Ik schrijf recensies. Ik kijk films. Ik luister muziek. Ik speel games. Ik lees proza en poëzie. Alle cultuuruitingen zorgen voor inspiratie, het ene medium meer dan een ander, afhankelijk van de tijd. Momenteel zijn films en muziek mijn muzes; hiermee wil ik iets neerzetten, hiermee wil ik iets goeds afleveren, iets opzienbarends. Om maar even een bruggetje te maken - waar ik eigenlijk geen zin in heb - naar de game: EA heeft tijdens het ontwerpen van Henry Hatsworths game ook muzes gehad.

Twee nutteloze alinea's
Op het moment van schrijven is het nacht. De nachtelijke momenten zijn de momenten waarop ik inspiratie heb, de momenten waarmee en waardoor ik tientallen kantjes vol kan schrijven met de meest filosofische meningen, overtuigingen en profetieën. Dit zijn de momenten voor de meest vage maar doeltreffende recensies van games die geprezen dienen te worden in het licht van mijn gedachten, deze spellen moeten besproken worden om ze te redden uit de schappen waar hun mindere soortgenoten toch veel aanzien genieten - onder kinderen, ouders en grootouders...

Het is net Samus' Zero Laser, maar dan zonder een lekkere vrouw

Ik ga pogen deze recensie in twee sessies te schrijven. De eerste is nu bezig; de tweede volgt gedurende de ochtend. Kwaliteitsverschillen wil ik zo tot een minimum beperken, want Electronic Arts heeft dat ook gedaan. Ik vind deze ontwikkelaar en uitgever opeens van groot kaliber. Alsof-ie nooit anders heeft gedaan, maar wij weten wel beter. EA komt echter terug de laatste tijd en weet weer mensen te vermaken, te binden en te boeien. Henry Hatsworth kwam dicht in de buurt van wat muziek voor mij is: mij alles laten vergeten, schijt hebben aan alles, maar bovenal genieten van heerlijke klanken. Dat laatste woord mogen we vervangen door 'gameplay' of iets dergelijks, maar ach, wat maakt het uit?

Theedrinkers en avonturiers, eat your hearts out!
De Nintendo DS is geen ondergeschoven kindje te noemen. Ook al zijn de hardcoregamers achtergesteld, de algemene support is van grootse proporties. En nu wil ik met een technisch verhaaltje beginnen, maar ik heb geen idee hoe. Ik stel het uit of schrap het gewoon. De laksheid die ik nu mijn gehele lichaam laat ondergaan, heb ik verkregen door films. Elke film laat mij verdwaasd achter, maar bevredigt het gevoel, de verlangens alle aspecten des levens te kennen. Ja, ik heb net een film gekeken. 'The Breakfast Club' was de naam en groot de faam in 1985. En het blijft een ijzersterke film. Henry Hatsworth, een Britse avonturier, zal niet over pakweg 25 jaar dezelfde gevoelens oproepen, maar EA heeft wel weten te verrassen op overtuigende wijze. Met een bijdehante assistent, een egocentrische en overmoedige rivaal, thee (Earl Grey?) en een mooi meerdelig pak kon mijnheer Hoedenwaarde spreekwoordelijk mijn hart veroveren.

Een proces van rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan ging vooraf aan de liefde voor dé Nintendo DS-game van EA. Het begin was zwaar: de standaard dialogen die Henry met zijn assistent Cole voerde, waren (te) schokkerig, net zoals de nasale geluiden die daarbij hoorden. Om dit goed te begrijpen, moet je het meemaken en de game kopen, want na deze slechte binnenkomer weet het spel ongelooflijke dingen te doen met twee genres die alleen in The Puzzling Adventure samenkomen tot een authentiek, verrassend geheel. En dit alles wordt omlijst door een flinterdun verhaal waarin men op zoek gaat naar schat. 'Cliché' zou zo Henry's tweede naam kunnen zijn.

Is het een duivel? Is het een engel? Nee, het is een Puzzle Block Enemy!

