Hallo, hansworsten! Ja, ik noem jullie lekker gewaagd hansworsten. Waarom? Ik zou het bijgod niet weten. Het kan me ook niet schelen. Ik heb er gewoon niet erg veel zin in vandaag, maar ik moet alweer per se een review schrijven omdat de hoofdredacteur anders in zijn broek schijt van woede. En dat ligt niet aan zijn darmkanaal, dat hoop ik althans, nee, het ligt gewoon aan de titel van de game. Van alle baggergames die rondzwerven op de redactie, moet net aan mij dan weer een zogezegde 'topper' worden toegewezen. Slechte games kan je lekker sarcastisch afbreken, maar voor het recenseren van goede games moet ik m'n voorraad eufemistische superlatieven weer uit de kast gaan halen dat eigenlijk al volledig op was na mijn Call of Duty-bespreking. Ik ben aan het lullen, ik weet het, het is mijn bedoeling, maar jij apprecieert dat misschien niet. Je bent echter toch op zoek naar een objectieve recensie van MadWorld? Lees dan maar even verder...
Ik kan er echt niets aan doen, het is allemaal de schuld van MadWorld. Sinds ik deze opmerkelijke game dagelijks speel, ben ik niet meer dezelfde persoon als voorheen. Ik trek alles in het belachelijke, mijn inleiding heeft bijvoorbeeld even weinig inhoud als de hersenmassa van een goudvis en echt nadenken doe ik ook niet meer. Is deze geprezen hardcoregame van SEGA dan echt zo'n speciale game? Hell Yeah!
Jack, just Jack...
Oké, nu even serieus. Toen MadWorld werd aangekondigd, ging het hart van menig hardcoregamer en Wii-eigenaar sneller slaan: een actiegame, volgepropt met bruut geweld, kettingzagen, enkel de kleuren zwart, wit en uiteraard rood en veel attributen om je tegenstanders een kopje of ander lichaamsdeel kleiner mee te maken. Je hoort het al, niet meteen een game die naast Cooking Mama of Big Beach Sports in de rekken hoort te staan, maar wél een game waar de hardcoregroep (en misschien zelfs ook de casual-gamer) met piepende longen naar snakt. Uiteraard is een mooi concept alleen niet genoeg; de ontwikkelaar, Platinum Games in dit geval, moet er namelijk ook in kunnen slagen haar al te mooie beloftes om te zetten in een originele, mooie en verslavende game. De beloftes voor MadWorld waren gelukkig vrij eenvoudig: veel geweld, veel bloed en veel plezier. Is Platinum hierin geslaagd? Hell Yeah!
Iemand met de kettingzaag bewerken is o zo leuk en o zo makkelijk!
In MadWorld reizen we naar het fictieve stadje Varrigan City waar enkele snoodaards de inwoners terroriseren voor een grootschalige moordpartij. Alle wegen naar de stad zijn afgesloten en alle bruggen zijn opgehaald, kortom: niemand kan de stad in of uit en het spelletje Death Watch gaat van start! Op het laatste moment weet je hoofdpersonage nog een plaatsje te bemachtigen in dit gewelddadige televisieformat en wordt jouw doel om hogerop te klimmen in de Death Watch-ranking door tegenstanders te verslaan. In het eerste duel tegen een gerankte deelnemer wordt alles keurig aan je uitgelegd zoals het een goede game betaamt. Nou ja, alles is natuurlijk veel gezegd omdat je in de loop van het spel werkelijk tientallen manieren ontdekt om vijanden te doden, maar de basiscontrols heb je dus al snel onder de knie. Met de analoge stick loop je rond met Jack, de A dient om rake klappen uit te delen en met de B trek je de kettingzaag op gang die op Jacks rechterarm is gemonteerd. Enkele horizontale of verticale slagen met de WiiMote volstaan vervolgens om een vijand in tweeën te snijden. Verder wordt de sensor in de Nunchuck gebruikt om in één handige beweging achteruit te springen en kan je voorwerpen of vijanden vastgrijpen door de A en B langer in te drukken. Alles werkt dus logisch en vlot en de afwisseling tussen het klassieke knopjes drukken en de bewegingscontrols is perfect in balans. Het komt allesbehalve gimmicky over en op momenten dat het hoort (de kettingzaag, iets naar iemand toewerpen...) is het zwiepen van de Remote een zalige toevoeging. Hell Yeah!
