo heeft het de afgelopen maanden flink te verduren gekregen. Niet qua verkoopcijfers; die waren in jaren niet zo goed geweest. Nee, het ging om de fans, de groep die Nintendo al jarenlang trouw was en die zich in de steek gelaten voelde door het Japanse bedrijf. De Wii zou veel te weinig toptitels hebben en elke dag verschenen er op het internet wel columns met titels als 'Mijn Wii hapt stof'. Door games als MadWorld, House of the Dead: Overkill en The Conduit zijn deze fans weer even tevreden. Wie is er dan nog ontevreden? Ik.
Dat ik nooit Wii-reviews schrijf, is niet geheel toevallig: ik heb namelijk, als enige op de gehele redactie, geen Wii. Sinds twee jaar heb ik een DS Lite en ik schrijf dan ook alleen stukken over games voor deze handheld. Toen iedereen het vorig jaar had over 'een dieptepunt voor Nintendo' en 'een gering aanbod aan goede Wii-games', haalde ik mijn schouders op. Wat kon mij het schelen? Op mijn DS verscheen nog sporadisch een topper, maar ook ik moet toegeven: nooit een goede first-party titel.
Gezien de immense verkoopcijfers van de Wii hebben ontwikkelaars eindelijk door dat ze met de Wii een behoorlijk grote doelgroep aanboren. Niet alleen senioren en kleine kinderen spelen op Nintendo's console, ook veel fanatieke gamers hebben het apparaat onder de televisie staan. Het kwartje viel (weliswaar met een parachute) en developers gingen druk aan de slag om gewelddadige, 'hardcore' games te maken. Iedereen blij. Behalve ik.
De DS bleef helaas een ondergeschoven kindje. Misschien dachten de ontwikkelaars dat mensen liever vijftig euro aan een 'volwaardige' game uitgaven dan aan zo'n 'spelletje voor onderweg'. Misschien dachten ze dat die fanatieke gamers hun DS'en al hadden verkocht of aan hun kleine zusjes hadden gegeven. Misschien handelden ze ook wel uit vrees voor de DSi; een spel uitbrengen dat geen gebruik maakt van de unieke mogelijkheden van het nieuwe apparaat is nu eenmaal riskant.
Ik denk dat het vooral deze laatste gedachte geweest is die ervoor heeft gezorgd dat de line-up van de DS er zo bedroevend uitziet. Alleen Rockstar toont ballen door een nieuwe telg van de Grand Theft Auto-serie naar de DS te brengen: GTA Chinatown Wars. Volgens velen was het project al van tevoren ten dode opgeschreven, maar hoe meer materiaal de developer naar buiten brengt, hoe meer mensen enthousiast worden over deze game. Voor mij is het ook de enige game waar ik in dit eerste halfjaar naar uitkijk.
Het tweede halfjaar zie ik nog somberder in. Ontwikkelaars zullen naarstig op zoek gaan naar manieren om de twee touchscreens te gebruiken, wat uiteraard zal uitlopen in een eerste lading spellen die je nog niet aan je zusje cadeau zou geven. Aan de andere kant krijg je nog developers die het op de 'oude' manier proberen, maar daardoor van alle kanten kritiek krijgen, omdat ze 'lui' zouden zijn en 'snel willen cashen'. Dit werkt voor de ontwikkelaars bepaald niet motiverend en zo vrees ik dat we in een neerwaartse spiraal terecht zullen komen: er komen slechte games met af en toe een pareltje ertussen, door de slechte recensies worden er weinig spellen gekocht, ontwikkelaars zullen stoppen met games maken, de 'pareltjes' gaan hier onder lijden etc. Uiteindelijk overleeft alleen EA en worden we doodgegooid met Petz-games. Ik leg de cyaankali alvast klaar.
Zelfs als men wél lekker haar best gaat doen om goede games op de markt te brengen, sta ik voorlopig nog droog. Topgames vergen immers behoorlijk wat tijd om te maken en aangezien men in het Westen pas vanaf 3 april met de DSi aan de slag kan, hoeven we het eerste halfjaar niet op pareltjes te rekenen. Vanaf oktober 2009 kunnen we dus de eerste behoorlijke games verwachten, maar wat moeten we tot die tijd? De Mario Rekenmachine uit de DSi-Ware-store halen? Onze muziekcollectie vast in AAC-formaat converteren, zodat je ze in ieder geval op de DSi kunt afspelen? Of misschien toch maar die Wii gaan halen...