Zich stortend in het raadselachtige avontuur
Henry Hatsworth in the Puzzling Adventure is een topgame. Een ware topgame waarin bijna alles de sfeer lijkt uit te ademen van een platformer die je in jaren niet meer hebt gespeeld. Vergeet New Super Mario Bros., vergeet Kirby: Power Paintbrush, vergeet zelfs Sonic Rush Adventure... Henry Hatsworth komt het dichtst in de buurt van de Wario-games die op de gouwe ouwe Game Boy furore maakten. De schouderbeuk wordt dan ook niet geëvenaard qua tofheid, maar Henry's zwaard en geweer weten toch ontzettend te plezieren. Soms heb je zelfs het gevoel met Super Smash Bros. Bezig te zijn, zo soepel werkt het vechtsysteem.

De naam van het spel geeft precies weer wat het is, want het spel is niet zomaar een avontuur. Het is een 'puzzling' avontuur! Een beschrijving van het spel geeft echter meer weg dan de naam, want de ondertitel die hier op mijn tong brandt, is van het clichématige maar meteen duidelijke soort: 'Warioland meets Puzzle Quest'. Als je beide games al mieters vond, dan is het moeilijk voor te stellen hoe mieters Henry Hatsworth wel niet is... Ook de rest van deze review wordt dus een ode aan een spel dat mij weet te boeien, te amuseren en verslaafd te maken. Neem nou die soundtrack: de muziek staat bij mij standaard uit bij een handheldgame, maar Hatsworth is in staat geweest eigenhandig die schuifknop te beïnvloeden. Wat 'n deuntjes schallen dan uit mijn DS, sfeerverhogende muziek die het pleziergehalte alleen maar kan verhogen. Ik moest denken aan Square Enix' 'Final Fantasy'-muziek.

Shuffle and repeat
Het 'Puzzle Quest'-gedeelte uit mijn ondertitel baseer ik niet alleen op het puzzelen in 'Hatsworth'. Beide spellen gaan uit van het Bejeweledconcept, maar de EA-game net wat anders dan gebruikelijk: je mag namelijk alleen horizontaal blokjes verschuiven. Ook wordt het platformen gecombineerd met dit gepuzzel: vijanden die je op je bovenste scherm verslagen hebt, moet je op het onderste scherm nog eens afmaken (maar dan hebben ze de vorm van - hoe kan het ook weer anders - een blokje!). Dit gewissel tussen de schermen gebeurt met een druk op de X-knop en gaat al vrij snel wennen, al haalt het wel de snelheid uit het doorkruisen van een stage. Dit puzzelen op het touchscreen (dat ook gewoon met de knoppen mogelijk is) kan echter niet oneindig: links in beeld loopt een balkje leeg en wanneer deze op is, dan word je teruggestuurd naar het avontuur.

Henry Hatsworth is het toonbeeld van stijl, in tegenstelling tot dat grote blok daaronder

De game vertoont nog een gelijkenis met Puzzle Quest: er zijn diverse upgrades te koop. Meer levenshartjes, meer aanvalskracht en meer puzzeltijd zijn maar enkele abstracte toevoegingen aan Henry's leven en vaak meer dan nuttig. De moeilijkheidsgraad van het spel stijgt namelijk gestaag, tot frustrerende hoogten aan toe. Als gamer moet je echter wat overhebben voor een spel en helemaal voor een van een kaliber als deze. Oké, de levels zijn inderdaad erg groot, vaak te groot voor een korte speelsessie, en het aantal respawnpunten is vaak ook niet voldoende, maar god, wat een voldoening maakt zich van je meester als je weet te overwinnen.

Eigenlijk is dit spel pure nostalgie. Het is een platformer die veel weg heeft van Wario Land qua spelstructuur, de muziek uit Squares stallen weet te benaderen, het aloude Bejeweled opnieuw een comeback laat maken in gamingland, je terug kunt laten denken aan alle mooie films, muziek, games die je hebt gezien, gehoord, gespeeld. En als kers op de taart kun je bovenop het decor lopen (denk aan de blauwgetinte, ondergrondse levels van Super Mario Bros.) en zijn er verschillende, geheime uitgangen. Ik werd spontaan blij toen ik met beide zaken kennismaakte. Ben jij nog niet overgehaald, bekijk dan de officiële site voor een heerlijke trailer, Henry Hatsworths Twitterpagina én de mogelijkheid om de soundtrack legaal en gratis te downloaden.