Nee, dat kunnen ze niet. Je kan nu denken dat ik te vroeg kom met deze conclusie, maar ik had hem al klaar tijdens de eerste vijf minuten van de game, dus kom ik er hier ook maar meteen mee naar buiten. Bij de eerste opdracht die ik moest uitvoeren had ik nog gehoopt dat het gewoon een opwarmertje was en dat hierna de fun pas echt zou beginnen. Helaas, er volgde ongeveer zes uur exact hetzelfde...

McDreamy wordt McNightmare
Het hele verhaald begint, zoals de Grey's Anatomy-fans gewoon zijn, in het Seattle Grace ziekenhuis waar hoofdrolspelers Dr. Shepherd en Dr. Grey al meteen komen opdagen. Vooral die eerste zorgde onmiddellijk voor een eerste schok: McDreamy, de strak uitziende Dr. Shepherd voor de niet-kenners, is in de gameversie veranderd in een ware McNightmare. De vrouwelijke gamers onder ons hoeven de game daar dus al niet voor in huis te halen. Ook de andere personages hadden volgens mij beter overgezet kunnen worden op het bovenste schermpje, want vreemd genoeg zijn ze dat op het onderste scherm wel... Daar vind je een badge terug waarop je het personage afgebeeld staat waarmee je op dat moment aan het spelen bent en die zien er dan wel weer leuk uit.

McDreamy ziet er op tv toch heel wat beter uit...

Op het bovenste scherm speelt zich het verhaal af dat de fans onder ons waarschijnlijk bekend in de oren zal klinken: Dr. Bailey's zoontje Tuck wordt binnengebracht.Deze keer niet omdat er hij onder een boekenrek is terecht gekomen zoals in de serie, maar wel omdat Bailey's echtgenoot geen tijd heeft om voor hem te zorgen. Het is dan aan jou om te beslissen waar Tuck naartoe gaat: naar de oppas of naar zijn grootmoeder. Denk hier vooral niet te lang over na want de kleine Tuck blijft, wat je ook kiest, gewoon bij zijn moeder in het ziekenhuis. Om het drama dan wat op te drijven, duikt er een gevaarlijk virus op in het ziekenhuis waardoor deze plaats verandert in een grote quarantaineplaats waar niemand nog in of uit mag. In de verdere keuzes die je voorgeschoteld krijgt in deze game, heeft jouw voorkeur dan ook maar weinig impact. Nadat je gekozen hebt, zal er hoogstens één zinnetje in het verhaal veranderen, al de rest ligt netjes vast.

Deze keuzes zijn meteen één van de drie hoofdonderdelen van deze game. Hoe je de beslissingen neemt, verschilt van keer tot keer, maar heel erg veel variatie is er nu ook weer niet. Zo kan je bijvoorbeeld twee puzzels te zien krijgen waarvan jij er eentje naar keuze moet maken, of je krijgt een aantal symbolen die je telkens in groepjes van drie moet aantikken. Tactiek komt er hier in de verste verte niet aan te pas, want als je symbolen niet meer in groepjes van drie liggen, vallen er na een paar seconden enkele nieuwe uit de lucht die helemaal uit zichzelf perfect per drie gaan liggen. Al deze keuze-opdrachten moet binnen een bepaalde tijd uitgevoerd worden, maar wees gerust, je kan als je wil eerst nog een middagslaapje doen en dan pas beginnen, want de tijd is verschrikkelijk ruim berekend.

Enorme uitdagingen...
Als tweede grote onderdeel in deze game heb je de challenges, maar helaas zijn deze minigames al even uitdagend als de keuzes. Zo is er bijvoorbeeld een Guitar Hero-achtige game waarin je op het juiste moment met je stylus op het scherm moet tikken om de noot te spelen. Maar in plaats van vijf snaren krijgen we er hier maar eentje� Een ander voorbeeld van zo'n enorm uitdagende challenge is dat je iemands gedachten moet vrijmaken. Dat doe je door gedachtenballonnetjes van het scherm te vegen tot ze allemaal verdwenen zijn: in het begin zijn er dat welgeteld drie� Tot overmaat van ramp krijg je daar dan ook nog eens de volle twintig seconden de tijd voor. De enige uitdaging in deze challenges is de minigame waarbij je symbolen moet verzamelen. Dat doe je door een cirkeltje naar de symbolen toe te bewegen met je stylus, maar je merkt al meteen dat dit cirkeltje jouw stylus niet volgt zoals het zou moeten. In het begin is dat door de lage moeilijkheidsgraad geen probleem, maar verder in het spel moet je wat preciezer te werk gaan en dan is dit toch wel vervelend.

Hier krijg je de enorme uitdaging om groepjes van drie te vormen.

Als laatste en meest logische deel hebben we natuurlijk ook nog de medische ingrepen, maar verwacht hier zeker geen Trauma Center-toestanden. Spectaculaire operaties blijven achterwege en je mag al blij zijn als je iemands bloeddruk mag meten, huid mag ontsmetten of een kleine insnijding mag maken. Om de uitdaging helemaal weg te halen, krijg je het nodige instrument telkens gewoon in je handen geduwd. En ook het precisiewerk dat we kennen uit andere operatie-games, is ver zoek. Als je bijvoorbeeld iemands haar moet scheren, verspil dan geen tijd door heel voorzichtig langs het oor te gaan want je kan er vol over gaan zonder dat je daar ook maar iets van ziet.

Onlogische beoordeling
Mocht je nu, om de één of andere bizarre reden, toch niet slagen in een opdracht krijg je zowel bij de keuzes, de challenges en de operaties telkens vijf kansen. Na iedere scène in de game krijg je jouw resultaat: had je geen enkele herkansing nodig, word je benoemd tot Chief of Surgery, bij één herkansing wordt dat Attending en verder kan je nog Chief Resident, Resident en Intern worden. Als ja na vijf keer je opdracht nog altijd niet tot een goed einde hebt gebracht, begint dit rijtje gewoon weer van voor af aan. Heb je dus zes keer nodig voor een operatie, word je toch nog Chief of Surgery.

Het enige waar ik het nu nog niet over gehad heb, is de muziek. En dat heeft de volgende reden: buiten het feit dat het verschrikkelijk eentonig is, valt er helemaal niets over te vertellen. Enkele deuntjes wisselen elkaar de hele game door af en voegen op geen enkel moment iets toe aan het geheel.

Ik hoef je nu waarschijnlijk niet meer te zeggen dat deze game zwaar tegenvalt. Dat het geen topper ging worden, was te verwachten. Maar dit erbarmelijke resultaat had ik toch niet zien aakomen. Als ik deze review niet had moeten schrijven, was de game binnen de paar minuten in de vuilbak beland.