Let's Tap doet me denken aan heel veel dingen. Met deze knoert van een wijsheid leid ik jullie de weg door mijn review waarin voorbeelden en vergelijkingen de rode draad bepalen. Daarom verstrek ik nu wat basiskennis, zodat je als lezer niet in het onmetelijke duister hoeft te tasten. Ten eerste: bij Let's Tap leg je de WiiRemote op een willekeurige doos. Ten tweede: het hele spel is te besturen met deze doos. En ten derde: dat besturen doe je door met je handen zacht, middelmatig of hard te slaan op de doos. SEGA noemt dit 'tappen'.

Let's Rap Een Beetje
Met deze besturing beginnen we onze tocht door de wonderlijke wereld van SEGA's Let's Tap. Net zoals Wii Sports bestaat dit spel uit vijf onderdelen die qua inhoud niets met elkaar te maken hebben. De opener is Tap Runner, waarbij je in een zeer futuristische omgeving met een geslachtsloze atleet, die lijkt te bestaan uit gesmolten glas, als eerste de eindstreep probeert te passeren. Onderweg zijn er obstakels, zoals horden, en kunnen de hoogteverschillen het je nog knap lastig maken. Door zacht en snel te tappen op de doos laat je de glazen sportman rennen en door een harde tik te geven springt hij/zij/het. Het idee klonk goed, maar jammer genoeg is dit weer zo'n gevalletje waarin de uitvoering minder is. Het laten sprinten van je personage werkt door de combinatie van rap doch licht getik niet fantastisch, want het gebeurt niet zelden dat zachte tikken toch een sprong opleveren. Daardoor word je gedwongen langzaam te tappen, met als gevolg dat je poppetje nooit als eerste de finish haalt.

Tap Runner is eigenlijk Mirror's Edge op de Wii, maar dan zonder 3D en realisme

Gelukkig is er een keuze bij de instellingen waar je de gevoeligheid kunt instellen van je controllers. Helaas merkte ik weinig verbetering bij het uittesten van verschillende gevoeligheden. Toen ik maar op internet zocht naar de doos die het beste werkte, bleek de plastic gamebox van Let's Tap velen goed te bevallen. En zie daar, de verbetering was duidelijk merkbaar. Ik werd nog steeds niet eerste bij het parcours, maar rennen ging een stuk soepeler. Toch raar dat de box beter werkt dan de twee tapdozen die bij de limited edition van de game zitten.

Let's Tamtam
Het spel dat volgt op Tap Runner, Rhythm Tap, vertoont gelijkenissen met menig ritmespel, maar het verschil zit 'm in het feit dat er geen knop ingedrukt hoeft te worden. Op het ritme slaan is het devies en het is ook handig om op bij blauwe cirkels zacht, bij groene minder zacht en bij oranje hard te slaan op de doos. Het slaan wordt echter al vrij snel eentonig en je handen worden vlug moe, waardoor je je zult beperken tot enkele liedjes, om daarna je handen wat rust te gunnen.

Na het lawaai van Rhythm Tap is Silent Blocks het volgende slachtoffer van de doos en jou. Stilte, of eerder rust, is hier je wapen; als ik zeg dat dit spel te vergelijken is met Jenga, zal dat je ook niet verrassen. Het verschil zit hem in het feit dat er per laag maar één blokje is en dat je een stuk uit de toren moet pakken door rustig te tikken. De 'unlimited mode' is vrij saai, maar met de 'alchemy'-variant vermaak je je wel. Het aloude 'drie-op-een-rij'-principe wordt hier toegepast door middel van verschillende kleuren blokken waarbij je dezelfde kleuren contact moet laten maken. Deze drie blokken smelten samen tot één nieuwe kleur en zo gaat dat maar door, totdat je een fameuze 'Rainbow Diamond'-laag verkrijgt, de ultieme kleur. Deze modus is, net zoals de ongelimiteerde, met meerdere spelers te spelen, maar met gezelschap pak ik toch liever Jenga erbij. En anders is Tap Runner ook 'n goed multiplayeralternatief, want tegen elkaar is dat renspel wel eerlijk.

