Voor mij is Donkey Kong onlosmakelijk verbonden met Donkey Kong Country 2 voor de GameBoy Color, één van de eerste videogames die ik ooit speelde. De simpele 2D-platformer waarin je met Donkey en Diddy een queeste ondernam om gestolen bananen terug te halen, eindigde bij mij vroegtijdig toen bleek dat ik na tweederde voltooid te hebben niet meer verder kwam. Het maakte mij niet uit, ik had inmiddels vele uren plezier gehad met beide apen. Het was dan ook met een zeker gevoel van twijfel dat ik de schijf van Donkey Kong: Jungle Beat in de Wii-gleuf liet glijden: zou dit spel het gevoel kunnen overtreffen dat ik bij mijn eerste Donkey Kong-ervaring had gehad?

Take it easy, take a shower
Jungle Beat is systematisch opgebouwd: het spel kent een aantal 'barrels', die op hun beurt weer zijn opgedeeld in drie werelden, die weer zijn opgedeeld in drie levels. De eerste twee levels van elke wereld zijn 'normale' platformlevels, het laatste level bestaat uit een gevecht met een eindbaas. Deze eindbazen kunnen variëren van snuivende stieren tot vliegende... gevallen zal ik ze maar even noemen.

Al direct in het eerste level werd duidelijk dat je Jungle Beat maar beter niet bij de huidige temperaturen van 30� Celsius kunt spelen: je moet in ieder level behoorlijk schudden met de WiiMote en de Nunchuk en na een aantal levels zullen je huisgenoten dan ook niet zo blij zijn met de lichaamsgeur die je op dat moment afscheidt. Toch is de game zo vrolijk qua kleurenpalet dat je 'm eigenlijk ook niet in de winter kunt spelen. Je kunt natuurlijk ook gewoon een douche nemen aan het einde van de dag, dat helpt altijd.

Het blijft raar om dit soort levels te spelen terwijl het buiten 30 graden is...

Shake it baby!
Maar wat is dan het nut van al dat schudden? Nou, je kan simpelweg niet zonder. Je bestuurt Donkey met het pookje op de Nunchuk en je gebruikt de A-knop om hem te laten springen, maar verder zul je alles met de WiiMote moeten doen. Aanvallen bijvoorbeeld gaat volledig met de WiiMote: door hem in een bepaalde richting te bewegen, laat je Donkey een soort krachtveld uitzenden waarmee je vijanden kunt uitschakelen. Dit krachtveld kun je ook gebruiken om bijvoorbeeld bananen te bemachtigen of om obstakels uit de weg te ruimen.

Het krachtveld is echter niet de enige manier om vijanden aan te vallen; sommige vijanden vereisen een speciale aanpak. Zo moet je soms een tegenstander eerst bewusteloos maken met je krachtveld, waarna je op 'm springt en hem flink in elkaar timmert door als een wilde de WiiMote en Nunchuk heen en weer te zwaaien. Ook de eindbazen zul je op een soortgelijke manier moeten uitschakelen. Op een gegeven moment moet je bijvoorbeeld tegen de eerdergenoemde stier vechten, die telkens watermeloenen naar je hoofd zal gooien. Met je krachtveld dien je de watermeloen tegen te houden, de lucht in te werpen en vervolgens in de tronie van de stier te mikken. Hierna moet je snel naar het beest toegaan, je op hem werpen en hem er flinks van langs geven door los te gaan met je WiiMote en Nunchuk.

Donkey staat erom bekend graag los te gaan op horny... eh hoornige wezens.

Verder gebruik je de Remote ook voor vele andere bezigheden. Zo kun je Donkey van liaan naar liaan laten zwiepen door een tik met de WiiMote te geven en kun je hem van allerhande bloemstelen lanceren door flink te schudden met de Remote. Ook de befaamde tonnen waar je Donkey mee kunt lanceren zijn weer van de partij, die deze keer ook bediend moeten worden met de bewegingsgevoelige controller. Kortom: de WiiMote wordt veelvuldig gebruikt en dit zorgt voor een vrij nauwkeurige en natuurlijke besturing.

Eenheid, blijheid
Nu mag dit besturingselement misschien vernieuwd zijn, maar alle oude onderdelen van Jungle Beat zijn uiteraard rechtstreeks overgenomen van het origineel. In eerste instantie was ik hier wat huiverig voor (Wii-games zien er nou niet zo tof uit, laat staan Cube-games), maar nadat ik een tijdje gespeeld had, bleek het allemaal reuze mee te vallen. De levels zijn kleurrijk en fris ontworpen en zijn bijzonder gevarieerd, van gladde ijsgrotten tot nachtelijke levels. De levels op zich zien er ook prima verzorgd uit en belangrijker: zijn gemaakt in eenzelfde stijl. Sommige platformers willen namelijk alle soorten levels bij elkaar plakken, wat resulteert in een verzameling bij elkaar geraapte stukken gamedesign die niet aanvoelen als een en dezelfde game. Hoewel bij Jungle Beat dus wel de variatie aanwezig is, voel je dat de makers steeds met eenzelfde intentie de levels ontworpen hebben en voelt het totaal aan levels dus wel als één geheel aan.

Ach ja, ik stop m'n hoofd ook graag in een paasei, wat jij?

Dit eenheidsgevoel geldt overigens voor de rest van de aspecten van het spel. Graphics, geluid en gameplay beginnen niet voor niets alle drie met een g: ze hebben een onderlinge band, ze horen bij elkaar. Hoewel in veel games vaak de samenhang wat ontbreekt, vullen de drie g's in Jungle Beat elkaar perfect aan: niets is te veel, maar er ontbreekt ook niet. Alles is in balans en dat is precies wat we willen zien in een game.

Wat veel van jullie zich ten slotte af zullen vragen, is hoe deze game zich qua beleving verhoudt tot het origineel. Helaas zal ik je dit antwoord schuldig moeten blijven, gezien het zeer simpele feit dat ik het origineel nooit gespeeld heb. Ik kan me slechts een vage voorstelling maken van hoe je deze game met de bongo's zou hebben moeten spelen en hoewel ik me ook kan indenken dat dat een heel nieuwe dimensie gegeven zou hebben aan het spel, kan ik je verzekeren dat ook deze remake zeker lekker wegspeelt. De game is op een speciale manier een heel intense ervaring: je zit regelmatig op het puntje van de bank (als je net zoals ik te lui bent om te gaan staan als je Wii't) en je gaat helemaal op in het spel. Wees niet verbaasd als huisgenoten vreemd om de deur komen kijken als je weer tierend Donkey Kong verwenst omdat je die ene eindbaas wéér niet kon verslaan.