Terug naar de oertijd
De toon is dus al gezet, maar na deze alweer veel te mooie en serieuze woorden, moet mij even iets van het hart. Ik kreeg namelijk, net nadat ik de game voor de eerste keer opstartte, een beroerte nog voordat ik de eerste druppel bloed had gezien. Zegt het nieuwsbericht je nog iets over het feit dat MadWorld de HDTV-beeldmodus van de Wii niet zou ondersteunen? Wel, met gegronde spijt in het hart omdat mijn Wii met een componentkabel is aangesloten op een Full HD-toestel, kan ik niet anders dan dit bericht meer dan duidelijk te bevestigen. Sterker nog: niet alleen de resolutie gaat omlaag, ook switcht je tv van 60Hz naar 50Hz en verschijnt er zowel onder- als bovenaan in beeld een dikke zwarte balk. Je zou bijna gaan denken dat we teruggaan naar de goede oude GameCube-dagen, maar zelfs op die console konden quasi alle games 60Hz aan. Waarom net deze knaller van een game met zo'n unieke grafische stijl technisch zo verouderd aanvoelt wat het beeld betreft, blijft een groot raadsel. Misschien had Platinum Games ook wel last van de nonchalance die ik na het spelen van MadWorld in mij voel. Hoe het ook zij, een positieve kant van het verhaal is dat dit minpunt bijna de enige steek is die de game laat vallen. Hell Yeah!
In MadWorld is veel mogelijk, maar de kans dat hij dit overleeft, is wel erg klein...
Dat de game technisch wat verouderd is, wilt niet per se zeggen dat de graphics daarom ook slecht zijn. Zoals je in de talloze screens en filmpjes al kon opmerken, ziet MadWorld er eerst en vooral niet uit als een doorsnee Wii-game. Vergeet vrolijke poppetjes die met zo veel en zo fel mogelijke kleuren over je scherm razen; in MadWorld komen enkel de kleuren zwart, wit en rood voor wat dus vergeleken kan worden met films als Sin City. Voor er betweterige reacties verschijnen, zal ik vermelden dat geel inderdaad ook aanwezig is om schreeuwen te benadrukken, maar laten we dat nu heel even buiten beschouwing houden. Ik vond het alvast erg interessant om in dit speciale sfeertje te spelen, maar ik moet zeggen dat het echt wel even wennen was. Ikzelf werd in het begin, dit is geen grap, letterlijk kotsmisselijk van de graphics. Versta me niet verkeerd, de stijl is heel mooi ontworpen, maar om de één of andere zeer bizarre reden kon ik er gewoon niet tegen waardoor ik na een klein uurtje noodgedwongen moest stoppen door een maag die overhoop lag. Normale mensen zullen hier hopelijk geen last van ondervinden, maar desalniettemin zal je gewoon moeten worden aan de zwart-wit-rode stijl. Je moet soms echt goed kijken waar je naartoe moet gaan en niet alle voorwerpen zijn even duidelijk te zien. Toch wil ik niet te negatief klinken, want de ontwikkelaars verdienen echt wel een pluim door zich te wagen aan deze niet alledaagse stijl en het allemaal toch behoorlijk mooi op het scherm te toveren. Tevens zijn de lichteffecten mooi getekend en zorgt het felrode bloed dat op je scherm spat voor de nodige glimlachjes tijdens het uitmoorden van de stad. Hell Yeah!
Anale Penetratie
Ik besef net dat ik al over de helft van mijn artikel zit en nog maar bitter weinig heb gezegd over de gameplay zelf. Normaal gezien scroll ik dan terug naar boven, plak er een alinea tussen en klaar is kees. Maar ach, het is en blijft nog steeds een MadWorld-review en zoals je zelf al wel gemerkt zal hebben, zijn logica en diepgang niet meteen uitschieters in de game. Dit doet me weer zin krijgen om te beginnen met lullen, het is namelijk al geleden sinds de inleiding. Even de tussentitel aanpassen, want wat is er eigenlijk saaier dan een tussentitel die iets te maken heeft met de tekst die eronder staat? Ziezo. Wat denk je? Zullen we er een mopje tegenaan gooien? Een bloederig mopje dan. Wat zou er gebeuren als de tijd exact een maand sneller zou gaan? -Dan zouden alle mannen dagelijks hun loonbriefje krijgen en alle vrouwen binnen de kortste keren doodbloeden. Oké, dat is eruit... MadWorld, de game die nog iets minder inhoud heeft dan de vorige tien regels en waarover het by the way nog steeds gaat, is verdeeld in verschillende stages waarbij je telkens een bezoekje brengt aan een gebied in de stad. Je wandelt rond totdat je een groepje vijanden tegenkomt en begint deze simpelweg af te maken. Simpel, duidelijk en leuk. Maar blijft dit leuk? Reken maar van yes! Uiteraard is het niet aan te raden de game urenlang achter elkaar te blijven spelen, maar als je het geheel in kortere sessies weet te verdelen zul je gedurende een lange tijd een hoop plezier beleven aan het vermoorden van vijanden op tientallen manieren. Overal in de verlaten steegjes vind je attributen zoals autobanden, vuilniszakken, verkeersborden en vuurtonnen die je tegen je vijand kan gebruiken op verschillende manieren. Wanneer je tegenstander uiteindelijk zwaar genoeg verwond is, kan je hem via de A- of B-knop 'finishen' waarna je een leuk filmpje krijgt te zien waarin Jack de betreffende persoon op originele wijze liquideert. Hell Yeah!
Daar heb je The Black Baron die over enkele seconden zelf aan zijn dartbord zal hangen.