Net zoals bij Pokémon zakken doden (in dit geval blokken) door de grond

Jets Tap
Bubble Voyager is de nummer vier van de onderdelen van Let's Tap. Een of ander cool robotwezentje vliegt in de blauwe lucht, die je in zijaanzicht aanschouwt, en jij moet hem langs obstakels loodsen door te tappen. Sla zachtjes om op te stijgen en tap hard om missiles af te vuren op alles wat in de weg vliegt en staat. De bedoeling is om zoveel mogelijk kilometers af te leggen en om Starfishes te verzamelen, want daarmee scoor je punten en zet je zodoende een highscore neer. Dit is eigenlijk weinig anders dan een combinatie van Space Invaders en dat spelletje met een helikopter die je in lucht moet houden met muisklikken, maar toch blijft het hangen - al dan niet negatief.

De multiplayerversie van Bubble Voyager heet 'Battlefield' en draait om schieten, beschoten worden en vliegen. Je vliegt namelijk met maximaal vier man in een vliegend 'mijnenveld' met langsvliegende brokstukken, waarbij je bij een lichte tap vooruit vliegt en een harde klap opnieuw zorgt voor het afvuren van missiles die rechtdoor vliegen. Net zoals bij de eenspelervariant heb je een levensmeter en ook hier geldt dat je naar de eeuwige jachtvelden verwezen wordt wanneer deze leeg is. Dit is veel leuker dan de singleplayer, want totale chaos is hier al wat de klok slaat.

Een pluspunt van Let's Tap is ongetwijfeld de stijl. De op toekomstmuziek gebaseerde ontwerpen, het nuttige maar niet overmatige gebruik van het ganse kleurenpalet en de electro-pop-achtige soundtrack zorgen voor een futuristische 'look' die door het bijkomend surrealisme als een echte SEGA-game aanvoelt. En dat is een zeer goed gevoel.

Het zijn net zaadcellen...

Let's Tapbier
Het laatste onderdeel van Let's Tap is de Visualizer en deze bestaat ook uit vijf 'spellen'. Een vergelijking met de speelgoedjes uit de WarioWare-reeks is snel gemaakt, want een echt doel is er bij vier van de vijf stages niet. Fireworks bestaat bijvoorbeeld enkel uit tappen om met mooie vuurwerkcreaties de hemel op te laten lichten, in Paint sla je om verf op het canvas te smijten, bij River kun je door combinaties van wel en niet tikken verschillende vissen te voorschijn toveren en Ink is bijna hetzelfde als Paint, maar hier gebruik je enkel grijstinten. Deze vier zijn niets speciaals en lenen zich alleen voor geëxperimenteer en zinloos tijdsverdrijf, maar toch weten ze af en toe een juiste snaar te raken.

Gem Game zorgt als enige voor uitdaging en gebruikt daarvoor... gekleurde ballen! Door te slaan op de doos zend je deze knikkers de lucht in, waarna ze door de zwaartekracht weer naar beneden vallen. In de lucht zweven echter een aantal capsules waar deze ballen in kunnen vallen. Wanneer je zo'n bakje volledig gevuld hebt, wordt de capaciteit groter en de positie hoger. Het uiteindelijke doel is op dezelfde manier als de Alchemistmodus van Silent Blocks een Rainbow Diamond-bal te verkrijgen. Ik heb het geprobeerd, maar het duurde me echt te lang, want het aantal aanwezige ronde objecten is niet van de lucht. Toch raak je geïntrigeerd door dit spelletje, want elke capsule die gevuld is met eenzelfde kleur ballen zorgt ervoor dat álle knikkers tijdelijk die kleur krijgen, wat zorgt voor een motivatieboost.

Let's Tap is de eerste commerciële game van de ontwikkelaar Prope, opgericht door SEGA-coryfee Yuji Naka, en het is gelijk een geslaagd én vernieuwend spel. Ondanks alles blijft het echter een tech demo, want samenhang tussen de verschillende onderdelen is nauwelijks aanwezig, sommige spellen gaan om niets anders dan het tappen en diepgang is ver te zoeken. Het is verstandig om goed uit te testen welke gevoeligheid en welke doos je gaat gebruiken, want alleen zo kun je Let's Tap in zijn optimale vorm spelen. Heb je meerdere Remotes en evenveel dozen, dan is een Tap Party een idee, want als partygame is dit spel een geduchte concurrent voor de vele multiplayerspellen die de Wii rijk is.