De hoofdpersonages in deze game moet ik hopelijk niet meer voorstellen. Die rode loodgieter en dat blauwe beestje hebben al zoveel successen geboekt dat zelfs anti-gamers er niet langs konden kijken. De samenvoeging van deze twee gamehelden werd dan ook onder luid gejuich onthaald. Zeker omdat ze ook nog eens geplaatst werden in een Olympische game, want dat is toch altijd ietsjes specialer dan een gewone sportgame. Olympische medailles, daar draait het om in de sportwereld en die kan jij nu zelf behalen op heel wat uiteenlopende disciplines. Zo kan je onder andere zwemmen, tafeltennissen, roeien en trampolinespringen en krijg je een hele brok atletiek voorgeschoteld. Naast al deze Olympische disciplines heb je ook nog de dreamevents. Die hebben weinig te maken met de Spelen, maar zijn evengoed tof om te spelen.

288 keer goud
In deze Mario en Sonic-game zijn er nogal wat modes beschikbaar en dat is meteen een eerste pluspunt. Ik zal gemakshalve beginnen met de eerste: de 'single match', in mijn ogen de minst interessante van allemaal. De titel van deze mode spreekt eigenlijk voor zich: je speelt een enkele wedstrijd en probeert natuurlijk die gouden medaille binnen te halen tegen virtuele tegenstanders of tegen je vrienden. Als je het lukt om met één character in alle disciplines goud te behalen, verdien je een embleem. Wil je de uitdaging aangaan om al die emblemen te behalen, dan ben je wel een tijdje bezig als je weet dat er 16 personages zijn waarmee je telkens 18 disciplines moet afleggen. Ik heb alvast nog een tijdje te gaan...

Met zulk vuur onder je schoenen zou iedereen hard lopen.

Genoeg single match nu, op naar het meest interessante deel van deze game: de 'circuit mode'. Je stelt samen met je vrienden je eigen circuit samen met de disciplines die jullie tof vinden of je start in de 'beginner's class' met een vast circuit en moet zo telkens de volgende vrijspelen. Zo'n circuit bestaat uit drie, vier of vijf disciplines. Om de trofee binnen te halen, moet je niet overal als eerste eindigen, maar na alle onderdelen moet je wel op de eerste plek staan. Tijdens het behalen van je trofeeën zullen er ongetwijfeld enkele records sneuvelen, en dat brengt me bij misschien wel het enige minpuntje van deze game, het ontbreken van een online mode buiten beschouwing gelaten dan. De records in het spel veranderen niet als je ze verbetert en zo is het vrij moeilijk om je eigen evolutie in het oog te houden. Je kan wel teruggaan naar het beginmenu om daar je records te raadplegen, maar dat is te omslachtig om telkens te doen.

Na de circuitmode komen we bij het meest uitdagende deel van deze Olympische game: de missies. In dit onderdeel draait alles om precisie, als een gek te keer gaan om die finish als eerste te bereiken is hier dus niet vaak aan de orde. Wel moet je bijvoorbeeld de honderd meter vrije slag zwemmen in een tijd tussen de 48 en de 50 seconden of moet je bij het roeien als derde eindigen, geen sinecure in een nek-aan-nekrace. Elk personage heeft zo zijn eigen missies en als je die allemaal weet te halen, word je beloond met een mooi embleem. Sommige missies zal je bij meerdere characters tegenkomen, maar door hun verschillende skills blijft het toch iedere keer een uitdaging om te slagen.

Wie dacht dat het nu wel gedaan was met de mogelijkheden heeft het mis, want Mario en Sonic hebben nog een leuke galerij voor je klaarstaan. Geen mapje met afbeeldingen zoals je zou vermoeden, maar een toffe mode vol minigames. Wat dit onderdeel nog interessanter maakt, zijn de leuke weetjes die je bij elk spelletje kan vrijspelen. Wist jij bijvoorbeeld dat de oudste Olympische medaillewinnaar maar liefst 72 jaar was?

Hoe doet de rest van de wereld het?
Naast dit alles is er ook nog een records-deel dat zeker het vernoemen waard is. Hier kan je, zoals eerder al vermeld, al je persoonlijke records terugvinden. Maar dat is niet alles, je kan ze via de WiFi-verbinding ook vergelijken met die van de rest van de wereldbevolking. Eens je alle records van de tabellen hebt geveegd, kan je dus op jacht gaan naar die eerste plaats op de wereldranglijst. En ook hier heb ik nog een immense weg af te leggen.

Hoeveel punten zou die luchtballon opleveren?

Ondanks dat we hier met een Wii-game te maken hebben, mag je degelijke graphics verwachten en ook de sounds zijn perfect gekozen. En ik blijf met complimenten strooien, want ook de besturing is subliem. Nintendo en Sega hebben optimaal gebruik gemaakt van de mogelijkheden van zowel de WiiMote als de Nunchuk. Bij het zwemmen bijvoorbeeld moet je deze twee zo snel mogelijk op en neer bewegen bij sommige personages, want iedereen heeft zo zijn eigen zwemstijl. Bij de honderd meter gaat dat snel bewegen nog goed, maar bij de vier maal honderd meter kruipt dat al aardig in de kleren. Na een dagje intensief spelen, is het dus goed mogelijk dat er spierpijnen naar boven komen, maar dat is deze game meer dan waard. De volgende dag speel je dan maar enkele rustigere games zoals boogschieten, dat ook weer heel realistisch overkomt: door je WiiMote naar achter te bewegen zet je de pijl alvast klaar en daarna moet je met zowel de Nunchuk als de Remote richting de roos mikken, geen lachertje de eerste keer.

Je hebt het waarschijnlijk al door dat dit een schitterende game is, maar ik kan het niet laten om dat nog maar eens te onderstrepen. Ik was in mijn kindertijd al weg van Track & Field op de NES, het allereerste game in dit genre, maar met deze nieuwe generatie doet Nintendo daar misschien nog wel tien scheppen bovenop. Ik kijk alvast uit naar 2010 voor de volgende lading Olympische wintergames. Zou het dan nóg beter kunnen?