Maar hier houdt het niet eens bij op en laat dat nu net de grote troef zijn van MadWorld! Vergeet het gebrek aan een goed verhaal, nieuwe technologie of enige vorm van diepgang: het is allemaal opgezet spel, de makers hebben het ervoor gedaan. Het enige waar dit briljante spel om draait, is puur plezier voor een doelgroep die eindelijk spek naar zijn bek heeft met deze game. En hetgeen waar dat pure plezier rond draait, namelijk de gameplay die op zijn eigen hersenloze manier toch enorm veelzijdig en verslavend is, is perfect uitgewerkt. Ik heb het trouwens nog niet gehad over The Black Baron, een gezette, zwarte persoon die telkens op de proppen komt met een origineel wapen. Zo is er bijvoorbeeld de vliegtuigmotor waar je zoveel mogelijk mensen moet ingooien in een bepaalde tijdspanne. Met een grappig Afro-Amerikaans accent komt hij voor zo'n challenge in beeld om zijn nieuwste creatie te beschrijven waarna hij er wordt ingesmeten door zijn bevallige assistente. Het ironische aan dit alles is dat hij bij de volgende challenge gewoon weer kerngezond in beeld verschijnt waarna hij opnieuw wordt vermorzeld door zijn eigen assistente en wapen. Hell Yeah!
Pompompom
Nee hoor, geen nonchalance meer, die 'pompompom' heeft wel degelijk zijn nut. Ik heb het namelijk nog niet gehad over het geluid en de muziek in MadWorld, toch wel een zeer belangrijk element om de sfeer te scheppen. Eerst en vooral is er de commentaar van de twee heren Joe DiMaggio en Greg Proops die beiden zorgen voor een niet al te serieuze (wat had je gedacht?) noot tijdens de gevechten. Dit is een erg goede keuze van de makers geweest omdat het bijdraagt tot de sarcastische Death Watch-sfeer en je je als speler niet te eenzaam voelt in een afgesloten stad. Met de muziek zelf zit het trouwens ook snor: hevige, ruige nummers dikken het hardcore gevoel wat aan en zijn de perfecte begeleiding tijdens een moordpartij in Varrigan City. Hell Yeah!
Als extraatje heeft Platinum Games nog een multiplayermodus voorzien die ervoor zorgt dat je met een extra WiiRemote, Nunchuck en liefst ook een extra persoon met z'n tweeën de stad in kan gaan om vijanden te doden. Je kan je wagen aan enkele challenges uit de singleplayermodus en het scherm wordt hiervoor uiteraard in tweeën gesplitst. Natuurlijk is er niet veel aan te merken op een modus als deze, maar ergens vind ik het jammer dat de stand erin zit. Uiteraard zullen velen onder ons wat plezier kunnen beleven met z'n getweeën, maar anderzijds is het niet meer dan een flauw, snel ontwikkeld extraatje dat je een deel van de singleplayer laat spelen met twee personen. En laat 'flauw' en 'snel ontwikkeld' nu twee woorden zijn die ik niet graag gebruik bij het recenseren van dit topproduct. Hell... no!
Maar ach, op dit einde breek ik de sfeer weer terwijl dat eigenlijk niet nodig is. Welja, het is nu eenmaal de waarheid, maar erg veel verandert het niet aan mijn mening over MadWorld. Voor 2009 snakte menig Wii-bezitter naar rasechte hardcoregames, kijkend naar het indrukwekkende aanbod van de PlayStation 3 en Xbox 360, maar eindelijk kunnen we zeggen, na eerst The House of the Dead: Overkill en zeker nu met het succes van MadWorld, dat de Wii games heeft waar menig PlayStation 3- en Xbox 360-bezitter stikjaloers op mag zijn. We hadden het nodig, een game die hardcore geweld op de Wii tot een goed einde brengt, en MadWorld is er o zo hard in geslaagd. Meer dan dat zelfs, HELL YEAAAH!!!
Mijn excuses voor de regelmatige uitbarstingen van inhoudsloosheid in de loop van deze recensie. Wat ik duidelijk wilde maken, is dat MadWorld en deze review één ding gemeen hebben: we hebben nog nooit zoiets gewaagds gezien, maar het loopt over van kwaliteit.
MadWorld is de droom van elke Wii-bezitter die nood heeft aan een goede brok geweld. Het ziet er allemaal heel simpel uit en het concept zelf is dat ook, maar het pure plezier van MadWorld, dat ik nog maar zelden heb ondervonden bij Wii-games, ontstaat door een combinatie van stuk voor stuk succeselementen: de controls, de grafische stijl, de commentaar, de muziek en niet te vergeten de talloze manieren om iemand om te brengen. Het foutje om de beeldweergave niet aan te passen aan het jaar 2009 is Platinum Games al lang vergeven, want eigenlijk mogen we echt geen reden tot klagen hebben als we zo'n product in handen krijgen. Het doosje krijgt alvast een ereplaats in mijn gamecollectie, het schijfje blijft in mijn Wii zitten.
Ga naar het gameprofiel van MadWorld
